Ενας μεγάλος ήρωας

Hταν ημέρα Τετάρτη, 13 Οκτωβρίου του 1904…
“Σκοτώστε με παιδιά! Πώς θα με αφήσετε στους Τούρκους;» έλεγε στους συναγωνιστές του την ώρα που ξεψυχούσε με μια εχθρική σφαίρα στη μέση, μετά από δίωρη μάχη με το τουρκικό απόσπασμα.
Στα μάτια των ανδρών του που είχε επιλέξει ανάμεσα σε πλήθος εθελοντών, είχε φανεί σαν ημίθεος, καθώς σε κάποια στιγμή της δύσκολης πορείας προς τον προορισμό τους, πρόβαλε έτοιμος για όλα, πίσω από ένα πεύκο, φορώντας τη μακεδονική φορεσιά…
Είχε έλθει ξανά εδώ μετά από πολλές κακουχίες και καθυστερήσεις στ’ απάτητα  βουνά του τόπου όπου έμελλε ν’ αφήσει την τελευταία του πνοή. Αλλοτε μεταμφιεσμένος σαν ζωέμπορος, άλλες φορές πάλι με το ζόρι ανεχόμενος το παραπλανητικό, τουρκικό φέσι στο κεφάλι, με τη βαριά κάπα του ποτισμένη νερό και  τη παγωνιά να  βαραίνει τους ώμους. Κουβαλώντας πάνω του όλα τα χρειαζούμενα, μαζί και τη μεγάλη του παλληκαριά! Παίζοντας κάθε στιγμή τη ζωή του κορώνα-γράμματα, αψηφώντας τους κοριούς, τα κουνούπια, τους πυρετούς, τα ματωμένα δάχτυλα απ’ τα τσαρούχια, τη πείνα και την απογοήτευση τού να χάνεις τον δρόμο σου και να βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο κάτω απ’ το Τουρκικό φυλάκιο μετά από ώρες βασανιστικής πορείας…
Εκεί, στα σκλαβωμένα ελληνικά χώματα που τα διεκδικούσαν κι άλλοι!
Στην πρώτη του είσοδο στη Μακεδονία είχε περάσει κρυφά τα σύνορα σ’ επίσημη πλέον, μυστική αποστολή με άλλους τρεις συναδέλφους του και τη συνοδεία τους, για να ελέγξουν το έδαφος, να βολιδοσκοπήσουν προθέσεις και να δουν κατά πόσο είχε προχωρήσει ο βουλγαρικός, αναγκαστικός και βίαιος φυλετικός εκφυλισμός των Ελλήνων του τόπου, που αποτελούσαν πάνω απ’ το 90% του πληθυσμού.
Ηταν τότε που η αποστολή επέστρεψε στη μικρή, στη πρόσφατα ηττημένη στον άτυχο πόλεμο του 1897 Ελλάδα μας, και κάποιοι δήλωσαν στις αναφορές τους πως θα ήταν ακατόρθωτο να επέμβουμε βοηθώντας ηθικά, οικονομικά και φυσικά με τη προμήθεια όπλων και πολεμοφοδίων τους σκλαβωμένους αδελφούς μας του Βορά…
Εκείνος όμως δεν το έβλεπε έτσι!
Δεν ήταν ηττοπαθής!
Και παρά τον μεγάλο του πόνο για την εθνική μας συμφορά, πίστευε ακράδαντα ότι δεν θα έπρεπε να τους επιτρέψουμε να μας καταβάλλουν! Οφείλαμε με κάθε κόστος -στην ανάγκη μ’ εθελοθυσίες- με πείσμα κι επιμονή να συνεχίσουμε να τους πολεμούμε!
Είχε παλαιότερα τιμωρηθεί με φυλάκιση απ’ τους προϊσταμένους του καθώς τους έδωσε την εντύπωση ότι θα περνούσε τα σύνορα χωρίς την άδειά τους! Εφθασε λίγο αργότερα, μετά την πρώτη εκείνη είσοδό του, μέχρι και να μονομαχήσει με τον συνάδελφο που είχε αντίθετη άποψη, για να υπερασπιστεί τα δίκαια “πιστεύω” του για τη συνέχιση του αγώνα…
Ετούτη όμως τη φορά ήταν σε μυστική αποστολή σ’ επίσημη θέση πλέον!
