Eνας κόσμος γεμάτος Θεό

Πίσω από τις μελωδίες της πολίτικης κουζίνας φαντάζομαι έναν κόσμο γεμάτο Θεό… Η σκέψη αυτή με ξεπερνάει τόσο που δεν μπορώ να βρω λόγια να την περιγράψω. Πώς θα ήταν άραγε; Τι χρώμα θα είχε; Τι μυρωδιά; Τι συναισθήματα; Τι σκοπό; Στο μυαλό μου είναι όλα φωτεινά και ζεστά, αλλά με το φως που σε ξεκουράζει και τη ζεστασιά που μαλακώνει την καρδιά. Ένα σώμα που θα υπάρχει για να στεγάζει αυτή τη χαρά. Ένα στόμα που θα λέει πάντα ευχαριστώ. Δύο χέρια που θα υπηρετούν. Δύο πόδια που θα πηγαίνουν εκεί που υπάρχει ανάγκη. Δύο αφτιά που θα ακούνε τους άλλους. Δύο μάτια που θα αναγνωρίζουν το μεγαλείο. Ένα μυαλό που θα ταπεινώνεται. Μία καρδιά που θα συγχωρεί. Ένας φαύλος κύκλος ταπεινότητας, ευγνωμοσύνης και προσφοράς. Βέβαια όσο εύκολα γράφεται, τόσο δύσκολα βιώνεται. Όμως πώς θα ήταν αν μαθαίναμε από μικροί να χρησιμοποιούμε την ύπαρξή μας με αυτόν τον τρόπο; Χωρίς λόγια για τον Θεό. Μόνο πράξεις για Εκείνον που μας έφερε εδώ. Σίγουρα υπάρχουν και αυτοί που δεν πιστεύουν, που αναζητούν τον Θεό και δεν τον βλέπουν, που τους αρέσει η θεωρία ότι ο Θεός μας είμαστε εμείς. Όμως δεν είμαστε πολύ λίγοι για να μας αγαπήσουμε τόσο ολοκληρωτικά; Πολύ μάταιοι και πολύ εύθραυστοι; Πολύ μικροί; Γεμάτοι πτώση; Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι έναν κόσμο γεμάτο Θεό. Και είμαι χαρούμενη! Τις καλύτερες ευχές μου!