Μελαγχολικές κι απογοητευτικές σκέψεις μ’ έχουν κυριεύσει το τελευταίο διάστημα και ο ψυχισμός μου είναι γκρίζος και καταθλιπτικός, τυλιγμένος με μουντά χρώματα απαισιοδοξίας! Να φταίει το χειμωνιάτικο τοπίο των τελευταίων ημερών, το ακατάπαυστο άλγος της οισοφαγικής μου παλινδρόμησης ή το άγχος που μου δημιουργούν καθυστερημένες υποχρεώσεις μου για δημοσίευση ορισμένων θεμάτων που με απασχολούν; Αχ αυτές οι ευαισθησίες μου…
…Να όμως που σήμερα ο ζωογόνος ήλιος ανέτειλε λαμπρός στον καταγάλανο ουρανό κι έδωσε πνοή στη φύση μα και σ’ ολόκληρη την ύπαρξή μου. «Είναι απίστευτο τι μπορεί να κάμει μια ηλιαχτίδα στην ψυχή σου!» λέει ο Ντοστογιέφσκι.
Ευτυχώς ξαναβρήκα τον αισιόδοξο συνήθως εαυτό μου… Η καλή μου διάθεση ολοκληρώθηκε όταν βρεθήκαμε στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα του Γεν. Νοσοκομείου μας, όπου έκαμα την πρώτη δόση του εμβολίου κατά του Covid – 19. Υποδειγματική οργάνωση, χαρούμενα πρόσωπα, λεπτομερής προκαταρκτική εξέταση, απόλυτα επιτυχής ολοκλήρωση. Δεν αισθάνθηκα ούτε πόνο, ούτε καν το τσίμπημα της βελόνας. Μετά την αναγκαία ολιγόλεπτη παραμονή, φύγαμε με τη Δέσποινα, με αισθήματα ευγνωμοσύνης και ελπίδας ότι θ’ απαλλαγούμε επιτέλους από αυτόν τον αόρατο, θανατηφόρο και ύπουλο εχθρό. Άκουσα σήμερα που τον αποκάλεσε ένας… Χίτλερ!
Ανασκαλίζοντας το αρχείο μου, βρήκα ένα δημοσίευμά μου στα “Χανιώτικα νέα” της 19ης Μαρτίου 2005 με τίτλο: «Η Εκκλησία και ο Κλήρος του τόπου μας». Είχε προηγηθεί η ταραγμένη εποχή της αλλαγής ταυτοτήτων, όπου σταμάτησε η αναγραφή του θρησκεύματος του κατόχου και ακολούθησε σωρεία αντικρουόμενων δημοσιευμάτων μέχρι και ακραίων εκδηλώσεων των πλέον φανατικών! Σε αυτό “φωτογράφιζα” πρόσωπα αρχιερέων και ιερέων του τόπου μας που ξεχώριζαν για το ήθος και τη δράση τους και έγιναν πρόσωπα αναφοράς. Μεταξύ άλλων λοιπών έγραφα: «Μα και “εκτός των τειχών” (της πόλης μας) οι ρασοφόροι της περιοχής μας δεν υστερούν. Ένας ιερέας είναι ευσεβής, μειλίχιος αλλά και λιγομίλητος! Στην ενορία που υπηρετεί πήγε όντας φτωχός και πολύτεκνος μα με πολλή περηφάνια, αφού ποτέ δεν πήρε οβολό για οποιοδήποτε μυστήριο ή τελετή έκανε! Ήταν τυχερός όμως, γιατί η εκκλησία είχε πολλά χωράφια που έγιναν αργότερα οικόπεδα μεγάλης αξίας. Από την εκποίησή τους μετέφερε το νεκροταφείο εκτός οικισμού με σύγχρονες εγκαταστάσεις και έκτισε σπουδαίο Πνευματικό κέντρο. Τέλος έκαμε πραγματικότητα το μεγάλο του όνειρο. Έκτισε ένα μεγάλο -για ύπαιθρο- και επιβλητικό ναό με πρωτότυπο καμπαναριό! Ακόμα παραχώρησε οικόπεδα όπου έχουν ανεγερθεί το Δημοτικό Σχολείο και το Γυμνάσιο της περιοχής. Δεν ήταν όμως όλα ρόδινα γι’ αυτόν. Κατηγορήθηκε, συκοφαντήθηκε όμως πάντα έβγαινε άσπιλος, όπως και παραμένει»…
Πρόκειται για τον Πρωτ. -ποτέ δεν φόρεσε τα διακριτικά του οφφικίου του Πρωτοπρεσβυτέρου μετά την απονομή του από τον πρώην Μητροπολίτη μας και νυν Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Ειρηναίο. Την ίδια εποχή όμως είχε πρόθεση και ο νυν Μητροπολίτης μας κ.κ. Δαμασκηνός να του το επιδώσει- Δημήτριο Αλεξανδράκη, γόνο αγροτικής οικογένειας από τη Ραμνή Αποκορώνου. Μετά το Δημ. Σχολείο του χωριού του, φοίτησε στην Ιερ. Σχολή Αγίας Τριάδος επί εφτά χρόνια -6+1 θεολογικά μαθήματα- και μάλιστα με υποτροφία. Χειροτονήθηκε ιερέας και τοποθετήθηκε στο τότε μικρό χωριό Κουνουπιδιανά το 1961.
