Όπως εύστοχα έγραψε ένας αναλυτής «Δεν χρειάζεται ανδρεία Καραϊσκάκη για να διατηρηθεί η συνοχή της εθνικής μας συνείδησης. Η σημερινή παλικαριά είναι η ανδρεία της παιδείας μας». Ακούγεται πολύ όμορφο – γράφεται πολύ όμορφα, αλλά σε έναν κοσμογονικό χώρο τεκτονικών αλλαγών (βλέπε διένεξη Αμερικής – Ρωσίας για Ουκρανία) χρειάζονται πολύ περισσότερα εργαλεία για να αντιμετωπίσεις έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία.
Συνεπώς, αυτό που τρομάζει δεν είναι η αλλαγή (η αλλαγή έτσι κι αλλιώς θα συντελείτο), εκείνο που τρομάζει είναι η χρήση της αλλαγής για τη συρρίκνωση της ελευθερίας και της ανθρωπιάς. Έτσι βιώνουν οι διανοητές τη “μετά-δημοκρατία” ως οπισθοχώρηση.
Ένας νέος σύνθετος κόσμος με πολλούς απρόβλεπτους παράγοντες και μια συστηματική περιχαράκωση των ανθρώπων σε “εικονικούς” ιδεασμούς.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να προσέχουμε τι διαβάζουμε και πάντα να έχουμε ως εργαλείο ερμηνείας της πραγματικότητας τη μόρφωσή μας.
Ζήσαμε όλοι τον τραγέλαφο Τραμπ. Αυτό σόκαρε τους Δυτικούς. Μετά ξεσπούν απανωτές κρίσεις· μέχρι και οι χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται χωρίς θεατές, με ψεύτικο χιόνι και υπό την μπότα του αυταρχισμού.
Στην ανατολική Ουκρανία διακυβεύεται η ασφάλεια της Ευρώπης. Σίγουρα η Ελλάδα αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις· πρέπει να βρει νέα εργαλεία.
