Έκλεισε, προ ημερών, ένας χρόνος που ο ιός περνούσε επίσημα τα σύνορα και της Ελλάδας.
Ενας χρόνος, που σημαδεύτηκε με τρία λοκντάουν και καραντίνες.
Οι μάσκες έγιναν τρόπος ζωής, ο φόβος και η ανησυχία έγιναν μέρος της καθημερινότητάς μας. Η τηλε-εργασία, η τηλε-εκπαίδευση και οι τηλε-διασκέψεις μπήκαν στη ζωή μας για τα καλά.
Τα δημόσια νοσοκομεία άρχισαν να ασφυκτιούν και το Εθνικό Σύστημα Υγείας να πιέζεται.
Γιορτάσαμε ένα μοναχικό Πάσχα, μοναχικά Χριστούγεννα, μακριά από συγγενείς και φίλους.
Διανύσαμε ένα δύσκολο καλοκαίρι. Εργαζόμενοι και επαγγελματίες σε σειρά κλάδων, είδαν μισθούς και τζίρους να εξανεμίζονται.
Και ενώ ο ιός “έτρεχε”, “έτρεχε” και η έρευνα σε όλο τον κόσμο για την αντιμετώπισή του. Η “αντίστροφη μέτρηση” για τον έλεγχο της νόσου ξεκίνησε με τις αδειοδοτήσεις των εμβολίων, που έδωσαν ελπίδα για την ανάσχεση της πανδημίας. Μοναδικό φως πλέον στο τούνελ της πανδημίας, οι εμβολιασμοί.
Ας ελπίσουμε να ολοκληρωθούν σύντομα, για όλο τον πληθυσμό. Για να πάρουμε “καθαρή” ανάσα, χωρίς μάσκες.
