Πραγµατοποίησα τελικά το όνειρό µου και άρχισα να φτιάχνω ένα κόσµο νέο, δικό µου. Πήρα λοιπόν πινέλο και καµβά και άρχισα µε χαρούµενα χρώµατα να σιάχνω ένα κόσµο όπως τον είχα ονειρευτεί.
Έφτιαξα ένα καταγάλανο ουρανό, έβαλα και δυο άσπρα αχνά σύννεφα να’ χει ο ουρανός για παρέα του. Έφτιαξα και δυό βουνά, αλλά χαµηλά να µην µε πνίγουν. Ύστερα έφτιαξα την πιο όµορφη θάλασσα, που έπαιρνε το γαλάζιο της από τον ουρανό και αυτή του έστελνε από το νερό της. Όλα τα υπόλοιπα, τα δένδρα, τα φυτά και τα λουλούδια, υπήρχαν σε µια απόλυτη αρµονία. Ήταν όλα υπέροχα. Όποιος κι αν έβλεπε τον κόσµο µου, θα έλεγε εδώ θέλω να ζήσω.
Γι’ αυτό βάλθηκα να φτιάξω κι έναν άνθρωπο να τα απολαµβάνει όλα αυτά. Έφτιαξα λοιπόν ένα σπιτάκι µέσα στη φύση, δίπλα από ένα µελωδικό ποτάµι κι’ ύστερα έφτιαξα και τον άνθρωπο.
∆εν τον άφησα µονάχο, του έφτιαξα και ένα γείτονα να έχει να µιλάει. Τον γείτονα τον έβαλα σε ένα πιο µοντέρνο σπίτι για να υπάρχει ποικιλία και όλα πήγαιναν ρολόι.
Ο ουρανός µε συντροφιά τα σύννεφα περνούσε υπέροχα, το ποτάµι έριχνε όλα του τα µυστικά στη θάλασσα. Τα βουνά ξαγρυπνούσαν την νύχτα προστατεύοντας τα ζωάκια και όλα κυλούσαν αρµονικά.
Εκτός από κάποιους ψιθύρους που έρχονταν από τα δυό σπίτια. Τι ψίθυροι είναι αυτοί, σκέφτηκα, αφού τα σπίτια είναι άψυχα, δεν έχουνε λαλιά. Οι ψίθυροι γίνανε φωνές και ήταν από τους δυό ανθρώπους. Αντιδικούσανε, µαλώνανε, απειλούσανε και διεκδικούσανε και οι δυό την περιοχή ανάµεσα στα σπίτια τους. Ο κάθε ένας την λογάριαζε ολάκερη για δική του και δεν ηρεµούσαν µε τίποτα.
Μην σας φανεί παράξενο πως µε ολη αυτή τη φασαρία, είχε αρχίσει να ασχηµαίνει ο ουρανός. Τα σύννεφα γκριζάρισαν κι’ αυτά, καθρεφτίζοντας το ίδιο χρώµα στη θάλασσα και στο ποτάµι. Χάθηκε το γαλανό του ουρανού από τον κόσµο µε µιάς! Αυτά τα δύο ανθρωπάκια µου χάλασαν τον κόσµο µου. Κι’ εγώ κοιτούσα ανήµπορος να διορθώσω την κατάσταση. Το µόνο που σκεφτόµουν, ήταν να καταστρέψω τον πίνακα βάφοντάς τον! Αισθάνθηκα παντοδύναµος όταν τον έφτιαχνα και αδύναµος να τον διορθώσω.
Έφτιαξα ένα κόσµο χωρίς Θεό, αυτό που γίνεται κάθε ηµέρα στη γή από όλους τους ανθρώπους. Αντί να απευθύνω στον Θεό τις προσδοκίες µου, και να αφήσω στην µέριµνά τους την πορεία τους σε αυτόν, απευθύνθηκα στον εαυτό µου και έφτιαξα ένα κόσµο ατελή και ευάλωτο, επισφαλή και εύθραυστο. Οι δυό µοναδικοί άνθρωποι στην δηµιουργία µου, µάλωσαν µεταξύ τους! Ευτυχώς που έφτιαξα τον κόσµο αυτό σε όνειρο, στον ύπνο µου και δεν συνέβη στην πραγµατικότητα, διαφορετικά δεν ξέρω σε τι όλεθρο θα οδηγούσα τον κόσµο!
Πώς να φτιαχτεί καινούργιος κόσµος αν ο άνθρωπος δεν δεχτεί την δική του ανακαίνιση και ανάπλαση, που του προσέφερε ο δηµιουργός µε την παρουσία του στη γή. Μόνο έτσι θα γεννηθεί ο καινούργιος άνθρωπος και ο νέος κόσµος.
Εγώ µπορεί τελικά να µην έφτιαξα εναν αποτυχηµένο κόσµο, αλλά κάθε µέρα, βάζω στη πραγµατικότητα πλέον, ένα λιθαράκι στην καταστροφή του κόσµου που ζώ.
Ο ουρανός, τα φυτά, τα ζώα, η φύση ολάκερη, λειτουργεί αρµονικά και ο µόνος εχθρός της παραµένει ο άνθρωπος. Ο προστάτης και άρχοντας της κτίσεως, εκπίπτει της αξίας του και γίνεται δολοφόνος τη ζωής. Ανακαλύπτει το θανατικό και το σπέρνει στην κτίση.
Τον ορυκτό, φυτικό πλούτο και τον ζωικό πληθυσµό, τα διαχειρίζεται εχθρικά προς το περιβάλλον, δίνοντας λογαριασµό µόνον σε αυτόν που µπορεί να τον δικαιολογήσει. ∆ηλαδή στον εαυτό του και σε κανέναν άλλο.
