ΜΑΣ τον φέρανε κατακαλόκαιρο μ΄έναν καύσωνα ανυπόφορο. Σε μια περίοδο, δηλαδή, που, όλοι μας αποχαυνωμένοι, «ξεκουρντισμένοι» από τη ζέστη και τις παλινωδίες του καιρού, σέρναμε κυριολεκτικά τα βήματά μας. Άρχισαν και κάτι δύσπνοιες, βραδυκαρδίες, άγχη, μικρολιποθυμίες. Ποιος, λοιπόν, να βρει τη δύναμη να αντιδράσει στην εισβολή του ξένου που, ένα πρωί του Ιούλη, βρέθηκε στην επικράτειά μας; Έπειτα, εδώ που τα λέμε, κανείς μας δεν πήρε στα σοβαρά το νεοφερμένο: «Άλλος ένας πρόσφυγας…», είπαμε.
ΟΤΙ τα πάντα έβαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο στην κοινότητά μας, είχε ήδη φανεί με την επιβολή των τριών μνημονίων (2010-2015). Βεβαρυμένοι καθώς ήμασταν από φόρους, μας χτύπησαν πολλά αυτοάνοσα νοσήματα και μια πλήρης ατονία των μελών. Έτσι, καταφεύγαμε συχνότερα σε γιατρούς, νοσοκομεία, κλινικές, βελονιστές, πρακτικούς, ομοιοπαθητικούς, αστρολόγους, τοκογλύφους! Έπειτα, οι συνεχείς φορολογικές αφαιμάξεις κι οι πρόσθετες περικοπές μισθών, κυρίως συντάξεων, που επέβαλαν δεξιές, σοσιαλιστικές και «αριστερές» κυβερνήσεις, είχαν ως αποτέλεσμα την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης στο «κρατίδιό» μας: η καθυστέρηση πληρωμών, η ελλιπής τροφοδότησή μας, οι στερήσεις φαρμάκων, οι ψυχασθένειες, οι αυτοχειρίες, και οι εκπατρισμοί κατάντησαν σύνηθες φαινόμενο. Το «μπάχαλο» είχε νεκρώσει κάθε επιθυμία μας κι αφόπλισε κάθε αντίδρασή μας.
Η ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΗ του ιστού της μικροαστικής μας κοινωνίας ήταν δεδομένη. Αλλά, όλοι προσδοκούσαμε το κάτι άλλο! Μιλάμε για μια κατάσταση που ο κ. Καρδής, ο πρόεδρος μας, αδυνατούσε να αντιμετωπίσει μόνος του. Γι αυτό, πολύ λίγη σημασία δώσαμε στον «ξένο» που παρεισέφρησε και καλωδιώθηκε («γαντζώθηκε» κυριολεκτικά) στο περιβάλλον του κ. προέδρου.
ΑΡΓΟΤΕΡΑ, όταν μερικοί συντοπίτες συνειδητοποίησαν το τι συνέβη, απείλησαν να διώξουν βίαια τον «ξενομπάτη» που ήρθε, όπως λέγανε, να ανατρέψει τις ζωές μας. Ας πούμε, ο κ. Δερμίδης, παντεπόπτης και φρουρός, κήρυξε ανένδοτο! Έστω κι αν, με εντολή του κ. Καρδή (Cor), αναγκάστηκε να ανοίξει πέρασμα στο «περιτοίχισμα» της κατοικίας του – εκεί ψηλά, αριστερά όπως βλέπουμε τον περίκλειστο χώρο- για να περάσει ο «ξένος» μέσα! Η «επιχείρηση» (operation) έγινε αιφνιδιαστικά και μάλλον βίαια αφού, με την καλωδίωση στο σπίτι του κ. Καρδή, είχαμε «πτώσεις» πολλών εξωτερικών και εσωτερικών επιχρισμάτων, ιδιαίτερα στις οικίες των κ.κ. Βραχιονίδη και Δερμίδη. Μάλιστα, ορισμένες κατολισθήσεις άγγιξαν τα κεντρικά και χαμηλά στρώματα της κοινότητας.
Ο ΚΥΡΙΟΣ Καρδής δικαιολόγησε την απόφαση «πρόσληψης» του κ. Παρείσακτου –όπως ονομάζαμε το ξένο- με το επιχείρημα ότι ήταν η μοναδική επιλογή που μας απόμεινε για να ορθοποδήσει η κοινότητα, να επιβιώσουμε! Διαφορετικά, έλεγε, από την πίεση των μνημονίων και των άλλων προβλημάτων που διογκώνονταν συνεχώς, θα απονεκρωνόμασταν αργά ή γρήγορα όλοι!
ΕΤΣΙ συμβιβαστήκαμε. Αυτό όμως που μας έπεισε περισσότερο ήταν ότι ο κ. Παρείσακτος (intrus) δεν ήταν τυχαίο άτομο, αλλά είχε τεράστια τεχνολογική κατάρτιση και γνώσεις που τον κατέστησαν αμέσως «το δεξί χέρι» (stimulateur) του κ. Καρδή! Με τις φρέσκες γνώσεις του, με τη σταθερότητα στις παρεμβάσεις του κάθε φορά που είχαμε πρόβλημα, εξορθολόγισε περίπου τα πάντα. Πρώτο και σπουδαιότερο, γινόταν τακτικότερος καθαρισμός των «σωληνώσεων» του δικτύου υγρών που φιλτράριζε το μικρό εργοτάξιο των κ.κ. Σπληνίδη, Πανκρατίδη και Συσκοτίδη.
