Πόσο δίκιο είχε εκείνος που είπε, ποιος ξέρει πριν πόσους αιώνες και εξακολουθεί να το λέει ο άνθρωπος και στις µέρες µας, είπε λοιπόν ότι το πρόβατο που ξεκόβει από το κοπάδι ή θα το φάει ο λύκος ή θα το κατασπαράξουν τα αδέσποτα σκυλιά είτε στην καλύτερη περίπτωση θα χορτάσει κρέας κάποια πεινασµένη φαµελιά γύφτων ή περιπλανώµενη φαµελιά Ροµά.
Το ίδιο ακριβώς συµβαίνει από καταβολής κόσµου αλλά και στις µέρες µας, αν κάποιος εργαζόµενος φέρει σθεναρή αντίρρηση σε ότι προστάξει ο εργοδότης του.
Τώρα, αν είναι δηµόσιος υπάλληλος και µπει στο µάτι του προϊσταµένου του ως ταραχοποιός και αργά ή γρήγορα θα του δώσει δυσµενή µετάθεση ν’ απαλλαγεί από την παρουσία του µια για πάντα.
Ελάχιστοι είναι οι τολµηροί που µπαίνουν σ’ αυτή τη διαδικασία. Πολλές φορές, πολλοί εργαζόµενοι, γενικότερα στον ιδιωτικό τοµέα, σωπαίνουν κι ας κοχλάζει µέσα τους το καζάνι της απελπισίας τους. Πολλοί είναι εκείνοι οι αγανακτισµένοι που χτυπούν την πόρτα του γραφείου του εργοδότη τους και για να αποφύγουν το διωγµό τους από την εργασία τους, για ότι θέλουν να του ζητήσουν σκύβουν το κεφάλι και ξεροκαταπίνοντας πολλές φορές του λένε αυτό που θέλουν να του πουν.
Τώρα αν του πει ο εργοδότης του ότι τα οικονοµικά της επιχείρησης δεν πάνε καλά φεύγουν αγανακτισµένοι αλλά δεν το δείχνουν. Και στους εργαζόµενους σε αγροτικές δουλειές το ίδιο γίνεται. Αν πάνε κόντρα µε το µεγαλοκτηµατία, τον διώχνει και µένει ο άνθρωπος δίχως δουλειά και αν βρει δεν ξαναβγάζει ανάσα κι όλα αυτά γίνονται γιατί ζητούνε τα δίκια τους οι άνθρωποι.
«Πάρε µ΄ στη δουλειά σ’ παπά µ’ κι ιγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ την καλοσύνη που θα µου δείξεις». Τα παραπάνω λόγια τ’ άκουσα από µια φτωχιά γυναίκα στην αρχή της δεκαετίας του πενήντα, εκείνα τα πέτρινα µεταπολεµικά χρόνια στο µικρό µου χωριό. Κι αναφέρω ‘’παπάς’’ γιατί πράγµατι ήταν πλούσιος άνθρωπος και έπαιρνε εργάτες στις δουλειές του, πότε στο θέρισµα των δηµητριακών, σιτάρι, κριθάρι και πότε στο σκάλισµα του καπνού ή στο µάζεµα του καλαµποκιού.
Βλέπετε, είχαν φροντίσει οι κατακτητές της πολύπαθης πατρίδας µας που φεύγοντας δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Για ορισµένους όµως ευκατάστατους ήταν γι’ αυτούς τα χρυσά χρόνια. Άδραξαν την ευκαιρία και πλούτισαν εκµεταλλευόµενοι την πείνα και την ξυπολυσιά των πολλών, πουλώντας τα αγαθά που είχαν στις αποθήκες τους λες και οι σπόροι του σιταριού ή της βρόµης ήταν από χρυσό. Ένα τσουβάλι σιτάρι ισοδυναµούσε µε την αξία ενός στρέµµατος εύφορης γης. Τι να έκαναν οι φτωχοί άνθρωποι; Προκειµένου να µην πεθάνουν τα παιδιά τους από την πείνα δεχότανε την ανταλλαγή δίχως καµιά αντίρρηση. Γι’ αυτούς τους λόγους τα νιάτα εκείνης της εποχής πήραν των οµµατιών τους και ξενιτεύτηκαν στα πέρατα της γης να χορτάσουν γλυκό ψωµί και ζεστό.
