Ένας νόµος δεν φτάνει…

Υπάρχει ένα αξίωµα στην πολιτική που αναφέρει ότι αν µια κυβέρνηση θέλει να κάνει τολµηρές µεταρρυθµίσεις, αυτές πρέπει να τις θεσπίσει στον πρώτο χρόνο της θητείας της.
Η νέα κυβέρνηση της Ν.∆. στις 120 πρώτες ηµέρες της θητείας της, δεν πρόκαµε να κάνει πολλά πράγµατα.
Παρότι δύο οικονοµικά νοµοσχέδια, του Υπουργείου Εργασίας και του Υπουργείου Οικονοµικών, ήταν τολµηρά και προς τη θετική κατεύθυνση, εντούτοις οι αναλυτές παρατηρούν µια αγχωµένη αβεβαιότητα στη νοµοθέτηση κυβερνητικών επιλογών.
Η κυβέρνηση εκλέγεται για να κυβερνά.
Αξιολογείται όµως ως εξαιρετικά θετική η νοµοθετική καθιέρωση στην επιλογή των διοικητικών των δηµόσιων φορέων, για να γλυτώσει η χώρα από τους περιφερόµενους κοµµατανθρώπους.
Κάποιοι το “κοµµατάνθρωπος” στην Ελλάδα το είχαν εξελίξει σε προσοδοφόρο επάγγελµα.
Η… δουλειά τους ήταν “παρηγορητική για την τσέπη τους”.
Με τις διατάξεις που ψηφίστηκαν στη Βουλή, δεν θα ξαναδούν τα µατάκια µας ιδιοκτήτη βουλκανιζατέρ ή γυµναστή, διοικητή δηµόσιου φορέα.
Με τέτοιες επιλογές κάποτε είχε αναριγήσει όλη η Ευρώπη. Πάµε παρακάτω.
Εφόσον η κυβέρνηση πρέπει να νοµοθετεί, κάποιος πρέπει να κάνει αντιπολίτευση στο Κοινοβούλιο.
Έχουµε αντιπολιτευτικά κόµµατα όλου του φάσµατος και όλων των “αποχρώσεων”.
Κάποιος από αυτούς πρέπει να προτείνει κάτι.
Ξέρω ότι τα θέµατα επικαιρότητας απασχολούν πάντα τους πολιτικούς αρχηγούς.
Ξέρω ότι ο “σκοτεινός φιλόσοφος” ο Ηράκλειτος έλεγε «Πόλεµος πατήρ πάντων».
Γνωρίζω ότι ο φρικτός πόλεµος στη Λωρίδα της Γάζας µας απασχολεί όλους.
Αλλά η πολιτική ζωή στη χώρα πρέπει να µοιραστεί σε µια φυσιολογική πολιτική ζωή άλλων ευρωπαϊκών κρατών.
Η χώρα πρέπει να εξακολουθήσει να δρα και να γειώνεται πολιτικά.