Αρχηγός Αντάρτικου Σώματος ανδρείων ανδρών, πολλοί απ’ τους οποίους ήταν Κρητικοί, και βρίσκονταν εκεί για  να υπερασπιστούν τα δίκαια της πατρίδας…
Πράγμα που έγινε!
Καθώς κατά την τελευταία του περιοδεία στα σκλαβωμένα εδάφη βρήκε έναν λαό αποφασισμένο για όλα. Στις πόλεις και τα χωριά από όπου πέρασε συνάντησε ανθρώπους έτοιμους να ενισχύσουν οικονομικά τον αγώνα, είδε άλλους πρόθυμους να προσφέρουν τροφή και στέγη στους άνδρες  του, οργάνωσε κι άλλα αντάρτικα σώματα, έδωσε γραμμή στις κατά τόπους  επιτροπές, τιμώρησε τους άδικους, ποτέ δεν  παρέλειπε να δίνει χρήματα σε χήρες, γέρους κι ορφανά…
Ηταν πονόψυχος, και δεν ήταν τυχαίος άνθρωπος!
Ηταν ένας νέος μόλις 34 χρονών, ωραίος, γερός με καλή δουλειά κι από  ισχυρή, εύπορη οικογένεια.
Ανθρωπος που απόπνεε δύναμη κι αποφασιστικότητα  κι ενέπνεε πατριωτισμό!
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν πως έγινε θρύλος!
Πως η παρουσία ενδυνάμωσε τους μέχρι τότε καταπιεσμένους ελληνικούς πληθυσμούς, και μέρα τη μέρα αποδυνάμωνε τον εχθρό που δεν μπορούσε πια να κοιμάται ήσυχος…
Είχε και το χάρισμα να εμψυχώνει τους συμπολεμιστές του, με το πειστικό  του λόγο να προωθεί τον ιερό αγώνα, με την καθαρή του συνείδηση να σέβεται ακόμα και τον αντίπαλο…
Σύζυγος μιας όμορφης γυναίκας, της “Νάτας” του
-όπως την αποκαλούσε χαϊδευτικά στα πολλά γράμματα που της είχε στείλει- την οποία  κοίταζε σιωπηλός καθώς αποχωρούσε, κι όταν του ζήτησε να μην ξαναφύγει, της το υποσχέθηκε…
Ηταν και πατέρας δυο μικρών παιδιών που τα κοίμισε την παραμονή της αναχώρησής του απ’ την Αθήνα,  κράτησε συγκινημένος ώρα τα χεράκια τους, γνωρίζοντας πως ίσως να μην τα ξαναέβλεπε…
Τι τα ήθελε λοιπόν, όλ’ αυτά τα… μπερδέματα;
Μα δεν ήταν τυχαίος άνθρωπος!
Ηταν παιδί οικογένειας εύπορων πατριωτών που χρόνια στήριζαν ηθικά και υλικά τον Κρητικό Αγώνα! Που πάσχιζαν τώρα για την απελευθέρωση κι άλλων ελληνικών εδαφών.
Και η δική του γυναίκα ήταν γενναία!
Με πόνο ψυχής έμενε πίσω κι ενίσχυε ποικιλοτρόπως τους πολεμιστές, μαζί με τον πατέρα και τον αδελφό της ο οποίος αγωνιζόταν  στην πρώτη γραμμή απ’ την πλευρά της διπλωματίας.
Ήταν ο γνωστός μας “Καπετάν Μίκης-Ζέζας”, ο “Αγγελος απελευθερωτής” των Μακεδόνων που πήρε το ψευδώνυμό του απ’ τα ονόματα των δυο μικρών παιδιών του, του Μιχαήλ και της Ζωής!
Ήταν ο μεγάλος μας ήρωας του «Μακεδονικού Αγώνα» που έδωσε απ’ τους πρώτους τη ζωή του για τα υψηλά ιδανικά της φυλής!
Του οποίου ο θάνατος συγκίνησε, συγκλόνισε,  ταρακούνησε συνειδήσεις  και πυροδότησε τη φωτιά που κρυφόκαιγε, την οποία κάποιοι καθισμένοι αναπαυτικά στα όμορφα γραφεία τους αδυνατούσαν ν’ αντιληφθούν…
Ηταν ο ανθυπολοχαγός Πυροβολικού Παύλος Μελάς, που θυσίασε τα πάντα για μια δική μας Μακεδονία!
Ας μην τον ξεχνάμε!!