«Η φιλανθρωπία δεν μπορεί να είναι υποκατάστατο για τη δικαιοσύνη που δεν απονεμήθηκε»
Ιερός Αυγουστίνος
Έχει ξεκινήσει να αχνοφαίνεται ο καινούργιος κόσμος. Περνά μέσα από ένα μακρύ και δύσβατο δρόμο όμως εάν κοιτάξει κάποιος καλύτερα θα διακρίνει ένα μικρό φως να τρεμοσβήνει εκεί στην άκρη του. Αυτή τη στιγμή είναι πολύ δύσκολο να το δουν και να το πιστέψουν εκείνοι που δεν έμαθαν να βλέπουν πίσω και πέρα από την επιφάνεια ενός κόσμου που χειραγωγεί, τρομοκρατεί, επιβάλει και κατευθύνει ακόμα και τις επιθυμίες των ανθρώπων. Δεν αντέχει άλλο πιά η ύπαρξη μιας διεστραμμένης, ανελέητης, άδικης και ταυτόχρονα μοιρολατρικής κοινωνίας. Λένε ότι τα ωραιότερα μέρη τα ανακαλύπτεις αφού διασχίσεις το δυσκολότερο, τον πιο επικίνδυνο και τον πιο σκοτεινό δρόμο, τότε βγαίνεις στο ομορφότερο ξέφωτο. Έτσι και τώρα είμαστε αναγκασμένοι να διανύσουμε αυτό το δρόμο.
Δεν έχει άλλον ούτε πιο εύκολο, ούτε πιο γρήγορο. Πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε μάρτυρες και οδηγοί σε έναν προορισμό που φτάνει εώς την αιωνιότητα και να πιστέψουμε ότι το ξύπνημα από τη λήθη είναι κοντά. Σκεφτείτε εάν και πόσο χρειαζόμαστε αυτή την δομημένη κοινωνία που απαρτίζουμε? Πως ο φόβος, η αυταπάτη, η αδικία, η μοναξιά, το μίσος, η αδιαφορία μπορεί να κρατά τα ηνία της ζωής μας? Πως η επιβίωση μέσα από τέτοιου είδους συνθήκες μπορεί να είναι ποτέ ευχάριστη? Κι όμως φαίνεται σα να συνηθίζετε κι αυτό, σα να είναι ο μόνος δρόμος για να ζήσουμε. Δεν είναι και δε θα έπρεπε να είναι καθόλου έτσι. Η ζωή ανήκει στον καθέναν από εμάς και αυτό θα έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτο. Μέσα σε όλα τα δεινά που μας έχουν φορτώσει ήρθε η στιγμή που πρέπει να αναγνωρίσουμε την αθλιότητα της ζωής μας να την αποδεχτούμε και να αποφασίσουμε εάν στο όνομα μιας ανύπαρκτης ασφάλειας θα την διανύσουμε έτσι εως το τέλος της. Πόση τραγικότητα κρύβει αυτό? Ελεύθεροι πρέπει να διαλέξουμε ποιο δρόμο θα πάρουμε.
Ελεύθεροι πρέπει να αποφασίσουμε την αξία που θέλουμε να δώσουμε στης ζωή μας.
Ελεύθεροι γεννηθήκαμε και έτσι θα έπρεπε να ζούμε. Η αγωνία του νέου κόσμου, ο φόβος για το που θα μας βγάλει ο δρόμος της ελευθερίας μας, η απόφαση του βάρους της επιλογής μας, η απόφαση του να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας είναι ένα μονοπάτι που ο καθένας μας θα το περπατήσει μόνος, καθώς αποτελεί απόλυτα προσωπική επιλογή. Το πρώτο βήμα είναι η κατανόηση του ότι βρισκόμαστε σε μια «φυλακή» και η απόφαση του εάν θέλουμε να βγούμε μέσα από αυτήν. Είναι κοντά η μέρα που οι άνθρωποι θα ξυπνήσουν από το βαθύ ύπνο, θα ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά τους και θα καταλάβουν ότι έχουν παραδώσει την ύπαρξη τους σε κάποιους άλλους και πρέπει να την πάρουν πίσω. Δεν έχουν νικήσει αυτοί που νομίζουν ότι νίκησαν. Το φως θα αγκαλιάσει τον κόσμο και η δικαιοσύνη θα πάρει τη θέση που της αξίζει μέσα σε αυτόν. Όσο δυσδιάκριτος, στενός και ανηφορικός κι αν είναι ο δρόμος στο τέλος του βρίσκεται μόνο ο αληθινός άνθρωπος και ο θεός.
