Ένας έρωτας στα χρόνια του πολέμου

Γνωρίστηκαν ένα καλοκαίρι!
“Εκείνο το Καλοκαίρι” που οι ψυχές τους άφησαν στην άκρη τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα σώματά τους αναβαπτίστηκαν στο καταγάλανο του Αιγαίου κάτω από τον θεό Ήλιο της Ελλάδας και υπό τo τραγούδι του τζιτζικιού!
Καμία ανάγκη “συνδεσιμότητας”, κανένας έλεγχος προσωπικών δεδομένων, μακριά από τις καρδούλες των μικροχιλιοστών και τα χεράκια που κάνουν like!
Κράτησαν τη Zωή “ο ένας της μίας”, εκείνη εκείνου περιπλέκοντας τα δάκτυλα των χεριών τους, προχωρώντας πάνω στην άμμο τη ξανθή, γράφοντας τα ονόματά τους και παρατηρώντας ηλιοβασιλέματα και ανατολές!
Κι έπειτα… χωρίστηκαν, κι έπειτα ξαναντάμωσαν!
Πόσο γρήγορα κυλούσε ο χρόνος τους όταν ήταν μαζί! Πόσο βασανιστικά τα δευτερόλεπτα όταν βρίσκονταν μίλια μακριά σε άλλες πατρίδες!
Η αλήθεια τους· θωρώντας τον ίδιο ουρανό, έφτιαχνε τον “μοναδικό δικό τους κόσμο”· εκείνο το “μαζί” που τόσο πολύ είχαν ανάγκη!
Και μια μέρα… σχέδια και όνειρα ανατράπηκαν μεμιάς!
…Εκείνη βρέθηκε σε καταφύγιο! Και κάποιες φορές οδήγησε προς τα σύνορα! Και δεν τ’ αποφάσισε να φύγει… Επέστρεφε πίσω στους γέροντες, στη μάνα και στον πατέρα της!
…Εκείνος προσεύχεται γι’ αυτήν κάθε δευτερόλεπτο που περνά τους τελευταίους δύο μήνες!
…Εκείνη του μιλά έχοντας τον φόβο συντροφιά, εκείνος της μιλά έχοντας τον φόβο της απώλειας!
Χριστός Ανέστη Olena, Χριστός Ανέστη Σάββα!
Τούτος ο πόλεμος ο άδικος να μην κρατήσει… Νά ’ρθουν γρήγορα οι μέρες που θα ξαναδείς Σάββα τα πράσινα μάτια της Οlena!
Να ’ρθει σύντομα εκείνη η μέρα που θα μπορέσεις Olena να ξαναβρείς τη φωνή σου, να ξαναβρείς το χαμογέλιο σου· έστω πάνω από τα συντρίμμια της κατεστραμμένης πατρίδας σου, που τα όρνια ενός ανθρώπινου εγωιστικού παράφρονα πολέμου, εξακολουθούν να συνθλίβουν! Πονά να ξέρεις η καρδιά μας· να το ξέρεις!
Υ.Γ. Το παρόν είναι εμπνευσμένο
από αληθινή ιστορία φίλου μου!
Τα ονόματα των ερωτευμένων δεν είναι τα πραγματικά!