Oταν γεράσει ο άνθρωπος από κορυφής του κεφαλιού μέχρι ονύχων όλα τα μέλη του αδρανοποιούνται και πρώτο το μυαλό που όλα τα κατευθύνει. Ακολουθούν τα μάτια, τα αυτιά, τα δόντια, η καρδιά, το συκώτι, το στομάχι, τα πάντα.
Ομως ό,τι έζησε στα παιδικά του χρόνια, καλό ή κακό, δεν το ξεχνά εύκολα. Κατακάθεται, ως φαίνεται, στον πάτο του κεφαλιού και δεν εξατμίζεται εύκολα. Γι’ αυτό πολλές φορές γεγονότα πρόσφατα τα ξεχνάμε από τη μια μέρα ως την άλλη, ενώ πολύ παλιά γεγονότα από την παιδική μου ηλικία τα θυμάμαι και μάλιστα λεπτομερώς.
Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει μόνο σε μένα ή είναι γενικό.
Σήμερα θυμάμαι την 20η Μαΐου 1941, την πτώση των Γερμανών αλεξιπτωτιστών και την κατάληψη της Κρήτης.
Ο Μάης είχε είκοσι, η μέρα ήταν Τρίτη
που πέσανε οι Γερμανοί να πάρουνε την Κρήτη.
Τον ουρανό σκεπάσανε σμήνη αεροπλάνα
και χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Τους βλέπουνε οι Κρητικοί, τους πιάνει απελπισία
πρέπει να τους αντισταθούν με κάθε μια θυσία.
Κάνουνε προσκλητήριο οι Μακεδονομάχοι
γέροι, γυναίκες και παιδιά τρέχουνε εις τη μάχη.
“Ελευθερία ή θάνατος” όλοι μαζί φωνάζουν
κι όσοι δεν έχουν άρματα απ’ τους εχθρούς αρπάζουν.
Μαζί τους πολεμούσανε και Άγγλοι στρατιώτες
και αγωνίστηκαν σκληρά εις τις γραμμές τις πρώτες.
Μάρτυρας αδιάψευστος είν’ το νεκροταφείο
στης Σούδας την ακρογιαλιά αιώνιο μνημείο.
Οι Κρητικοί βρισκότανε στη Βόρειο Ήπειρό μας
και οχυρά του Μεταξά κόντρα στον κάθε εχθρό μας.
Το Έθνος το ελληνικό θα τους θυμάται πάντα
ως ήρωες ανίκητους του Έπους του Σαράντα.
Ποτέ αυτοί οι ήρωες δεν πρέπει να ξεχνιούνται
που ιστορία γράψανε και πάντα θα τιμούνται.
Και τότε που οι Γερμανοί φθάσανε εις την Κρήτη
βρήκαν ταμπούρια απόρθητα κάθε χωριό και σπίτι.
Οι Κρήτες το καθήκον τους, ως μπόρεσαν το ‘κάμαν
πολέμησαν ηρωικά και πέσαν και πεθάναν…
