Ενας διάλογος

– ΑΙΘΟΥΣΑ αναμονής ιατρείου. Ωσπου να ’ρθει η σειρά μας για εξέταση, συζητούμε με έναν αρκετά ηλικιωμένο που μάλλον δείχνει να μην είναι Κρητικός:
«Εχω πόνους σε όλο το σώμα», μου λέει. «Είναι κι αυτή η ηλικία μου που κάθε μέρα σου φέρνει πόνους σε άλλο σημείο…».
«Από πού είστε, αν επιτρέπεται;», τον ρωτώ.
«Από ένα χωριό έξω από τη Μυτιλήνη… Έχω κόρη παντρεμένη εδώ, γι αυτό και με βλέπεις».
«Πώς τα βλέπετε τα πράγματα;
«Καθόλου, μα καθόλου καλά! Εδώ, εσείς στην Κρήτη είσαστε καλύτερα από μας στη Λέσβο. Στη Μυτιλήνη, με το προσφυγικό έχουν εξαντληθεί οι αντοχές μας. Σκέψου ότι μόνο στο χωριό μου, λίγο έξω από τη Μυτιλήνη, έχουμε 200 «μόνιμους» πρόσφυγες. Σε λίγο αυτοί θα είναι περισσότεροι από εμάς! Τώρα δεν ξέρω τΙ γίνεται εκεί, γιατί λείπω καιρό, αλλά απ’ ό,τι διαβάζω στις εφημερίδες αρχίσανε πάλι να γίνονται «θάματα και πράματα»: επεισόδια, αστυνομίες, μπουζουριάσματα. Δεν φταίνε οι άνθρωποι, αλλά ούτε κι εμείς οι κάτοικοι των νησιών… (Και πρόσθεσε). Εδώ στην Κρήτη είναι αλλιώς: η Κρήτη δεν είναι απλά ένα νησί σαν το δικό μας. Είναι μια μικρή ήπειρος, με όλα τα καλά του κόσμου. Και θα είχε περισσότερα, αν το κράτος τη «σεβότανε» λιγάκι. Είναι παράλογο το νησί σας να μην έχει ένα σοβαρό κεντρικό δρόμο από Χανιά μέχρι Ηράκλειο. Κι ας έχει απ’ τα μεγαλύτερα τουριστικά ρεύματα όλο το χρόνο. Εμείς με τα κύματα των προσφύγων και τα επεισόδια, τι τουρισμό να έχουμε!»
«Και τα άλλα, τα εθνικά θέματα, πώς τα βλέπετε;», ρώτησα.
«Έ, εκεί ο Θεός να βάλει το χέρι του, γιατί τέτοιες φασαρίες με τους Τούρκους πρώτη φορά τις ζω. Δε μου φαίνεται πως θα καταλήξουν σε καλό…»
«Πόσο χρόνων είσαστε;»
«Γεννήθηκα το 1928, μάντεψε!», μου λέει και πέρασε στο γραφείο του γιατρού που τον φώναξε. Ίσα-ίσα που πρόλαβα να τον χαιρετίσω. Πάντα όμως, η ματιά ενός «ξένου» για την Κρήτη είναι καίρια, αντικειμενική, ευθύβολη…