Ο Θεός έχτισε τα πάντα στον κόσµο µε τελειότητα, αγάπη, µα και µε απαιτήσεις για σεβασµό, σε όλα αυτά που µας έχει χαρίσει µε µεγάλη γενναιοδωρία.
Όµως, τον άνθρωπο η απληστία τον οδηγεί σε µάταιες περιπλανήσεις. Γοητεύεται από το άγνωστο, ψάχνει καλύτερους κόσµους, πολλές φορές σε αµαρτωλά µονοπάτια, χωρίς να αναλογίζεται το µέγεθος τσι αυτοκαταστροφής του. Παρασύρεται µε τα οράµατα τσι παγκοσµιοποίησις που είναι ο πιο σκληρός καταχτητής, που εξαφανίζει τις ταυτότητες και τους πολιτισµούς των λαών…
Αν και αισθάνεται την παρουσία του Θεού στα έργα του, µε την τέλεια µαστοριά. Βλέπει πως όλα είναι µελετηµένα µε λεπτοµέρειες και προορισµό για κάθε πλάσµα, µε αντικείµενο, σε ουρανό µε γη.
Η αχαριστία τον άνθρωπο τον οδηγεί, στην απάθεια και τονέ κάνει ασυγκίνητο, µε άµορφη προσωπικότητα.
Φαίνεται πως ζηλεύουνε στην τελειότητα της τέχνης που σιάχτηκε όλη η πλάση, ετσά σοφά και αψεγάδιαστα, που είναι σµιλεµένη και γι’ αυτό προσπαθούν να την καταστρέψουν οι γήινοι πλανητάρχες καθε λίγο και λιγάκι.
Πολλές φορές όσο και να προσπαθούν να µιµηθούν και να αντιγράψουν την τέχνη, µε τα έργα του Θεού για καταστροφικούς σκοπούς, αυτά γκρεµίζονται και λιώνουν σαν χάρτινα καραβάκια µέσα στο νερό. Όλα αυτά που σχεδιάζουν και πράττουν έχουν µόνο σαν αποτέλεσµα να σκορπούν την καταστροφή και να δηµιουργούν στον κόσµο τόσα πολλά δεινά, όσα χρειάζονται για να τον καταστρέψουν. Στην καταστροφή του κόσµου, δε συγκινούνται. Το έχουν στόχο πολλοί, είναι στα όνειρα του σκληρού πλουτισµού χτισµένου πάνω στον Θάνατο.
Θα πρέπει όταν ο Θεός έσιαξε τον κόσµο και µας τον χάρισε, να µην είχε αµαρτήσει κανένας άνθρωπος. Στο χτίσιµο και την αποπεράτωση τσι τέλειας αυτής δηµιουργίας, θα χρησιµοποίησε, χιλιάδες αγγέλους. Γιατί µόνον χέρια αγγέλων θα µπορούσαν να χτίσουν ένα τέτοιο αψεγάδιαστο τέλειο παράδεισο.
Οι εναλλασσόµενες οµορφιές απογειώνουν τη φαντασία, τα όνειρα, µε τα πιστεύω, για ατέλειωτες εξερευνήσεις. Το αίσθηµα της µοναδικότητας, των στιγµών, δίνουν ακούραστες δυνάµεις.
Ενας κόσµος αγγελικά πλασµένος, που συναισθηµατικά σε µεταφέρει να ξεχνάς και ν’ αδιαφορείς στη διπλωµατική συµπεριφορά του γήινου κόσµου. Απερίγραπτη είναι η χαρά, και ανεξάντλητες οι δυνάµεις στις εναλλαγές των εντυπώσεων και των εκπλήξεων. Οντέ το καθένα που είναι γύρω µας αγγίζει την καρδιά µας και την ψυχή µας, ετότε τα βιωµατικά συναισθήµατα ξεχειλίζουν και γίνονται οι εικόνες που πρέπει για να µετατρέπονται, σε κάθε είδους τέχνη, απού τσι µαστόρους της ψυχής και των χεριών.
Παρατηρώντας τα πάντα τριγύρω, είναι σαν να βρίσκεσαι στα σύννεφα και δηµιουργείς κόσµους, ταξιδεύεις συνεχώς µε εκπλήξεις, εναλλαγές και µε δυνατότητα να εκµηδενίζονται οι αποστάσεις. Αισθάνεσαι το µάτι, το αυτί, το χέρι και όλες τις αισθήσεις του Θεού να βρίσκονται παντού κοντά σου. Και νιώθεις δέος και αναρωτιέσαι στ’αλήθεια µέχρι πότε δεν θα υπάρχει φόβος Θεού. Και θα συνεχίζουν να καταστρέφουν, µαρτυρικά και ανελέητα, αθώους λαούς, αυτού του γήινου κόσµου, του αγγελικά πλασµένου;
* Η Μαρία Γρυφάκη είναι Τέως Αντιπρόεδρος και Κοινοτικός Σύµβουλος Καντάνου
Συνταξ. ∆ηµόσιος Υπάλληλος
Μέλος της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων
Συγγραφέας
Κουφαλωτός Καντάνου
