■ Η Μελίνα Σταφυλλίδου, µαθήτρια ∆ηµοτικού, φτιάχνει χειροτεχνήµατα για να βοηθήσει αυτούς που έχουν ανάγκη
Είναι εκείνες οι φορές που οι αλήθειες των παιδιών, καθηλώνουν και σε κάνουν να ντρέπεσαι, που επέτρεψε ο καθένας από εµάς τους µεγαλύτερους, στα χρόνια που πέρασαν να µας κλέψουν την αθωότητα και την αλήθεια, για τους ανθρώπους και τον κόσµο.
Συναντήσαµε τη Μελίνα Σταφυλλίδου, µία 11χρονη µαθήτρια της 6ης τάξης δηµοτικού, τη µέρα που θα παρέδιδε τον Κουµπαρά του ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥ µε τα χρήµατα που είχε συγκεντρώσει από χειροτεχνίες και βραχιολάκια που έφτιαχνε και τα πουλούσε, σε γνωστούς και ξένους.
Όπως είπε ο Σήφης Χιωτάκης, πρόεδρος της Οµάδας Στήριξης ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ, “Ο κουµπαράς δόθηκε όταν µας τον ζήτησε η Μελίνα, η οποία είναι ένα παιδί µε έντονη την αίσθηση της αλληλεγγύης και της προσφοράς. Επηρεασµένος από το γεγονός ότι είχε κόψει τα µακριά της µαλλάκια για να τα δώσει σε κάποιο παιδί που έδινε µάχη µε τον καρκίνο και είχε χάσει από τις θεραπείες τα δικά του µαλλάκια, δεν µπορέσαµε να της πούµε όχι. ∆ε µας ενδιέφερε ο κουµπαράς αν θα γέµιζε. Θέλαµε να υπάρχει η προσπάθεια και το µήνυµα από ένα παιδί πως, όλοι µπορούµε αρκεί να το νιώθουµε, αρκεί να το προσπαθούµε. Η αλληλεγγύη και η αγάπη προς τους συνανθρώπους µας είναι κάτι που διδάσκεται, που χτίζεται από µικρές ηλικίες και από τα παραδείγµατα των µεγάλων προς τα παιδιά”.
ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Αξίζει ο διάλογος µε τη Μελίνα Σταφυλλίδου, να αποτυπωθεί στη σελίδα των Χανιώτικων Νέων, αυτούσιος χωρίς την παρέµβαση από την επιµέλεια ενός κειµένου.
Μελίνα: Όταν µου έδωσαν τον κουµπαρά, ήταν µεγάλος, αλλά δεν µε φόβισε γιατί ήξερα ότι όσο πιο µεγάλος ο κουµπαράς του ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥ τόσο πιο πολύ το καλό που θα µπει και θα βγει από µέσα. Ο σκοπός ήταν να τον γεµίσω και ήταν καλός σκοπός, για αυτό δεν φοβήθηκα.
ΕΡ.: Τι σηµαίνει καλός σκοπός.
Μελίνα: Είναι όταν κάνουµε αυτό το κάτι, για να βοηθήσουµε παιδιά, µεγάλους ανθρώπους, που χρειάζονται, αυτό το κάτι, το έχουν ανάγκη.
ΕΡ.: Παίζει ρόλο αν τα λεφτά είναι πολλά ή λίγα;
Μελίνα: Όχι φυσικά, γιατί τα λεφτά είναι λεφτά. Αυτό που κάνουµε, η πράξη, είναι που µετράει.
ΕΡ.: Με τα µαθήµατα πως τα πας;
Μελίνα: Εντάξει πιστεύω. Βέβαια προσπαθώ να τα πάω καλύτερα, όσο προχωράει το σχολείο.
ΕΡ.: ∆ηλαδή Μελίνα, µεταξύ ενός µαθήµατος και µίας προσπάθειας, τι αξίζει κατά τη γνώµη σου περισσότερο;
Μελίνα: Η προσπάθεια φυσικά. Αφού το βλέπεις ότι αξίζει.
ΕΡ.: Τα παιδιά της ηλικίας σου που κάνεις παρέα, γνωρίζουν την αξία να βοηθάµε τους άλλους ανθρώπους και να είµαστε δίπλα σε όσους έχουν ανάγκη;
Μελίνα: Αλήθεια δε γνωρίζω, γιατί δεν είµαι συνέχεια δίπλα τους, αλλά κάποιες φορές βλέπω κάποια παιδιά, ότι τα νοιάζει πιο πολύ ο εαυτός τους. Εντάξει λέω εγώ τώρα, να προσέχουµε τον εαυτό µας, αλλά όταν υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν µπορεί αυτός να προσέξει τον εαυτό του, νοµίζω πως εµείς πρέπει να τον βοηθήσουµε. ∆ηλαδή να του δίνουµε συµβουλές, να του δίνουµε κάτι, όπως ρούχα, φαγητό, γιατί µπορεί να τα χρειάζεται.
ΕΡ.: Τελευταία ερώτηση για να µη σε κουράζω…
Μελίνα: ∆ε µε κουράζεται.
ΕΡ.: Τώρα που δεν θα έχεις κουµπαρά του ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥ έχεις σκεφτεί αντί για κέρµατα, να “ρίχνεις” στο µυαλό άλλων παιδιών, λέξεις και νοήµατα ώστε να καταλάβουν πόσο όµορφο είναι να βοηθάµε;
Μελίνα: Χµ… ωραία ιδέα, θα έχει και πλάκα. Αλλά τα βραχιολάκια, έχουν πιο πολύ πλάκα, τα φτιάχνω, τους λέω να αγοράσουν και µου δίνουν ότι θέλουν, διότι όταν µε ρωτάνε πόσο κάνουν τους λέω, ότι θέλετε δώστε. Τα παιδιά βάζουν τα καφέ ευρώ και λίγα, αλλά οι µεγάλοι βάζουν και δύο ευρώ και χάρτινα και 20άρικα. Ότι θέλει ο καθένας για να βοηθήσει. Όταν βοηθάµε δε λέµε κάνει τόσα λεφτά. Άλλα όταν βάζουν στον κουµπαρά πολλά λεφτά, λέω, ωωω ευχαριστώωω.
Μία αγκαλιά και ένα χειροφίληµα στο χεράκι της Μελίνας και µία σκέψη µέσα µας “ωωω ευχαριστούµε Μελίνα που προσπαθείς να µη χάσεις το δρόµο σου.
Ο κουµπαράς που παραδόθηκε στον πρόεδρο του ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥ δεν ήταν γεµάτος, αλλά για έναν παράξενο, ανεξήγητο λόγο – για µας τους µεγάλους – η Μελίνα τον έβλεπε γεµάτο µε χρήµατα… Αυτή την αθωότητα αξίζει να ξαναβρούµε.
