Ο λόγος που δημοσιεύθηκε εις μνήμην του Παναγιώτη Νικολακάκη σε εφημερίδα της πολιτείας Utah των Η.Π.Α.: «Ο Παναγιώτης Νικολακάκης (Pete Nickolas), πέθανε ειρηνικά, περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του στο Kaysville της Γιούτα, την 1η Ιανουαρίου 2021. Ο Παναγιώτης ήταν παρασημοφορημένος βετεράνος του Στρατού του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος υπηρέτησε επιπλέον χρόνια ως έφεδρος στην Πολεμική Αεροπορία. Ο Παναγιώτης γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1925, στο Rock Springs της πολιτείας του Γουαϊόμινγκ από τον Λεωνίδα και τη Διαμάντα Ξηράκη. Μεγάλωσε με την αδελφή του και τα δύο αδέλφια του σε δύσκολες συνθήκες. Ο Παναγιώτης ήταν γιος ανθρακωρύχου, ο οποίος μετά από ένα τραγικό εργατικό ατύχημα έμεινε τυφλός. Η μητέρα του στήριξε την οικογένειά της κάνοντας διάφορες δουλειές για τους ανθρακωρύχους μεταξύ αυτών να πλένει τα ρούχα τους. Ο Παναγιώτης λάτρευε τη μητέρα του. Μόλις στα 18 του χρόνια αποφάσισε να καταταχθεί στο στρατό και στρατολογήθηκε στη βάση της πολεμικής αεροπορίας Fort Warren στο Γουαϊόμιγκ. Υπηρέτησε στην Ευρώπη και πολέμησε σε διάφορες γνωστές μάχες μεταξύ αυτών στη μάχη των Αρδεννών. Του απονεμήθηκε η στρατιωτική διάκριση της Πορφυρής Καρδιάς (Purple Heart)1 καθώς και του Χάλκινου Αστέρα (Bronze Star)1 ενώ υπηρέτησε μέχρι το τέλος του πολέμου το 1945. Επίσης του απονεμήθηκε Έπαινος της Πολεμικής Αεροπορίας.
Όταν επέστρεψε στην Αμερική, ο Παναγιώτης μετακόμισε στην Καλιφόρνια και εκεί απέκτησε το πτυχίο του στη Φυσική και το μεταπτυχιακό του στην Επιστήμη των Υπολογιστών. Για να μπορέσει να σπουδάσει εργαζόταν σε κινηματογράφο και εκεί ήταν που γνώρισε και ερωτεύθηκε τη Ντόροθυ (Lazos) την οποία παντρεύτηκε το 1955. Ο Παναγιώτης και η Ντόροθυ επέλεξαν να εγκατασταθούν στο Λίβερμορ (Livermore, Καλιφόρνια), όπου ο Παναγιώτης απόλαυσε μια μακρά σταδιοδρομία στο Εθνικό Εργαστήριο Λώρενς του Λίβερμορ ως Επιστήμονας Υπολογιστών. Δούλεψε εκεί για 30χρόνια και συνταξιοδοτήθηκε το 1984. Όταν δεν εργαζόταν, ο Παναγιώτης είχε μια ακόρεστη όρεξη για διάβασμα και μάθηση. Αγαπημένα του βιβλία ήταν τα ιστορικά, για τον Εμφύλιο της Αμερικής, τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και άλλα ιστορικά γεγονότα. Του άρεσε να εκπαιδεύεται και μαθαίνει διάφορα θέματα και αυτό συνεχίστηκε σε όλη του τη ζωή. Ο Παναγιώτης και οι άνθρωποι που τον φρόντιζαν θα ήθελαν να εκφράσουν την ειλικρινή ευγνωμοσύνη τους στον Kip DeWeese, APRN, νοσηλευτή, για τις υπηρεσίες που του πρόσφερε τα τελευταία δέκα χρόνια. Ο Παναγιώτης τον θεωρούσε φίλο του.