Από το “ξεπρούκι” που πήρε η πρεσβυτέρα του Αντωνία από τους γονείς της που κατοικούσαν σε μια γειτονιά των Βουκολιών, αγόρασαν μια άγονη έκταση του χωριού. Απέκτησε πέντε παιδιά -3 αγόρια, 2 κορίτσια- και 10 εγγόνια, μεταξύ αυτών τον πρ. Αντιδήμαρχο Χανίων Νεκτάριο, είναι δε όλα αποκαταστημένα.
Ο παπά Δημήτρης, πάντα δραστήριος, ταπεινός και αθόρυβος, αγαπήθηκε από τους ενορίτες του που σιγά σιγά πλήθαιναν αφού το μικρό χωριό, σε λίγα χρόνια έγινε κωμόπολη! Στην έκταση που είχε αγοράσει, τα παιδιά του έκτισαν ένα περίπτερο που με την πάροδο του χρόνου έγινε σημείο αναφοράς όλης της περιοχής. Τα πολλά κέρδη τους τα αξιοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο. Τι άλλο μπορεί να είναι παρά ένδειξη της ευλογίας και προστασίας του Θεού για τον αγαθό αυτό Λευίτη; Τον γνώρισα από κοντά από το 1972 και εντεύθεν οπότε υπηρέτησα ως δάσκαλος στο τότε 2/θεσιο Δημ. Σχολείο -τώρα λειτουργούν δύο πολυθέσια. Φανταστείτε ότι μόνο το ένα έχει 343 μαθητές και 43 δασκάλους διαφόρων ειδικοτήτων και πέντε νηπιαγωγεία- και εξετίμησα ακόμα περισσότερο το ήθος και τον ακέραιο χαρακτήρα του.
Πέραν των έργων όσων αναφέρω, εβοήθησε στην επέκταση του τότε σχολ. κτηρίου. Φαντασθείτε ότι οι τρεις τάξεις λειτουργούσαν στην μοναδική αίθουσα που υπήρχε ως μονοθέσιο που ήταν παλαιότερα -και οι άλλες τρεις στην άκρη του διαδρόμου! Στην πρώτη σχετική μας συζήτηση, ανταποκρίθηκε άμεσα με προθυμία για βοήθεια στην ανέγερση αιθουσών. Σημειωτέον ότι στις επανειλημμένες έγγραφες αναφορές μου προς το τότε Νομαρχιακό Ταμείο -Σχολ. Στέγη- μας είχε επιχορηγήσει τελικά με το ποσόν των 150.000 δραχμών. Με τις καθόλα νόμιμες διαδικασίες, αποπερατώθηκαν ακόμα δύο αίθουσες διδασκαλίας, συνέχεια της υπάρχουσας, διαθέτοντας από τις εισπράξεις της εκκλησίας 1.500.000 δρχ. Από τα σχετικά έγγραφα που έχω στο αρχείο μου, επισυνάπτω ένα μόνον -χάριν οικονομίας χώρου- στο οποίο αντικατοπτρίζονται όλα. Αφού υπηρέτησε σχεδόν εξήντα χρόνια στην ενορία του, συνταξιούχος πλέον από διετίας, απολαμβάνει σεβασμού, αγάπης και αναγνώρισης, αφού εξετέλεσε πλήρως το καθήκον του ως άνθρωπος και ιερωμένος. Τι άλλο μπορεί να επιθυμεί κανείς;
