» …στη μνήμη των νεκρών του Πολυτεχνείου
Όλοι μας πια το ξέρουμε, πως δεν είναι οι νεκροί που έχουν ανάγκη από τη μνήμη μας, εμείς το έχουμε περισσότερο ανάγκη να τους θυμόμαστε και να τους νιώθουμε σαν να έχουν φύγει για ταξίδι ,ή σα να βγήκαν μόλις στην αυλή να πάρουν λίγο αέρα …
…και είναι ακόμα εκεί ,στα πέτρινα σκαλιά και στο γρασίδι , υστερα από το μάθημα , ή λίγο πριν αρχίσει η συνέλευση…
…Και είναι για πάντα εκεί, στην ίδια αυλή,με τα λουλούδια και τα στέφανα των ηρώων και των μαρτύρων. Ναι, είναι εκεί τα παιδιά εκείνα ,που μπόρεσαν και τη ζωή τους δώσανε και τα όνειρα και τα ανθισμένα νιάτα τους ,για κάτι καλύτερο που δεν το ξέραν ακριβώς μα τό νοιωθαν που έλειπε και το ζητούσαν…Κι εμείς εδώ , στη μίζερη βολή μας ,με πράγματα ευτελή κι ασήμαντα σκοτώνουμε το χρόνο μας και ούτε που νοιαζόμαστε για τα άλλα …(κάτι ακούστηκε για μιαν Επέτειο ,κι ύστερα τίποτα, ξανά στα ίδια).
………………………………………………………………..
Τα χρόνια κύλησαν γρήγορα και τα ίδια σκοτεινα συμφέροντα υποδύθηκαν όλες τις σύγχρονες αρχές και εξουσίες και αξιοποιώντας την αρχαία τέχνη της Υποκριτικής και τη νέα τεχνολογία εξαπάτησαν τους ανύποπτους, επιβάλοντας νόμους απανθρωπους , σκορπιζοντσς αρρωστιες, πολέμους, πείνα και θάνατο στον κόσμο .
Μα ότι απομένει τελικά να αξίζει από τις μέρες που κυλάνε χωρίς επιστροφή, είναι το άρωμα των λουλουδιών που αναδύεται έτσι κι αλλιώς αβίαστα άνευ όρων και προϋποθέσεων χωρίς καμιάν υστεροβουλία και ιδιοτέλεια.
( αυτόν τον ψίθυρο ,πρέπει να στήσουν οι καρδιές αυτί, μονάχα αν θέλουνε πολύ να τον ακούσουν)
