Σαν ένας τεράστιος καθρέπτης ήταν η προσωπικότητα και ο βίος του Μίκη Θεοδωράκη που κάθε στιγμή αντανακλούσε κι ένα κομμάτι του εαυτού της καθεμίας και του καθενός από εμάς.
Οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- βρήκανε κάτι από τη ζωή τους μέσα στα τραγούδια του και ακούμπησαν σε αυτά τους καημούς, τους έρωτες, τα οράματά τους για έναν κόσμο καλύτερο.
Κάποιοι αναγνώριζαν στην εικόνα του την πίστη στα ιδεώδη της Αριστεράς και την αδάμαστη αγωνιστική του προσφορά
– που χαλυβδώθηκε στην εξορία- για μια κοινωνία ελεύθερη και δημοκρατική.
Άλλοι πάλι είδαν στον καθρέπτη του Μίκη την έγνοια του για την εθνική συμφιλίωση και την πατρίδα.
Χειμαρρώδης, ποτέ δεν δίστασε να πάρει δημόσια θέση ακόμα κι αν αυτή υπονόμευε την αυτάρεσκη ασφάλεια της καθολικής αποδοχής που του είχε εξασφαλίσει η μουσική του ιδιοφυΐα και το πλούσιο έργο του.
Ομως έτσι ήταν ο Μίκης. Ήταν πλασμένος με μαγιά από τους θεούς των αρχαίων Ελλήνων. Δυνατός αλλά και συγχρόνως γεμάτος αδυναμίες και πάθη.
Απρόσιτος μέσα στο μεγαλείο του αλλά και την ίδια στιγμή οικείος καθώς ποτέ δεν βολεύτηκε στο βάθρο του.
Ένας άνθρωπος δηλαδή. Αλλά από αυτούς που σπανίζουν.
