Πολυπράγμων, πολύπλευρος και με πολλά… μεράκια. Αυτός είναι ο Σπύρος Πετρουλάκης. «Μεγάλη αγάπη και απάγκιο μου, είναι το ούτι μου», λέει ο ίδιος στις “διαδρομές”. «Μ’ αυτό περνάω ώρες μοναξιάς, ώρες παρέας και τραγουδώντας ξεχνάω ό,τι με βασανίζει, ό,τι με εξουσιάζει και δε μπορώ να το αποτινάξω από πάνω μου».
“Νιώθω τυχερός κι ευλογημένος αφού μέσα από τη μουσική έχω αποκτήσει φίλους και ανθρώπους που αγαπώ και μ’ αγαπούν» συνεχίζει ο Σπύρος Πετρουλάκης. «Μου αρέσει να τρυπώνω μέσα στις λέξεις και να προσπαθώ να βρω τα κρυφά τους νοήματα. Όταν το καταφέρνω, τότε γράφω τραγούδια. Έχω την ίδια ικανοποίηση όταν τελειώνω ένα παιδικό τραγούδι ή ένα τραγούδι που θα έρθει “κατά παραγγελία” από κάποιον φίλο.
Τα παιδικά τραγούδια που έχω σκαρώσει κάνουν θραύση στο ίντερνετ εν αγνοία μου, αφού φυσικά δε μπορώ να τα παρακολουθώ όλα. Όμως χαίρομαι γι’ αυτά αφού έχουν πάρει το δρόμο τους στις παιδικές ψυχές.
Το τραγούδι που με κάνει να καμαρώνω και να φουσκώνω από περηφάνια, είναι ο ύμνος στο μητρικό θηλασμό, “το Μαγικό φίλτρο” σε μουσική του Γιάννη Νικολάου.
Άλλα όπως το “Μια χούφτα Κρήτη” που τραγουδά ο μεγάλος Βασίλης Σκουλάς ή το “Ωδή στη Ρακή”, που έχει τραγουδήσει (και έχει μεθύσει) κόσμος και κοσμάκης, το “Χαλάλι σου” και εγώ δεν ξέρω πόσα άλλα, διατίθενται δωρεάν στο ίντερνετ.
Τα Χανιά είναι ο τόπος μου και τον αγαπώ όπως αγαπώ και το Ρέθυμνο που έζησα πολλά χρόνια. Γενικά η Κρήτη είναι η μεγάλη μου μάνα! Παρότι τα δύο τελευταία χρόνια ζω μακριά της, με καλεί συνεχώς. Θαρρώ ότι δεν έχω αποκόψει ποτέ τον ομφάλιο λώρο».
Πρόσφατα ο Σπύρος Πετρουλάκης εξέδωσε και το πρώτο του βιβλίο, που θα παρουσιαστεί σήμερα στις 8 μ.μ. στο Νεώριο Μόρο (ΙΟΧ). Ενα παιδικό παραμύθι, μια περιπέτεια για μικρούς, αλλά και… μεγαλύτερους εξερευνητές, με φόντο τα Χανιά και ήρωες όχι και τόσο “φανταστικούς”.
Ο ίδιος μας εξομολογείται όλα όσα προηγήθηκαν, αλλά και… έπονται, του βιβλίου.
Πότε “συναντηθήκατε” πρώτη φορά με τον Μπαρμπαρόσα;
Από παιδί κιόλας. Με τον κουρσάρο Μπαρμπαρόσα έχω συμπλεύσει σε μυθικές θαλασσομαχίες και εκπορθήσεις κάστρων και νησιών που κανένας άλλος πειρατής δεν είχε τη δύναμη να πατήσει. Πότε στην ίδια γαλέρα παλικάρι του και πότε αντίπαλος είχα τη χαρά να ταξιδέψω και να σεργιανίσω όπου με πρόσταζε ο νους.
