Ενας βάτραχος και ένας πρίγκιπας

» Θυμάμαι παλαιότερα όταν τρώγαμε βατραχοπόδαρα (σαν φοιτητές) στη λίμνη των Ιωαννίνων ούτε μας είχε περάσει απ’ το μυαλό να φτιάξουμε μια Μ.Κ.Ο. για να πάμε να σώσουμε τα βατραχοπόδαρα στη Σομαλία.
Τότε στα χρόνια της αθωότητας ήταν ωραία στη λίμνη.
Ελα όμως που πέρασαν τα χρόνια και τα βατράχια ζητούσαν ανθρωπιστική βοήθεια και κάποιοι καλοί κύριοι από την καθ’ ημάς χώρα, δεν αμέλησαν τα καθήκοντά τους.
Τόσο πολύ τα ευεργετήσαμε τα βατραχοπόδαρα που ακόμη και ο πρίγκιπας του παραμυθιού… που γινόταν βάτραχος είχε έναν καλό λόγο να πει για μας.
Διότι όπως και να το κάνεις έχουν ορισμένοι πρωτότυπες ιδέες στην Ελλάδα.
Ξεχειλίζουν από αγάπη για τον πλησίον…
Οπως για παράδειγμα εκείνη η “Εταιρεία Προστασίας Κάπρων” που μέχρι και ο Ερυμάνθιος ζήλεψε και πίνει δίπλα στον Ηρακλή νερό στ’ όνομά μας.
Σε όλα ήταν κάποιοι πρώτοι στην Ελλάδα.
Στις ιδέες, στον αλτρουισμό, στην υπεράσπιση της διεθνούς εικόνας της χώρας.
Να γι’ αυτή την εικόνα, λέω τώρα, με τις προφυλακίσεις.
Τέτοια ευγνωμοσύνη χρωστούν και τα βατράχια και εμείς…