Είναι ένας ενήλικος σαν όλους τους άλλους, φυσιολογικά ήρεμος, φυσιολογικά φοβισμένος. Είναι ένας ανάμεσα σε εκατομμύρια που τον προειδοποιούν, του ζητούν να στερηθεί πράγματα, να κάνει θυσίες, να βάλει τα χρήματά του στο ταμιευτήριο, και να ψηφίσει το κόμμα που θα διατηρήσει αυτό το κράτος. Εχει τη δουλίτσα του και τα κουτσοβολεύει.
Ομως νιώθει πολύ καλά ότι απ’ τη στρατιά των ανέργων και των πεινασμένων που συναντά κάθε μέρα στην πλατεία, τον χωρίζει μια πολύ λεπτή γραμμή, κι απ’ τη μια μέρα στην άλλη ίσως βρεθεί κοντά τους, δίχως φωνή, δίχως ελπίδα. Στην πλατεία γίνεται ένα αντιμιλιταριστικό συλλαλητήριο ενάντια στις αμερικανικές βάσεις στον τόπο του. Ποιος θέλει τους πολέμους και τις δολοφονίες αθώων, πράγμα που υποστηρίζουν αυτές οι βάσεις με τη λειτουργία τους, σκέφτεται και αντιδρά.
Πάει να σηκώσει τη φωνή του. Τόσες και τόσες κυβερνήσεις πέρασαν που έταζαν την απομάκρυνση της πολεμικής βάσης, παρ’ όλα αυτά, φρούδες ήταν οι ελπίδες, αυτή χρόνο με το χρόνο εδραιώνεται και γίνεται πιο ισχυρή.
Κι όμως αυτός ο φοβισμένος ενήλικος, θα παραβρεθεί για άλλη μια φορά στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Τον πόλεμο που προξενεί το θάνατο αθώων δεν τον θέλει κανείς, σκέφτεται.