Γιατί παιδικό βιβλίο;
Γιατί παιδικό βιβλίο; Λειτούργησα εκ του πονηρού! Εγινα οι ήρωες του βιβλίου μου και έκλεψα όλο και κάτι από τον καθένα.
Τη σοφία και την πονηριά του παππού, του ήρωα που όλοι θα θέλαμε στην παρέα μας, ως την ανεμελιά και την σπιρτάδα των παιδιών, ζηλεύοντας τον τρόπο που βρίσκουν τις λύσεις στα προβλήματα τους.
Τα Χανιά είναι ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές στην “περιπέτειά” σου. Ηθελες να τα κάνεις “κτήμα” όλων όσοι διαβάσουν το βιβλίο; Να τα γνωρίσεις ακόμα και σε εκείνους που δεν τα έχουν επισκεφθεί;
Τα Χανιά, η πατρίδα μου, είναι ένας τόπος πρόσφορος για περιπέτεια.
Σε προκαλούν ο αέρας, η θάλασσα, τα όρη και αυτά με τη σειρά τους ως άλλη Λερναία Υδρα σε κεντρίζουν κι από κάθε κεφάλι πετιέται και κάτι ξεχωριστό. Κάτι μοναδικό.
Τι να πρωτοπιάσει κανείς για τον τόπο μας και τι να πρωταφήσει; Τα αρώματα που έχουν οι γλάστρες στους τενεκέδες στην παλιά πόλη; Τις ευωδιές από τα σπάνια βότανα που στέλνουν τα όρη να ανακατευτούν με το πελαγίσιο αγέρι; Τη γιορτή της γης και της πέτρας; Τα μνημεία, τη λεβεντιά των παλιών μας, τις ανοιχτές πόρτες;
Ναι! Κτήμα ήθελα να κάνω τα Χανιά, σε όσους μέσα από το βιβλίο μου μπορούν να γευτούν τα κάστανα γιαχνί και τους κουταλίτες της Κυρα Ρείνης και να χορτάσει η ψυχή τους ιστορία βουτηγμένη στο χρώμα. Αλλοτε κόκκινη από το αίμα κι άλλοτε γαλάζια από το φως του ουρανού.
Το “Στα Χνάρια του κουράσου Μπαρμπαρόσα” θα σε πιάσει από το χέρι και θα σου πει: “έλα, χαρώτο. Πάμε στη Σπλάτζια κάτω από τον Πλάτανο να κεράσω μια πορτακαλάδα και να σου πω μιαν ιστορία”.
Ναι! Αν το διαβάσει κάποιος θα “πάθει” αυτό που έπαθαν και οι φίλοι από την Αθήνα που το διάβασαν.
Ηθελαν να περπατήσουν τα στενά του Τοπανά, να φάνε μια μπουγάτσα και να βουτήξουν στα διάφανα νερά.
Ο Σαλής είναι πρόσωπο – κλειδί. Και πρόσωπο υπαρκτό. Αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι που πέρασαν από τα Χανιά άφησαν κατά κάποιο τρόπο το “σημάδι” τους στις καρδιές όσων ζουν και σήμερα στην πόλη;
Ο Σαλής είναι ο ήρωας που έζησε ο πατέρας μου. Τον γνώρισε του μίλησε και έμαθε την προσφορά του από πρώτο χέρι.
Ενα πρόσωπο τόσο μακρινό μα και τόσο οικείο σε όλους τους Χανιώτες. Όποιον να ρωτήσεις όλο και κάποια διαφορετική ιστορία του έχει να σου πει. Μα όλες θα μιλούν για την καλοσύνη του.
Ο ίδιος παρόλη τη διαφορετικότητά του, κατάφερε σε δύσκολες εποχές και σε μια πολύ κλειστή κοινωνία όπως είναι οι πόλεις και τα χωριά μας στην Κρήτη, όχι μόνο να αναγνωριστεί, αλλά και να αντιμετωπίζεται ως ντόπιος και δικός μας άνθρωπος.