Εµείς, τότε µικροί και γέροι πια σήµερα, ζούσαµε µε την ελπίδα ότι θα έρθουν καλύτερες µέρες, αν όχι για µας αλλά για τα παιδιά µας και για τα εγγόνια µας. Αλλά δυστυχώς, η ιστορία επαναλαµβάνεται. Τα ίδια γεγονότα επαναλαµβάνονται και σήµερα. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Τέλος πάντων.
Τότε οι βουλευτές της όποιας παράταξης τους δινότανε η ευκαιρία και πολλά παιδιά της επαρχίας τα έκαναν χωροφύλακες ή πυροσβέστες ή λιµενικούς κι έφαγαν γλυκό ψωµί οι άνθρωποι. Ξεκιτρίνισαν οι άνθρωποι από την µποµπότα, που πάει να πει ψωµί από καλαµποκάλευρο.
Σήµερα όµως οι βουλευτές αν τολµήσουν να πουν την αλήθεια στους ψηφοφόρους τους και γενικότερα στον ελληνικό λαό παραµερίζοντας από το µονοπάτι του κόµµατος, η λύση είναι µια και κάθετη γι’ αυτούς και δεν είναι άλλη από την διαγραφή τους από το όποιο κόµµα.
Τους θεωρούν αντάρτες, κι έξω από την παράταξη… προς γνώση και συµµόρφωση των άλλων βουλευτών. Γι’ αυτό ακριβώς το γράφω ‘’το πρόβατο που ξεκόβει από το κοπάδι το τρώει ο λύκος’’.
∆εν τολµούν οι άνθρωποι να διαφωνήσουν και να εκφράσουν την γνώµη τους. Υπερέχει η γραµµή του κόµµατος… ή µήπως γράφω ψέµατα; Αυτό γινότανε από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και ο χορός καλά κρατεί.
Κι ύστερα λέµε γιατί οι εργοδότες συµπεριφέρονται πολλές φορές απάνθρωπα στους εργάτες τους… και γιατί να µην κάνουν ότι θέλουν εφόσον οι νόµοι είναι κοµµένοι και ραµµένοι στα µέτρα τους… ή µήπως κι εδώ γράφω ψέµατα; Η ζυγαριά της δικαιοσύνης αιώνες τώρα γέρνει προς την µεριά των πλουσίων και των δυνατών.
Πόλοι συνάνθρωποί µας δε, έχουν χάσει τα σπίτια τους γιατί δεν µπορούσαν οι άνθρωποι να πληρώσουν το γραµµάτιο στην τράπεζα που είχαν πάρει το δάνειο και δεν το πλήρωσαν γιατί ή έχασαν την δουλειά τους ή γιατί πετσόκοψαν το µισθό τους. Καλά κάνουν ορισµένοι βουλευτές και βγάζουν τ’ άπλυτα στην φόρα κι ας γνωρίζουν ότι σίγουρα θα βρεθούν έξω από το µαντρί.
Και κλείνω το σηµερινό µου άρθρο γράφοντας τα πιο κάτω λόγια. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Αυτό λέµε στο χωριό µου. Τολµήστε κύριοι και βγάλτε από τα έγκατα της διαφθοράς την αλήθεια. Γι’ αυτό σας τοποθετήσαµε στα έδρανα της βουλής.
Τέλος, κύριε υπουργέ των οικονοµικών πότε θα µου επιστρέψεις τα χρήµατα που εδώ και αρκετά χρόνια µου τα πήρε το κράτος;
*Ο ∆ηµήτρης Κ. Τυραϊδής
είναι συγγραφέας – ποιητής
µέλος της Παγκοσµίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
µέλος των Πνευµατικών ∆ηµιουργών νοµού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
