«Οι μεγάλες υποκρισίες δεν υπάρχουν για να κρύψουμε την ασχήμια και το κακό που έχουμε μέσα μας, αλλά την κενότητα μας. Το πιο δύσκολο πράγμα να κρυφτεί είναι κάτι που δεν υπάρχει»
Eric Hoffer
Η υποκρισία μιας κοινωνίας και των ανθρωπιστών της, που τελικά δεν είχε καταφέρει να σταθεί τόσο καλά στα πόδια της όσο θα ήθελε να πιστεύει, αρχίζει να προλογίζει το τέλος της. Σαν ένα θηρίο που βρυχάται, έτσι τώρα ακούγονται τα ουρλιαχτά της. Έχοντας την ευγένεια σαν την πιο αποδεκτή υποκρισία σε ένα κόσμο που η μάσκα έτσι κι αλλιώς ήταν πάντα το απαραίτητο αξεσουάρ, έρχεται η μεγάλη απειλή της αποκάλυψης. Όταν η υποκρισία έχει καταλήξει να θεωρείται προσόν, τώρα προχωρώντας αναγκαστικά προς άλλη κατεύθυνση, η προσποίηση της ύπαρξης πνευματικότητας από τους υποκριτές είναι αδύνατη.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι ο κόσμος με το ψέμα, την επιβολή, τον εγωισμό και την υποδούλωση στα υλικά πράγματα δεν μπορεί να προχωρήσει πιο πέρα. Έφτασε εώς εδώ και τώρα πληρώνει το τίμημα μιας άναρχης εξέλιξης που έφερε την καταστροφή σε όλες τις γενιές. Η υπερβολή, η απληστία, η αδικία, το ψέμα, φτάνουν στο τέλος τους. Η ευκαιρία που μας δίνεται τώρα είναι να προλάβουμε να διαλέξουμε εμείς το τέλος, αφού όταν κάποιος άλλος το διαλέξει για εμάς θα είναι τόσο οδυνηρό όσο και αναπόφευκτο. Είναι, λοιπόν, προσωπική και μοναχική υπόθεση η εξέλιξη της ζωής μας κάτω από τις τωρινές συνθήκες.
Γιατί πολύ εύκολα παραπλανήσαμε τη φύση μας, αλλάξαμε τους ρόλους μας, εξαφανίσαμε τα ιδεώδη, ξεχάσαμε ή βάλαμε σε μια άκρη την αγάπη, μπερδέψαμε την ομορφιά με την ασκήμια, το καλό με το κακό, αντικαταστήσαμε το εμείς με το εγώ. Υποκρινόμενοι κάτι που δεν είμαστε, γεμάτοι εγωισμό για πράγματα που δεν είναι δικά μας, με αγορασμένες ιδέες, με πληρωμένες σκέψεις, με δανεικά όνειρα. Η καθημερινότητα μας γέμισε με υποκρισία, για να χωρέσουμε στους ρόλους που μας επέβαλαν, για να ταιριάξουμε σε μια κοινωνία που μας αρνείται κάθε ατομικό δικαίωμα, για να μας αποδεχτούν όλοι οι άλλοι αφού δεν μπορέσαμε να αποδεχτούμε εμείς τον εαυτό μας. Πολεμάς και κυριαρχείς εύκολα σε μια τέτοια κοινωνία, ισοπεδώνεις εύκολα αυτούς που έχουν ήδη ισοπεδώσει τον εαυτό τους. Οι λίγοι που απέμειναν, μόνοι και τρομαγμένοι να παλεύουν να βρουν νόημα, εξήγηση, άκρη και ένα τέλος στο μανιασμένο κύμα της υποκριτικής κοινωνίας μας, χάνονται μέσα σε ένα στρόβιλο που τους παρασύρει στην άβυσσο.
Η ώρα της δικαίωσης αυτών των λίγων, όμως, τώρα πλησιάζει και τότε θα λογοδοτήσουν εκείνοι που με τόση ευκολία θυσίασαν το δίκαιο ενός ολόκληρου κόσμου περνώντας το έσχατο όριο.
