Πάντοτε και παντού, το μεγάλο ψάρι έτρωγε το μικρό. Και η Ελλάδα, κατά εποχές, υπήρξε μεγάλη μα και μικρή. Κατά την αρχαιότητα, ο Μέγας Αλέξανδρος ο Μακεδόνας, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του Φιλίππου, έφτασε πολύ ψηλά, φέρνοντάς τον δεύτερο. Κατόρθωσε να κατακτήσει, “ελευθερώσει” μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας και να κάνει γνωστό τον Ελληνισμό στα πέρατα της γης. Μα όπως φαίνεται στο τέλος πήρε ο νους του αέρα και θέλησε να γίνει και να προσκυνάται σαν Θεός. Τους υπηκόους του, ασφαλώς κατά τα συμφέροντά του, άλλους ανέβαζε ψηλά και άλλους, κατά διαφόρους τρόπους, τους διέλυε, τους εξόντωνε, τους κατατρόπωνε.
Τους άσπονδους εχθρούς τους έκανε ομοτράπεζους, και αυτούς που τον ανέδειξαν, ασφαλώς και με την καθοδήγησή του, το μυαλό του και την ανδρεία του, τους παραγκώνισε και τους απέπεμψε και μάλιστα με απάνθρωπο, για τόσο άξιους συμπολεμιστές, τρόπο.
Η μεγάλη Ελλάδα των αρχαίων εποχών ήρθε ο καιρός που έγινε πολύ μικρή ή και ανύπαρκτη. Κατά διαστήματα όμως απέκτησε κυβερνήτες κι στρατηλάτες που την ξαναδρομολόγησαν.
Ας μη χάνουμε λοιπόν το κουράγιο μας.
Ο Θεός να φυλάει τον άνθρωπο από τους φίλους του. Τους εχθρούς του τουλάχιστον τους ξέρει.
Φίλοι πια δεν υπάρχουν να σ’ αγαπούν με πόνο. […]