Ο θάνατος του Παναγιώτη ακολούθησε αυτόν της συζύγου του, Ντόροθυ, των αδελφών του Σπύρο – Spiro Nickolas-, Καλλιόπη – Clara (Ligeros), και Χαράλαμπο – Harry Nickolas – και του ανιψιού του Γιώργου – George -. Αφήνει πίσω του τα παιδιά της συζύγου του Carole Cole και Joel Osborne, την ανιψιά του Διαμάντα – Dea Ligeros Worthen – στο Νέο Μεξικό, τη Lori Kunz, Matthew (Julia) Cole, Martin Cole, Julie Hansen, Jody (Wendy) Osborne, και τη Roxanne Tidwell οι οποίοι με πολύ αγάπη τον φώναζαν «παππού». Ο Παναγιώτης και η Ντόροθυ ήταν επίσης νονοί της Ελπινίκης Μαυρεδάκη στα Χανιά της Κρήτης. Με τις παρούσες συνθήκες λόγω της πανδημίας, μια επιμνημόσυνη δέηση θα τελεστεί διαδικτυακά, σε χρόνο που θα ανακοινωθεί. Ο Παναγιώτης θα ταφεί δίπλα στη σύζυγό του στο Κοιμητήριο Memory Gardens Cemetery, στο Livermore, της Καλιφόρνιας».
Παρατίθεται ένα βιογραφικό του ιδίου από το βιβλίο «Εραστές της Λευτεριάς» της Ε. Νικολακάκη – Μανιουδάκη:
«Νικολακάκης Λεων. Παναγιώτης
Για όλους τους Έλληνες που μετανάστευσαν σε άλλες χώρες ο Κωστής Παλαμάς άφησε τα παρακάτω λόγια:
Κι όσα πουλιά μισέψουνε, σκιασμένα σ’ άλλα δέντρα
για τίποτ’ άλλο δε φυλάν παρά για μετερίζια.
Γεννήθηκε στη Γιούτα της Αμερικής από Καμπιανούς γονείς. Πατέρας του ήταν ο Λεωνίδας Σπυρίδωνος Νικολακάκης και μητέρα του η Διαμάντα Νικολάου Ξηράκη, οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική.
Στις 4 Οκτωβρίου 1943 ο Παναγιώτης ήταν 18χρονών. Επιστρατεύτηκε από την αμερικανική κυβέρνηση. Φύγανε από τη Νέα Υόρκη τον Οκτώβρη του 1944. Εν πλω τους ανακοίνωσαν ότι πάνε στη Γαλλία. Για τέσσερις μήνες μείνανε στα σύνορα Γαλλίας – Γερμανίας και δώσανε μάχες με τους Γερμανούς.
Στις 22 Φεβρουαρίου 1945 σε μια μάχη στο μικρό χωριό της Γερμανίας Woelfling τραυματίστηκε σοβαρά. Έκανε στο νοσοκομείο Nancy της Γαλλίας έξι εβδομάδες. Μετά γύρισε στο στρατό που υπηρετούσε και σε περίπου δύο μήνες τέλειωσε ο πόλεμος.
Μπήκε μαζί με άλλους στρατιώτες και είδε δύο στρατόπεδα αιχμαλώτων. Στο πρώτο ήταν Ιταλοί αιχμάλωτοι. «Μπαίνοντας εμείς έφευγαν οι Γερμανοί. Στο δεύτερο στρατόπεδο ενώ οι Γερμανοί έφευγαν, από τους δικούς μας προχώρησαν μέσα οι γιατροί και οι νοσοκόμες». Στο στρατιωτικό σώμα που υπηρέτησε ήταν και άλλο ένα παιδί Ελλήνων από το Ιλινόις.
Ο Παναγιώτης το 1954 πήρε το πτυχίο του στην Φυσική από το Πανεπιστήμιο του BERKELEY (CALIFORNIA – SAN FRANCISCO). Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε για όλη του τη ζωή στο εργαστήριο του ιδίου Πανεπιστημίου το LAWRENCE BERKELEY NATIONAL LABORATORY».
1 Πορφυρή Καρδιά (PurpleHeart): Στις ΗΠΑ, στρατιωτική διάκριση για όποιους τραυματίζονται ή σκοτώνονται στο πεδίο της Μάχης.
2 Χάλκινος Αστέρας (BronzeStar): Στις ΗΠΑ, η τέταρτη υψηλότερη στρατιωτική διάκριση που μπορεί να λάβει κάποιος για ηρωική ή αξιέπαινη πράξη στο πεδίο της μάχης.
