Ένας Μινωϊτης Οδυσσέας

Κάθε τόπος έχει το δικό του χρώμα, το δικό του φως, τη δική του ταυτότητα. Όμως ο τόπος στον οποίο διαμορφώνουμε την πρώτη αντίληψη για τον κόσμο γύρω μας έχει πάντα το πιο όμορφο φως, τα πιο αγαπημένα χρώματα, τις πιο ελκυστικές αευωδιές.
Όλα αυτά συνθέτουν ένα αλησμόνητο σκηνικό, προορισμένο να αγκαλιάζει και να συντροφεύει τις μνήμες των παιδικών μας χρόνων.
Η πιο μικρή, αλλά και πιο αγαπημένη πατρίδα είναι ένας ναός, τον οποίο συνθέτουν σεπτές μορφές και μνήμες. Ένς ναός με ψηλά, αψιδωτά παράθυρα,όπως τα διαμόρφωσαν η σοφία και ο διορατικός λόγος. Ένας ναός με γερά και απλόχωρα στασίδια, όπως τα μαστόρεψαν η στοργή και η παραμυθία. Ένας ναός με μεγάλες αυλές, γεμάτες δέντρα και άνθη, όπως τα ανάστησαν η ανθρωπιά και η φιλοξενία. Ο ναός αυτός είναι η οικογένειά μας.
Ο τόπος όπου γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε, καθώς και η παιδική μας ηλικία, προσδιορίζουν κατά μέγα μέρος την ταυτότητά μας. Στην περίπτωση του Εμμανουήλ Στυλ. Τσιράκη η λέξη “Σκινές” έμελλε να παραμένει ανεξίτηλα γραμμένη σε απέραντους ορίζοντες και να προσδιορίζει κάθε βήμα της ζωής του. Η ψυχή του παρέμεινε, σαν θεόρατος δρυς, στον κέντρο της ζωής του αγαπημένου τόπου της ρίζας του και το παράδειγμά του πάντοτε θα ενισχύει και θα στηρίζει τις αγωνίες και τους αγώνες των νεότερων γενεών, σε έναν κόσμο που διαρκώς δοκιμάζεται από αβεβαιότητα και συγκρούσεις.
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον πρόλογο καταγραφής βιωματικής αφήγησης του Εμμανουήλ Τσιράκη, που πραγματοποίησε η γράφουσα πριν αρκετά χρόνια (2011-2013) στη διάρκεια των επισκέψεων των Εμμανουήλ και Ζοράιντε Τσιράκη στα Χανιά, με αφορμή την επετειακή εκδήλωση που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Κοινωφελές Ίδρυμα-Πολιτιστικό Κέντρο Σκινέ “Ιουλιανός Τσιράκης”.
Η επετειακή εκδήλωση πάντοτε ξεκινούσε με τρισάγιο στη μνήμη του Ιουλιανού Εμμ. Τσιράκη, του οποίου το όνομα φέρει το Ίδρυμα και ο οποίος έφυγε πρόωρα και αδόκητα από τη ζωή, στην ακμή της νιότης του και στο ξεκίνημα των δικών του δημιουργικών βημάτων.
Αλησμόνητη θα παραμείνει η έκφραση της αγάπης και την αγαλλίασης στα μάτια του μακαριστού Μανώλη και της Ζοράιντε Τσιράκη, όταν βρισκόταν στο χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου, που υπήρξε η κορυφαία από τις πολλές δωρεές τους στον τόπο όπου ο επιτυχημένος και αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας είδε το φως της ζωής. Αλησμόνητη θα παραμείνει, επίσης, η ζεστασιά,η αναγνώριση και η αγάπη με την οποία τους υποδέχονταν οι κάτοικοι του Σκινέ.
Το Πολιτιστικό Κέντρο Σκινέ υπήρξε και παραμένει ένα σημαντικότατο κύτταρο Ζωής και Πολιτισμού για ολόκληρο το Δήμο Πλατανιά. Στους χώρους του φιλοξενούνται μεγάλης αξίας εκθέματα, τόσο ορυκτές ύλες από την περιοχή του Αμαζονίου, όσο και ανεκτίμητης αξίας έργα λαϊκής τέχνης, κεραμικά, γλυπτά και ζωγραφικά, στα οποία αποτυπώνεται ο φυσικός πλούτος του Αμαζονίου και μια απαράμιλλη χλωρίδα και πανίδα, που δυστυχώς ολο και περισσότερο απειλούνται από την ιδιοτέλεια και την απληστία.
Η περιήγηση στους χώρους του Ιδρύματος παρέχει επίσης στον επισκέπτη μια συνοπτική αλλά πολύ ευκρινή αποτύπωση των δεινών της δουλείας και των βασάνων που υπέστησαν οι αυτόχθονες λαοί της Βραζιλίας (“Ινδιάνοι”), αλλά και λαοί της Αφρικανικής ηπείρου, οι οποίοι μεταφέρθηκαν αλυσοδεμένοι στη Βραζιλία για να χρησιμοποιηθούν ως δούλοι σε καταναγκαστική εργασία στα εδάφη που πλέον διαχειρίζονταν οι ξένοι εισβολείς.
Καθώς η Ιστορία δυστυχώς παναλαμβάνεται ( η απληστία και ο επεκτατισμός δεν εκλείπουν), σε άλλη αίθουσα του Ιδρύματος υπάρχει έκθεση φωτογραφίας που αναφέρεται στα χρόνια της γερμανικής κατοχής και στο ολοκαύτωμα του μαρτυρικού Σκινέ.
Όσα και να γραφτούν για την προσφορά του Εμμανουήλ και της Ζοράιντε Τσιράκη θα είναι λίγα. Τα έλεγε όλα το βλέμμα τους στη διάρκεια της συμβολικής βράβευσης μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Σκινέ-Φουρνέ και Γυμνασίου-Λυκείου Αλικιανού, κάθε χρόνο. Ο Εμμανουήλ Τσιράκης, ο οποίος λόγω των δυσμενέστατων οικονομικών συνθηκών των μετακατοχικών χρόνων δεν μπόρεσε να σπουδάσει, είχε πάντοτε ιδιαίτερη αγάπη και λαχτάρα για τη μάθηση, ήθελε να βλέπει παιδιά να πραγματοποιούν τα δικά τους βήματα στον κόσμο της Γνώσης. Ο Στυλιανός Τσιράκης, γιος του Εμμανουήλ και της Ζοράιντε, κρατά αναμμένη τη σπίθα της έγνοιας τους για τον Τόπο και τον Άνθρωπο.
Οι μέρες των Χριστουγέννων, συνδεδεμένες με την ονομαστική εορτή του Εμμανουήλ Τσιράκη, θα ανατροφοδοτούν εσαεί το φως της Μνήμης ενός σύγχρονου Οδυσσέα, που δεν δίστασε να αναμετρηθεί με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες και δεν έπαψε να ατενίζει τη νοητή στήλη του καπνού πάνω από την καπνοδόχο της πατρικής εστίας, να αποζητά τα βήματα στο χώμα της γης των ονείρων του.