ΝΕΟΙ ρυθμοί ζωής επικράτησαν. Το χρώμα των κατοικιών άλλαξε, ρόδισαν τα πρόσωπά μας, εκλογικεύτηκε η συμπεριφορά μας! Έπειτα, ο κ. Παρείσακτος ανανέωσε τη θερμομόνωση και την αποχετεύση των οικιών μας, και –με τον κ. Καρδή πρωτεργάτη- τα πάντα άρχισαν να λειτουργούν με ταχύτερους ρυθμούς!
ΚΙ όμως υπήρχαν παραπονούμενοι: οι κ.κ. Δερμίδης, Βραχιονίδης και Πλεμονόπουλος. Και οι τρεις τους, αν και πέρασαν μήνες από την εμπειρία της παρείσφρησης του «ξένου», διατηρούσαν ακόμη μελανά θραύσματα στα σπίτια τους. Μάταια κατέφευγαν σε εξωτερικούς «επιδιορθωτές». Οι “πληγές”, ειδικά του κ. Δερμίδη, ήταν επί μήνες ανεπούλωτες. Εντοπίζονταν γύρω από το άνοιγμα του παράνομου φεγγίτη, απ΄όπου μπήκε ο ξένος (pacemaker). Ούτε το σφράγισμα της οπής ήταν ικανοποιητικό, αφού υπήρχε πάντα ο φόβος να εισχωρήσουν μολυσμένα σωματίδια με κίνδυνο να αρρωστήσουν, πρώτα οι κ.κ. Δερμίδης και Καρδής, έπειτα όλη η κοινότητα.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι τις πρώτες μέρες της εισβολής του ξένου είχαμε πανδαιμόνιο στις οικογένειες που διέμεναν στα πέριξ του κέντρου: οι κυρίες Φλεβοτόμου και Κοιλιάκη απείλησαν με έξωση τον κ. Παρείσακτο, ενώ από την άλλη οι κύριοι Βραχιονίδης, Θωρακίδης και Πλατάκης αρνούνταν επίμονα να συνεργαστούν με τον κ. Καρδή! Ένας μικροχαμός, δηλαδή, με συνομωσιολογικές προεκτάσεις, στην κοινότητά μας.
ΦΥΣΙΚΑ, τη μεγαλύτερη πίεση ασκούσαν, όπως τονίσαμε, οι οικογένειες των κ.κ. Δερμίδη, Βραχιονίδη και Πλεμονόπουλου, που ήταν και οι αμεσότερα θιγόμενες. Ήταν αυτές που φρόντιζαν τα εξωτερικά τοιχεία της κοινότητας καθώς και την πηγή ζωής -τον καθαρό αέρα μας. Και επειδή, οι καιροί αλλάζουν γρήγορα, όλοι αγωνιούσαμε για το τί τέξεται η επιούσα. Ο καημένος ο κ. Δερμίδης, με το να έχει φορτωθεί τόσες ευθύνες, άρχισε να εμφανίζει στο πρόσωπο και το σώμα εξελκώσεις και εκζέματα. Το ίδιο κι ο κ. Βραχιονίδης…
ΠΙΣΤΕΥΑΜΕ πως ο εξωτερικός τοίχος αποτελούσε ένα σταθερό ανάχωμα εναντίον των πάσης φύσεως εχθρών. Διέθετε μια παλιά μεν αλλά ικανοποιητική θερμομόνωση εφοδιασμένη με ειδικούς αισθητήρες για εντοπισμό κάθε ανεπιθύμητης επίθεσης. Ασφαλής τοίχος, ίσον ειρηνική διαβίωση, λέγαμε. Μάθαμε να προσαρμοζόμαστε στις κλιματικές αλλαγές (thermostat) ευκολότερα, και να αποκρούομε- με συναγερμούς- κάθε επίδοξο εισβολέα. Ακόμη κι όταν έξω στις άλλες κοινότητες έπεφταν επιδημίες, οι κ.κ. Δερμίδης, Βραχιονίδης και Πλεμονόπουλος, με τους ευαίσθητους ιχνηλάτες τους, μας ειδοποιούσαν έγκαιρα, ώστε να λάβουμε τα μέτρα μας. Άγρυπνοι φρουροί επίσης ήταν οι σπουδαίες οικογένειες των κ.κ. Μαυρομάτη, Οσμίδη, Γευσάκη, Επαφιάδη και Ακοόγλου (senses) που μας ενημέρωναν νυχθημερόν για οτιδήποτε συνέβαινε στον υπόλοιπο κόσμο.
ΩΣΤΟΣΟ, ο κ. Παρείσακτος δεν έκανε ποτέ την εμφάνισή του μπροστά μας. Θρονιασμένος στο γραφείο του κ. Καρδή, εργαζόταν ακούραστα νύχτα και μέρα, χωρίς να προβαίνει σε δηλώσεις. Αισθανόμασταν όμως αισθητή την παρουσία του κάθε φορά που πήγαιναν να χαλαρώσουν οι ρυθμοί ζωής. Μας επανέφερε ευθύς αμέσως στην προηγούμενη κατάσταση, με την τεχνική του. Γι αυτό, αρχίσαμε να τον νιώθουμε ως «οικείο μέλος» της κοινότητας. Τον συμπαθήσαμε, τον αποδεχθήκαμε. Έτσι, δεν ανησυχούσαμε πια κάθε φορά που, μαζί με τον κ. Καρδή, πήγαιναν στην «Κεντρική Ρυθμιστική Αρχή» της Περιφέρειας για ρύθμιση των «εργαλείων», ώστε να συντονίζεται καλύτερα το κοινοτικό έργο και να έχουμε ποιότητα ζωής, που λένε.
Καλή υγεία, καλή υπομονή και καλός μας μήνας!
