» Οραμα και επικαιρότητα του Ακρωτηρίου Ειρήνης
Ο Δημήτρης Κακαβελάκης, ποιητής, συγγραφέας, δημοσιογράφος και πρωτοπόρος του θεσμού των Δημοσίων σχέσεων στην Ελλάδα, που στις μέρες μας ολοκληρώνεται ένας χρόνος από την αποδημία του [22 Σεπτεμβρίου 1927 Χανιά- 27 Ιουλίου 2021 Αθήνα] μαζί με τις άλλες πολύτιμες πνευματικές ενασχολήσεις του, είχε βαθιά μέσα στην ψυχή του και το όραμα ανάδειξης του Ακρωτηρίου Ειρήνης στην Κρήτη. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί σήμερα τη νέα βαρύνουσα σημασία και τις επίκαιρες διαστάσεις του ανενεργού στις μέρες μας Θεσμού του Ακρωτηρίου Ειρήνης που συνδημιούργησαν ο Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης και ο ποιητής Δημήτρης Κακαβελάκης, σε ένα εκ νέου αναφλεγόμενο κόσμο, που κυρίως βάλλεται από αβυσσαλέους ανταγωνισμούς και ανυπολόγιστες συγκρούσεις οικονομικών συμφερόντων;
Το προφητικό ακρωτήρι ΕΙΡΗΝΗΣ γεννήθηκε τον Μάη του 1984 στην Εκκλησία της Αγίας Ειρήνης στο χωριό Καληδωνία, του μεγαλύτερου ακρωτηρίου στον Νομό Χανιών, της ΣΠΑΘΑΣ. Αυτό το ακρωτήρι βαφτίστηκε πνευματικά στις 29 Αυγούστου 1985 στη Γκιώνα (δηλαδή μετονομάστηκε με τη συμβολική ονομασία σε Ακρωτήρι της Ειρήνης. Βαφτιστής του ήταν ο Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίος και κεντρικός συντελεστής του ο Χανιώτης ποιητής και δημοσιογράφος Δημήτρης Κακαβελάκης, που οι πρόγονοί του κατάγονται από το ακρωτήρι αυτό και η περιοχή είχε δοκιμαστεί γενικότερα από τις πικρές εμπειρίες του Β΄ παγκοσμίου αλλά και του εμφύλιου διχασμού.
Ζητούμενο ήταν και παραμένει νοερά το διαρκές Όραμα για τη δημιουργία ενός πρότυπου διεθνούς χώρου ειρηνικής αναδημιουργίας, όπου ο άνθρωπος σε συνδιαλλαγή με τη φύση και το περιβάλλον θα μπορούσε να αναδείξει νέες φυσικές καλλιέργειες, έρευνες και εφαρμογές και να εξιοσορροπήσει μεταξύ οικονομικής, κοινωνικοπολιτικής και περιβαλλοντικής βιωσιμότητας. Στόχευαν στη νέα εναρμόνιση ανθρώπου και φύσης μέσω μιας οικολογικής ευαίσθητης αξιοβίωτης βέλτιστης χρήσης των αγαθών με ισοστάθμιση μεταξύ ανάπτυξης και αντικειμενικών κριτηρίων της περιοχής.
Ταυτόχρονα υποδήλωνε την προοπτική μιας πολυδιαλεκτικής κοινωνικής αρμονίας και τον σεβασμό στους αρχέγονους κώδικες αξιών και τη σύνδεση φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος σαν μια μυσταγωγική πράξη.
Βασίζονταν επίσης στο γεγονός ότι ο άνθρωπος συντάσσεται στη φύση ειρηνικά, αλλά ταυτόχρονα μάχεται για την προστασία της.
Κύριο στοιχείο παραμένει στο διαχρονικό μήνυμα του Ακρωτηρίου Ειρήνης η συνειδητοποίηση αυτής της ειρηνικής αίσθησης της μη κυριαρχίας επάνω στο περιβάλλον, η αντίληψη της έννοιας των βιοτύπων, η ικανότητα και η δεξιότητα προστασίας και συμβίωσης.
Γι’ αυτό το ειδικότερο θέμα ο Κακαβελάκης είχε κοπιάσει επίσης για πολλά χρόνια με επιφανείς επιστήμονες για την ανάπτυξη ειδικών προγραμμάτων με την Αγροτική Τράπεζα σε σχέση μάλιστα με τη σπανιότητα των φυσικών πόρων και των εξωτερικών αποτελεσμάτων και της εξισορρόπησης τους. Λόγω της πολιτικής αστάθειας στην Ελλάδα ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Κύριος άξονας αντίληψης ήταν η οικονομική αποτελεσματικότητα και όχι απλά η ανάπτυξη, καθώς και η περιβαλλοντική προστασία, η κοινωνική δικαιοσύνη και η πνευματική συναντίληψη και κατανόησή της.
Με πίστη στον άνθρωπο και για ένα καλύτερο μέλλον, ο επίσκοπος και ο ποιητής επεσήμαναν με συμβολικό τρόπο πως ο πόλεμος είναι κατάρα, η κοινωνική επιθετικότητα είναι αρρώστια που μαζί και τα δυο καταστρέφουν και κατατρώγουν την ομορφιά στη ζωή, φέρνοντας πόνο και ανθρώπινη απόγνωση. Επίσης, ο εφησυχασμός αποτελεί τον προπομπό της αυτοκαταστροφής του ίδιου του ανθρώπου.
Ο Δημήτρης Κακαβελάκης σε ένα αινιγματικό ποίημα του από τη διάσημη Συλλογή του “Αντισώματα” που πρωτοκυκλοφόρησε το 1976 στην Αθήνα από τις εκδόσεις “Πλειάς” και είναι αφιερωμένη στον επίσης μεγάλο ποιητή της Κρήτης Μηνά Δημάκη, σημείωνε για τη συμβολικότητα του Βιοτύπου.
ΒΙΟΤΥΠΟΣ –
AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΑ
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΚΑΒΕΛΑΚΗ
Στον βιότυπο τα πράγματα δεν είναι
Αυτά που φαίνονται. Πίσω τους
Κόσμοι εφιαλτικοί αιωρούνται
Κι όταν η πόρτα κλείνει
Και το βαρύ κανόνι χτυπά
Να την τρυπήσει, τότε τα πράγματα
Είναι αυτά που φαίνονται
Να σφαδάζουν στη θηλειά που τα πνίγει
Πολύεδρα τροφοδοτούν το εμβαδόν του εμπαιγμού
Κι΄η ανεξαρτησία μας ανάμεσα
Σε στόματα υπερδυνάμεων
Ψάχνει για χυμοτόπια’
Τις ρίζες της να θρέψει
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΚΑΒΕΛΑΚΗΣ
