Πολλές φορές ακούγεται και γράφεται ότι στο παρελθόν, συγκρούστηκε στην Ελλάδα η «δεξιά» με την «αριστερά». Εγώ αμφιβάλλω γι’ αυτό. Το 1929, αν δεν κάνω λάθος τη χρονολογία, ο μεγάλος πολιτικός της Ελλάδος Ελευθέριος Βενιζέλος ψήφισε το «ιδιώνυμον».
Το 1945 ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο «Γέρος της Δημοκρατίας» με την αστυνομία πόλεων, τη χωροφυλακή, τους Χίτες του Γ. Γρίβα, τους Άγγλους του Σκόμπι με τα τανκ, την τρίτη ορεινή ταξιαρχία και τον Ιερό Λόχο που είχαν έρθει από τη Μέση Ανατολή, κατέβαλε το κομμουνιστικό κίνημα στα Δεκεμβριανά.
Ακολούθως, ο Νικόλαος Πλαστήρας εκτέλεσε στο Καζάμ Χανίων τους καταδικασθέντες σε θάνατο, εγκληματίες των Δεκεμβριανών.
Όλοι οι αγωνισθέντες, κατά των κομμουνιστών Ναπ. Ζέρβας, Αντ. Φωστερίδης “Τσαους Αντών”, Εμμ. Μπαντουβάς, Παύλος Γύπαρης, Πέτρος Πέτρακας και τόσοι άλλοι, ανήκαν στον κεντρώο χώρο. Όχι στη Δεξιά. Η αλήθεια να λέγεται.
Αγαπητέ και σεβαστέ κ. Γιάννη Φατσέα, καλά τα λέτε μέχρι ενός σημείου και, βέβαια, δεν τρέφω κι ούτε έχω διάθεση να διαφωνήσω μαζί σας, όσο αφορά κρίσιμες ιστορικές περιόδους της πατρίδας μας. Έχετε τις δικές σας εμπειρικές – βιωματικές γνώσεις και πληροφορίες, αλλά θα μου επιτρέψετε να σας πληροφορήσω ότι ο Κεντρώος δημοκρατικός χώρος στη χώρα μας, από την εποχή της Κατοχής ως και σήμερα, καταλαμβάνει περίπου το 70% του Ελληνικού πληθυσμού. Μην επηρεάζεστε από τα παραμύθια της Αριστεράς εν γένει, διότι η Αριστερά με τους νεφελώδεις μύθους και την προπαγάνδα ζει και τρέφεται και βέβαια εκμεταλλεύεται την απίστευτη άγνοια του ταλαίπωρου Ελληνικού λαού. Επειδή στη Β. Ελλάδα είχαμε έναν τρομερό και καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο κι από μικρός σχεδόν βίωσα τα βίαια κι αιματηρά γεγονότα και τις υλικές καταστροφές της υπαίθρου, όντας φτωχό αγροτόπαιδο στα φοιτητικά μου χρόνια τη δεκαετία 1960 και τρέχοντας πίσω από τον Γέρο της Δημοκρατίας νοιαζόμουν και βασανιζόμουν για τα δεινά και τις καταστροφές της χώρας μας και μαχόμουν για την αποτροπή νέου εμφυλίου ή διχασμού του βασανισμένου λαού μας. Και για πολλά χρόνια, μετά την επαγγελματική ενασχόλησή μου, συγκέντρωνα έγγραφα, ντοκουμέντα, μαρτυρικές καταθέσεις των βασανισμένων και δύστυχων ανθρώπων της υπαίθρου για μια κοινωνιολογική προσέγγιση του εμφύλιου σπαραγμού. Πολλές φορές έγραψα σε σχετικά σχόλια μου στα Χανιώτικα νέα την εμφυλιακή και μετεμφυλιακή κατάσταση της χώρας, βασισμένος εν πολλοίς σε αρχεία του Κράτους κι αλλού, για την εξακρίβωση των αιτίων της εμφύλιας σύρραξης. Πολύ εύστοχα και σωστά εντοπίσατε την βούληση κι αποφασιστικότητα της Αριστεράς [εδώ μιλάμε για το δυναμικό Κ.Κ.Ε] να ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ την εξουσία της χώρας δια της βίας των όπλων και της τρομακτικής προπαγανδιστικής της ικανότητας. Επειδή, λίαν προσεχώς κι αν το επιτρέψει ο μεγαλοδύναμος Θεός και συνέλθουμε κάπως από τη σοβούσα επιδημιολογική κρίση, θα επιχειρήσω να δημοσιεύσω στα Χανιώτικα Νέα εκτενή εργασία μου, ακριβώς, για όλα τα ΕΜΦΥΛΙΑΚΑ και ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΑ χρόνια και γεγονότα, την διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας και τα ολέθρια ως και σήμερα αποτελέσματα της πολιτικής κηδεμονίας της Αριστεράς εν γένει στη χώρα μας, όπως αυτά ομολογούνται, γράφονται σε κείμενα ή δηλώσεις κορυφαίων ανθρώπων της Αριστεράς και μερικών ηρωϊκών Κομμουνιστών Ελλήνων πατριωτών. Θα εκπλαγείτε κ. Γιάννη από τη σειρά των γεγονότων κι ας έχετε αρκετή πείρα και γνώση πάνω στα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την πατρίδα μας. Δεν αντέχω και δεν μπορώ το ψέμα, το συνεχιζόμενο ως σήμερα παραμύθι της “Καλής Αριστεράς” και της αήθους προπαγάνδας τόσο πολλά χρόνια. Για ποιά ηττημένη Αριστερά μιλούν και γράφουν απίθανοι ιστορικοί; Ωστόσο, επειδή κάνετε κάποιο μπέρδεμα στο ανωτέρω σπουδαίο άρθρο σας, θα σας πληροφορήσω ότι την κρίσιμη για τη χώρα μας [κατοχή, εμφύλιος] δεκαετία 1940, οριστικά σχεδόν διαμορφώθηκαν οι κύριοι πολιτικοί σχηματισμοί: Στο Κέντρον -προσέξτε σας παρακαλώ τα νούμερα που είναι ακριβέστατα- ανήκε το 70% του Ελληνικού λαού [καλά διαβάζετε] που ανέδειξε σπουδαίους πολιτικούς και Πρωθυπουργούς, όπως τον Θεμιστοκλή Σοφούλη, τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή [καλά διαβάζετε], στην Αριστερά ανήκε το ποσοστό 20,02% του Ελληνικού πληθυσμού [πολύ μεγάλο ποσοστό], όπως αυτό αποτυπώθηκε στις Βουλευτικές εκλογές του 1958 [εσείς τις θυμάστε πολύ καλά], δηλαδή -προσέξτε παρακαλώ- μόλις οκτώ χρόνια από τον τρομακτικό και καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο. Τότε η ενωμένη Αριστερά [Ε.Δ.Α και Κ.Κ.Ε] απολαμβάνουσα το ισχύον Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Σύστημα, κατόρθωσε να γίνει Αξιωματική Αντιπολίτευση, κερδίζοντας σχεδόν το 25% της κοινοβουλευτικής δύναμης της χώρας!!! Και μέχρι του τέλους του εμφυλίου πολέμου μορφοποιήθηκε ή σχηματοποιήθηκε σε μικρή πολιτική δύναμη κραυγής κι απόγνωσης, η λεγόμενη “ΔΕΞΙΑ” από την Αριστερά, με ποσοστό περίπου 5-7,5% του πιο φτωχού, δύστυχου, αναλφάβητου τμήματος της αγροτιάς και της βασανισμένης υπαίθρου, ανθρώπων δύστυχων που έχασαν, χωρίς κανέναν σπουδαίο λόγο παρά για την αιμοδιψή ηγεσία της εν γένει Αριστεράς,τα νεαρά φαντάρια – παιδιά αναλφάβητα και φτωχά, πάνω στον Ταΰγετο, στα Άγγραφα, την Κόνιτσα, την Μουργκάνα, το Βίτσι και τον Γράμμα [τα επισκέφθηκα και τα περπάτησα όλα για την συλλογή στοιχείων και ντοκουμέντων της εργασίας μου, ώστε να μην επαναληφθεί ποτέ πια εμφύλιος διχασμός του λαού μας. Αυτό το μικρό ποσοστό το βάφτισαν τα καλά παιδιά της Αριστεράς “ΔΕΞΙΑ”, ακριβώς, επειδή στα απέναντι αριστερά χαρακώματα στέκονταν με δικαιολογημένο μίσος οι φτωχοί αγρότες κι εργάτες που τα νεαρά βλαστάρια τους και τους δικούς τους ανθρώπους σε αντεκδικήσεις και εμφύλιες διαμάχες και αλληλοσκοτωμούς. Αγαπητέ κ. Γιάννη, η μεγάλη δημοκρατική Κεντρώα παράταξη -είναι πολλή γνωστή η ιστορία- για προσωπικούς λόγους, φιλοδοξίες, μικροσυμφέροντα κι άλλα ανθρώπινα, ΔΙΑΣΠΑΣΤΗΚΕ σε δύο μεγάλους ΚΕΝΤΡΩΟΥΣ σχηματισμούς [ας μην αναφέρω ονόματα] και η μεν παράταξη που διακήρυττε ότι “ανήκομεν στη Δύση” ονομάστηκε “ΔΕΞΙΑ” από καλοθελητές όχι μόνο της εν γένει Αριστεράς, αλλά και από την άλλη, τη δεύτερη Κεντρώα παράταξη, η οποία για δικούς της κομματικούς λόγους “συμπάθησε” πολύ την “Ρώσικη Αρκούδα” και συνακόλουθα για δικούς της ωφέλιμους κομματικούς λόγους ήρθε πιο κοντά με την Αριστερά την οποία μάδησε για τα καλά ο πανέξυπνος Ανδρέας Παπανδρέου και περνούσαν μια χαρά πλήθος χαραμοφάηδων με την “πισινή” της Αριστεράς, που έκανε πολύ καλά τη δική της δουλειά με τα γνωστά αποτελέσματα ΣΗΜΕΡΑ αυτός ο δεύτερος Κεντρώος χώρος ή Πόλος να καταστεί έρμαιο των όποιων διαθέσεων και βουλήσεων της πανέξυπνης Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ και να παλεύει για την πολιτική του επιβίωση. Αυτά είναι γνωστά πράγματα, αλλά δεν τολμούν να γράψουν την αλήθεια και την ιστορική πραγματικότητα. Ποιά “ΔΕΞΙΑ” υπαινίσσεστε κ. Γιάννη; Όλοι ανήκαν κι ανήκουν στον Κεντρώο χώρο. Αλλά, υπάρχουν λεπτομέρειες που ξεκαθαρίζουν τα πράγματα, γιατί ο Ελληνικός λαός έχει απίστευτη άγνοια της πρόσφατης ιστορίας του. Πάντως σας συγχαίρω για την καθαρότητα των απόψεών σας και βέβαια αντιλαμβάνομαι πλήρως το γενικότερο πνεύμα σας για τα γεγονότα που αναφέρατε, καθώς και τα πρόσωπα. Είδατε για ένα μικρό ζήτημα κοντεύουμε να ξημερώσουμε. Να είστε πάντα καλά και να μάς γράφετε τις όμορφες και καρποφόρες ιδέες και κοινωνικές προτάσεις σας. Σας ευχαριστούμε θερμά. Με εκτίμηση και σεβασμό Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ.
Αγαπητέ κύριε Διευθυντά,
θα παρακαλούσα θερμά να δημοσιευθεί το ανωτέρω σχόλιό μου που παραμένει στο “Awaiting”, σχεδόν δύο ημέρες! Αν ενοχλούν “μερικούς” τα αληθή σχόλια μου πρέπει να το γνωρίζω και να σταματήσω να γράφω. Και θέλουν κόπο και χρόνο τα σχόλια, ακόμη κι όταν ενοχλούν “τα αυτιά” καλοθελητών της άρνησης και της ιστορικής αλήθειας. Μεγάλη μου χαρά να πληροφορηθώ ότι δεν θα συνεχίζω να σχολιάζω εξαίρετα και χρήσιμα άρθρα και δοκίμια αξιολόγων ανθρώπων. Είναι απαράδεκτο το φαινόμενο αυτό που παρατηρείται: άλλοτε σε μία ή δύο ώρες να δημοσιεύονται τα καλά κι ευχάριστα “σχόλιά” μου κι άλλα που δεν χαϊδεύουν τα “πολιτικά αυτιά” να παραμένουν επί 2-3 μέρες στo “Awaiting”. Επιτέλους λίγο σεβασμό στον κόπο και την αγάπη μου στην εφημερίδα μας. Θαρρώ ήρθε η ώρα να σταματήσω και να κοιτάξω τις δουλειές μου. Με εκτ’ίμηση Γ. Καραγεωργίου ΧΑΝΙΑ
Αγαπητέ κ. Διευθυντά,
ωστόσο, σε μισή ώρα δημοσιεύτηκε το δεύτερο σχόλιό μου κι ενώ παρακάλεσα για τη δημοσίευση του κύριου και πρώτου σχολίου μου στο έξοχο άρθρο του κ. Φατσέα, εντούτοις κι από τις μία περίπου τα περασμένα μεσάνυχτα και μέχρι αυτήν τη στιγμή [10:20 το βράδυ της Πέμπτης] παραμένει ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟ. Είναι άκρως λυπηρό το φαινόμενο αυτό, κι απίστευτο συνάμα! Με εκτίμηση Γ. Καραγεωργίου,