Νύχτα ήταν με φεγγάρι και με μια μοβ σκιά Μαΐου, όταν ο διευθύνων σύμβουλος του Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. ήρθε ιγκόγκνιτο στα βουβά Χανιά, πήρε ένα ταξί απ’ το αεροδρόμιο και μετά πάσης μυστικότητας κατευθύνθηκε στο κτήριο του πρώην Ψυχιατρείου Χανίων. Ο ταξιτζής πληρώθηκε, παραξενεύτηκε απ’ τον μυστήριο ταξιδιώτη, μα από επαγγελματική συνέπεια δεν ρώτησε τίποτα.
Ο κ. διευθύνων σύμβουλος στάθηκε στην είσοδο του Ψυχιατρείου στις 3 τα ξημερώματα, άναψε τσιγάρο και στοχάστηκε τη σωτηρία του ελληνικού λαού.
…Τσιμουδιά στον ανηφορικό δρόμο. Ούτε ψυχή να σαλεύει!
Δύο ρουφηξιές τράβηξε από το σέρτικο και κατευθύνθηκε στην είσοδο.
Μια βλιχάδα τότε του βάρυνε το στόμα· έφτιαξε τα μαλλιά του, έσπρωξε την πόρτα, μα είδε πως ήταν κλειστή με ένα χοντρό λουκέτο.
– «Να μπω στην πηδηχτή», μονολόγησε.
Πουλί πεταμένο πουθενά, σιγή νεκρική, σα να αγριεύτηκε ο κ. σύμβουλος. Σου λέει τόσες και τόσες δεισιδαιμονίες γι’ αυτόν τον χώρο ακούγονται, αλλά εγώ “βράχος”! Θα σώσω τον χανιώτικο λαό.
Πάει να μπει στην πηδηχτή, αποδεικνύεται τζίφος η δουλειά. «Βρε, θα τους σώσω, θέλουνε δε θέλουνε…», σκέφτηκε.
Ενα πεζούλι βρήκε κι έκατσε να στοχαστεί νεοφιλελεύθερα.
Τότες μια ηλικιωμένη γυναίκα με μαύρα φάνηκε στον δρόμο· πήγε καταπάνω του σαν ξωτικό. Τον κοίταξε κατάματα και του πε ψιθυριστά: «Κύριε σύμβουλε, εμπόριο με τις ψυχές δεν κάνουμε στα Χανιά· Άντε γεια!».
