Eνας ρομαντικός ληστής

Σαν σήμερα, το 1984, έφυγε από τη ζωή ο Θόδωρος Βενάρδος, ο άνθρωπος που πραγματοποίησε την πρώτη ένοπλη ληστεία στην Ελλάδα και που είχε γοητεύσει όλες τις γυναίκες με την ομορφιά και την ευγένειά του. Eξυπνος, αλλά φλύαρος και “καλοπερασάκιας”, στοιχεία που πολύ γρήγορα τον οδήγησαν στις φυλακές του Κορυδαλλού.
Η Ελλάδα τον ξέρει ως “ο ληστής με τις γλαδιόλες”, καθώς στη δεύτερη ληστεία σε τράπεζα που πραγματοποίησε, μπήκε μέσα με δέκα κατακόκκινες γλαδιόλες που από κάτω τους έκρυβε την καραμπίνα με την οποία θα απειλούσε να αποσπάσει ένα σημαντικό ποσό για την εποχή. Oταν όμως πέτυχε τον στόχο του, έφυγε δίνοντας όλες τις γλαδιόλες στους υπαλλήλους της τράπεζας!
Μία ρομαντική ψυχή που προσδιοριζόταν μέσα από αυτά που είχε. Ο Βενάρδος ένιωθε ότι αν δεν έχει, δεν είναι. Και δεν ήταν ούτε είναι ο μόνος. Πολλοί άνθρωποι -και ειδικά στις εποχές που ζούμε- μετρούν τον εαυτό τους με τα υπάρχοντά τους. Eχω δέκα, είμαι δέκα, αξίζω δέκα, αξίζουν τα παιδιά μου δέκα. Πολλές οι εκδοχές, αλλά το αποτέλεσμα ίδιο. Η ύλη μας καταπίνει.
Νομίζω θα θεωρηθεί φλυαρία αν μπούμε σε μία ανάλυση για να υποστηρίξουμε αυτή τη θεωρία που γίνεται πραγματικότητα και να καταλήξουμε στο ότι είμαστε πολλά παραπάνω από αυτά που μπορούμε να μετρήσουμε με χρήματα. Αυτό που όμως μπορούμε να κάνουμε είναι να αναρωτηθούμε: Αν δεν είχαμε, ποιοι θα ήμασταν;
Τις καλύτερες ευχές μου!