Eνας φόνος – ένας φόβος

Μια απόκλιση από τη ζωή, την καθημερινότητα του νομού μας.
Μια αξιόλογη γυναίκα, μια διαπρεπής επιστήμονας, άφησε μ’ ανήκουστο τρόπο, την τελευταία της πνοή στον τόπο που τόσο αγάπησε.
Οι γυναικείες οργανώσεις δεν έλαβαν θέση, κανένα σχόλιο, καμιά πορεία. Με λυπεί και μ’ ανησυχεί το γεγονός.
Φοβούμαι σαν γυναίκα. Ποιoς είναι δίπλα μου, ποιoς επιβουλεύεται τη ζωή μου;
Ποιoς μου περιορίζει την κινητικότητά μου, τις δραστηριότητές μου;
Το σώμα κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτου ηλικίας, είναι ιερό και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τ’ αγγίζει, να το βεβηλώσει.
Εξετάζει το σχολείο επισταμένα το παιδί σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης;
Το παρακολουθεί, το παρατηρεί με προσοχή στην πορεία του;
Διαθέτουμε επαρκή ψυχολογική πρόληψη, συμπαράσταση και θεραπεία;
Παίρνουμε σοβαρά μηνύματα και συμπεριφορές ανθρώπων του περιβάλλοντός μου;
Ανησυχώ!
Και λυπάμαι βαθιά για μια ζωή που διακόπηκε.
Λυπάμαι για τη δυσφήμιση του τόπου μας!