Με απόλυτη γνώση για το πρόσωπο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, του πιο έντιμου ίσως πολιτικού της μεταπολίτευσης που τα έβαλε αρχικά με όσους δεν κράτησαν τον λόγο τους απέναντι στους πολίτες και όλους όσους συντρόφους του, δεν έκαναν πράξη τον όρκο τους σχετικά με τη διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου, αποχαιρετώ την τελευταία ελπίδα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας για να μην πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων το βιβλίο “το προσπαθήσαμε αλλά αποτύχαμε”.
Γιατί είναι ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ο διανοούμενος, πολιτικός, στοχαστής και πατριώτης που δεν δέχτηκε ποτέ ότι ο ελληνισμός φθίνει, ότι ο πολίτης υποχρεούται να αντέχει το άδικο, ότι τα λάθη δεν διορθώνονται, που το έλεγε συνεχώς: «Το προσπαθήσαμε αλλά αποτύχαμε… Εγώ συνεχίζω».
Δε δέχτηκε ποτέ πως η πολιτική μπορεί να ανθίσει χωρίς να την ποτίσεις με το νερό της ηθικής και τη δροσιά της αλήθειας.
Μιχάλης Χαραλαμπίδης… Διορατικός, αυστηρός, τελειομανής αυθεντικός. Πολιτική παρακαταθήκη η κάθε σκέψη του, το κάθε συγγραφικό του πόνημα, το κάθε όραμα του. Φιλόδοξος μόνο σε ό,τι αφορούσε τη σχέση του με τους πολίτες διότι όπως συχνά έλεγε στις κουβέντες μας: «…όταν σε παραδέχονται οι πολίτες, είναι εκείνοι, οι ίδιοι, που νιώθουν καλά διότι δεν έπεσαν έξω στην εκτίμησή τους».
Αναζητούσε συνεχώς, το γιατί “βοήθησαν” οι σύντροφοί του να εκτεθεί τόσο πολύ η πολιτική. Κι ακόμα κι εκείνους που τον κυνήγησαν γιατί δεν άντεχαν τον φωτεινό του ορίζοντα, ακόμα κι αυτούς τους έβλεπε με συμπάθεια, λέγοντας: «…δεν παύει να αγωνίστηκαν όταν έπρεπε, για όσα έπρεπε».
Ήταν ο Ιταλός του ΠΑΣΟΚ αλλά πάντα μοναχικός χωρίς ομάδες δίπλα του. Βορειοελλαδίτης με γνώση της ιστορίας, σοβαρός μελετητής των διεθνών θεμάτων, αγωνιστής των δικαιωμάτων των λαών και ο πρωταγωνιστής για την αναγνώριση από την Ελληνική Βουλή της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας.
Ο Μιχάλης, δεν άντεξε τόσο ψέμα και τόση υποκρισία, σήκωσε ψηλά τα χέρια του, τα τίναξε μπροστά σε χιλιάδες συντρόφους του, τους είπε το αντίο προειδοποιώντας την Ελλάδα χρόνια πίσω για όσα θα έρθουν… Και ήρθαν.
Δεν τον ενδιέφερε η δικαίωση. Του έφτανε μόνο να μπορέσουμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι δεν υπάρχει Ελλάδα χωρίς Δημοκρατία και πολίτης χωρίς να δικαιώνεται.
Καλό ταξίδι
ευγενή φίλε.