Όχι ως ξένος, απόγονος των Χαλικούτηδων. Ετσι πιστεύω ότι με την καλοσύνη του και την κοινωνική του προσφορά άφησε το στίγμα του στη νεότερη ιστορία της πόλης μας.
Πώς αντιδρούν τα πιτσιρίκια όταν διαβάζουν την ιστορία σου; Είναι όντως “πολύ μεγάλο” το βιβλίο ή ανυπομονούν να φτάσουν στο τέλος της περιπέτειας;
Εκ πρώτης όψεως ενθουσιάζονται με το εξώφυλλο. Αυτό τα κάνει να αρχίσουν να διαβάζουν αμέσως για να δουν τι σχέση έχει ο εντυπωσιακός γάντζος με την ιστορία του βιβλίου. Από την πρώτη παράγραφο, φροντίζω να απλώσω το μυστήριο κι έτσι η μία σελίδα φέρνει την άλλη.
Τα παιδιά ανυπομονούν να φτάσουν στο τέλος όπου θα είναι και η λύτρωσή τους, αφού προσπαθώ να τα κάνω να νιώσουν ότι τα ίδια είναι οι πρωταγωνιστές και εκείνα είναι αυτά που παίρνουν μέρος σ’ αυτό το ιδιότυπο κυνήγι του θησαυρού. «Ήθελα να είχε μερικές σελίδες ακόμα», είναι η ατάκα ενός μικρού φίλου που θα θυμάμαι!
Οι πειρατές τελικά είναι πάντα στοιχείο που συναρπάζει μικρούς και μεγάλους; Οσα χρόνια και αν περάσουν, όσοι… διαδικτυακοί ήρωες και αν προκύψουν, όσα “Manga” και αν μας βομβαρδίσουν;
Οι πειρατές και οι θρύλοι που τους ακολουθούν κυλούν στο DNA μας.
Σαν λαός από τα αρχαία χρόνια όλο και κάποιος κουρσάρος μας λεηλατούσε. Εξάλλου μην ξεχνάς ότι οι Πειρατές υπήρξαν, οπότε βρίσκονται πιο κοντά στην πραγματικότητα από κάθε άλλο διαδικτυακό ήρωα, όσο Manga-ς κι αν είναι.
Αγορά, Νεώρια, Φρούριο Φιρκά, Συναγωγή, κάθε σημείο και ένα στοιχείο. Τι σημαίνουν για σένα οι τοποθεσίες που αναφέρεις στο βιβλίο; Πόσο σημαντικές είναι για την πόλη;
Πάντα αυτές οι πέτρες μιλούσαν μέσα μου. Δε γνωρίζω πώς έχει επιδράσει στον ψυχισμό μου η ιστορία που έχει κυλήσει πάνω τους, όμως από τότε που άρχισα να μαθαίνω και να καταλαβαίνω την αξία τους, νιώθω δέος και σεβασμό.
Τόσο στα κτήρια που δε τα θεωρώ άψυχα, όσο και στους ανθρώπους, κατακτητές και μη. Αφού είναι εκείνοι που έβαλαν τα θεμέλια για να καμαρώνω εγώ τώρα, για τον τόπο μου. Να τον κάνω βιβλίο και να το προσφέρω στα παιδιά.
Και το τέλος της περιπέτειας; Η αρχή μιας καινούργιας ίσως; Ετοιμάζεις κάτι νέο; Για πιο… μεγάλους εξερευνητές ίσως;
Φυσικά! Το τέλος της ιστορίας αυτής είναι η υπόσχεση για μία άλλη. Πώς μπορείς άλλωστε να αφήσεις ένα παιδί με μόνο μία καραμέλα;
Ωστόσο, σαν ανήσυχο πνεύμα που είμαι δε θα μπορούσα να ασχοληθώ μόνο με τα μικρά παιδιά.
Το Φθινόπωρο που μας έρχεται θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ το πρώτο μου λογοτεχνικό εγχείρημα για ενηλίκους, με τίτλο “Το παράθυρο της Νεφέλης”.
