Από την πολύ μικρή μου ηλικία μέχρι που γέρασα, ζούσα από κοντά και συναναστράφηκα με πολλούς Μικρασιάτες πρόσφυγες. Από την επαφή αυτή διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι τόσο βασανισμένοι, ταλαιπωρημένοι, κατασφαγμένοι, ξεριζωμένοι από τον τόπο τους, οι αποκαλούμενοι ίσως και προσβλητικά, πρόσφυγες, δεν ήταν έτσι. Τον παλιό τους τόπο, την πατρίδα τους, τον είχαν μετατρέψει σε επίγειο παράδεισο σε όλους τους τομείς, στο εμπόριο, τη γεωργία, τη βιομηχανία κ.ά. Κι εδώ που κατέληξαν το 1922 σε τόσο άθλια κατάσταση, όσο γλίτωσαν, δεν ζούσαν σε βάρος των ντόπιων. Με την εργατικότητά τους και την προθυμία τους για κάθε πρόοδο βοήθησαν πολύ στην ανάπτυξη του τόπου.
Σήμερα παρακολουθώντας τις διάφορες εκδηλώσεις του συλλόγου Μικρασιατών “Ο Άγιος Πολύκαρπος”, την κάθε προσπάθεια της δραστήριας Προέδρου του κ. Στέλλας Γκοτζάνη -Χαριτάκη και των άξιων συνεργατών της, δεν μπορούμε να μην τους ευχαριστήσουμε από τα βάθη της καρδιάς μας και να τους ευχηθούμε “Πάντα άξιοι”.
“…οι τόσο βασανισμένοι, ταλαιπωρημένοι, κατασφαγμένοι, ξεριζωμένοι από τον τόπο τους, οι αποκαλούμενοι ίσως και προσβλητικά, πρόσφυγες…”
Δευτέρα ὀδύνη ὀδυνηροτέρα τῆς πρώτης.
Σωστά Όπου και να τους συναντήσεις ειναι σωστοί άνθρωποι και καλοί φίλοι