Είναι από τους µεγαλύτερους πίνακες που βρίσκονται σε δηµόσιο χώρο στα Χανιά, τον συναντούν κάθε φορά όσοι περνούν την είσοδο του Εργατικού κέντρου στον τοίχο της αίθουσας συνελεύσεων… πρόκειται για την αποτύπωση µιας σκηνής µε την Εργατική τάξη όπως αυτή παρουσιάζεται στην ταινία “1900” του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Φιλοτεχνήθηκε πριν από 40χρόνια, το 1985, από την κ. Έρη Σταυροπούλου απόφοιτο της “Παπαστράτειου Σχολής” που έβγαζε εργοδηγούς-διακοσµητές µε διδασκαλία και στις άλλες καλές τέχνες.
Σήµερα ο εντυπωσιακός πίνακας, µήκους λίγο πάνω από τα έξι µέτρα και πλάτους 3 µ. φαίνεται “ταλαιπωρηµένος”, ωστόσο συνεχίζει να προσελκύει το µάτι όποιου βρεθεί στο χώρο.
«Ήταν 1985 και ο άνδρας µου τότε δούλευε στο Εργατικό Κέντρο που έκαναν µια ανακαίνιση και έµαθε ότι έψαχναν ζωγράφο για να φτιάξει κάτι να καλύψει τον µεγάλο λευκό τοίχο στην αίθουσα συνελεύσεων. Λέει αυτός “η γυναίκα µου ξέρει να ζωγραφίζει” και έτσι βρέθηκα στο Εργατικό Κέντρο», µας αναφέρει η κ. Σταυροπούλου που προσθέτει πως «µίλησα µε τον τότε πρόεδρο Μ. Χαριτάκη. Του είπα ότι µπορώ να κάνω µια τεράστια ζωγραφιά και ψάχνοντας το θέµα, υπήρχε µια µικρή αφίσα από την ταινία στον τοίχο. Λέει ένας εκεί “Πρόεδρε αυτή την αφίσα µπορεί να την κάνει η ζωγράφος;” Και απαντώ ότι µπορώ. Μου λέει ο πρόεδρος, πως “ο Μαρκαντωνάκης µάς έχει κάνει αυτήν την προσφορά, εσύ πόσα θέλεις;”. Εγώ είπα µια χαµηλότερη τιµή ήταν σε δρχ. τότε και µου το έδωσαν».
Η ζωγράφος πήρε τα µισά χρήµατα στο χέρι ώστε να αγοράσει τα χρώµατα, το ύφασµα, τα πινέλα. «Ανέβηκα στην Αθήνα και βρήκα ένα µαγαζί στη πλατεία Βάθης που πουλούσε Κινέζικα υφάσµατα και πήρα ένα ολόκληρο τόπι. Το φέρνω λοιπόν στα Χανιά και µου λένε ότι “δεν θέλουµε να το κάνεις µέσα στο Εργατικό κέντρο γιατί θα γεµίσει ο τόπος µπογιάδες και χρώµατα”. Τους απάντησα ότι δεν θα λερωθεί τίποτα, αλλά δεν το δέχονταν. Παίρνω λοιπόν το ύφασµα το πάω στο σπίτι και το καρφώνω στον τοίχο του σαλονιού και ξεκινάω».
Σε πρώτο φόντο βρίσκονται τρία πρόσωπα, πολύ χαρακτηριστικά. Από εκεί ξεκίνησε τη δουλειά της η καλλιτέχνις. «Άρχισα µε κάρβουνο που ήταν το ιδανικό για αυτό το ύφασµα. Με ενδιέφερε να φαίνονται από µακριά τα µάτια του κεντρικού ήρωα, ξεκινάω από το πρόσωπο του, µετά έκανα δίπλα τον τραυµατισµένο και έπειτα τη γυναίκα. Μια από αυτές τις ηµέρες µας επισκέφθηκε και ένα ηλικιωµένο ζευγάρι και η γυναίκα περνώντας έξω από το σαλόνι είπε “γεια σας”, γιατί είδε τις φιγούρες στους τοίχους και θεώρησε ότι ήταν κανονικοί άνθρωποι! Γελάσαµε τότε και το θεώρησα καλό σηµάδι. Στη συνέχεια έπρεπε να κάνω και τους άλλους ανθρώπους, ώστε να σχηµατίζουν ένα ηµικύκλιο γύρω από τους τρεις πρωταγωνιστές και να φαίνονται πιο υπερυψωµένοι και πιο κοντοί! Πήγε καλά και αυτό και άρχισε ο χρωµατισµός, µε πολύ ανεβοκατέβασµα στις σκάλες για να τα πετύχω. Το έργο το τελείωσα σε τρεις µήνες» αφηγείται η κ. Σταυροπούλου.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ
Το έργο είναι τόσο χαρακτηριστικό που όλοι όσοι έχουν βρεθεί στο Εργατικό Κέντρο το έχουν παρατηρήσει. «Θυµάµαι ότι µια φορά ήµουν στο Νοσοκοµείο Χανίων καθώς νοσηλευόµουν από δηλητηρίαση και είδε ο γιατρός το όνοµα µου και µου ρωτάει “εσείς έχετε κάνει τον πίνακα στο Εργατικό Κέντρο;” Και τον ρωτάω και εγώ “πώς το ξέρετε;” Μα εκεί κάνουµε τις συνελεύσεις µας και το ξέρουµε, το ίδιο και άλλοι εργαζόµενοι. Άλλοι µου έλεγαν ότι έπρεπε να το κάνω κάπου αλλού που να φαίνεται περισσότερο. Όµως το έργο αναφέρεται στους εργαζόµενους, στην εργατική τάξη και στο Εργατικό κέντρο είναι ο χώρος του» σηµειώνει. Ακολούθησαν µετά από χρόνια και άλλες ανάλογες δουλειές, όπως σκηνικά για τα ιδιωτικά κανάλια το “Κρήτη Tv” το “Κύδων” ωστόσο το έργο από το “1900” είναι αξεπέραστο.
Βρεθήκαµε στον χώρο µαζί µε τον κ. Σταυροπούλου που στεναχωρήθηκε από τα σκισίµατα και την άσχηµη κατάσταση του έργου. Μας δείχνει τα γδαρσίµατα από καρέκλες και πιο ψηλά ένα σκίσιµο. «Μου είπαν ότι έγιναν από την µετακίνηση καρεκλών. Μίλησα µε τον σηµερινό πρόεδρο τον κ. Μανωλικάκη που δείχνει ειλικρινές ενδιαφέρον. Είναι περιουσία του Εργατικού Κέντρου και πρέπει να προστατευθεί, να µπει ένα “πλέξι γκλας”, να ψεκαστεί για τους µύκητες.
Το 1997 το είχα ψεκάσει τελευταία φορά και τότε ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, όµως έχει ανάγκη προστασίας και συντήρησης» καταλήγει η καλλιτέχνις.
