Στο κείμενο της 10ης Δεκεμβρίου 2016, που ανέφερα για το 10ο Δημοτικό Σχολείο -το σχολείο της καρδιάς μου- στην τέταρτη στήλη έγραφα: Ο Δημήτρης Καστρινάκης ξεχώριζε από τους άλλους συμμαθητές μας, υψηλού πνευματικού επιπέδου. Ταχύς στην σκέψη, πάντα ενήμερος, ετοιμόλογος. Έφυγε στην Αθήνα οικογενειακώς, έγινε Οικονομολόγος και δεν τον ξαναείδαμε.
E, αυτόν λοιπόν ανακάλυψα τυχαίως, όταν στη συζήτηση που είχα με την Ροδάνθη Βασιλαντωνάκη, μου είπε ότι μένουν κοντά στη Βούλα και μου έδωσε το τηλέφωνό του.
Τι χαρά! Η επικοινωνία μας κράτησε μιάμιση ώρα! Είχαμε να ιδωθούμε ή να επικοινωνήσουμε… 64 ολόκληρα χρόνια!! Και τι δεν είπαμε… Μετά την αποφοίτησή του από την Εμπορική Σχολή Χανίων, πέρασε στην ΑΣΟΕΕ, απ’ όπου πήρε το πτυχίο του με άριστα. Με την βοήθεια του πατέρα του Γιώργου, ενός εξαιρετικού οικογενειάρχη και σοβαρού ανθρώπου, που είχε υποδηματοποιείο στην οδό Καραολή Δημητρίου και είχε πελάτες την καλή κοινωνία της εποχής, μετέβη στη Γερμανία όπου συνέχισε τις Οικονομικές του σπουδές και απέκτησε διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Κολωνίας. Εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα, σε Τράπεζες και Ασφάλειες. Δημιούργησε άριστη οικογένεια και εξακολουθεί να είναι ένας ενεργός, δημιουργικός και χρήσιμος πολίτης.
Τώρα πώς θα φανεί ο ένα στον άλλο στην ηλικία των 82 και χρόνων… αυτή είναι άλλη ιστορία! Προ ημερών μου ταχυδρόμησε δύο δημοσιεύματά του στην εφημερίδα “Εστία” Αθηνών, ενός από τα οποία παραθέτω επίμαχα αποσπάσματα επειδή -όπως θα διαπιστώσετε- έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον:
«ΕΣΤΙΑ, 8/1/2014 – Σου θυμίζουν τίποτα τα πρόσωπα; (απευθύνεται σε μένα)
Ονόματα
Κύριε Διευθυντά,
Διαβάζοντας την αφήγηση του Παύλου Νιρβάνα για τα Ονόματα (“Εστία”, 28.12.2013) θυμήθηκα μια άλλη πραγματική ιστορία που συνέβη στην πόλη της Κρήτης, όπου μεγάλωσα, αμέσως μετά τον πόλεμο. Ο Ζαχάρης ήταν γείτονάς μας λεωφορειούχος. Στην Κατοχή, ο Ζαχάρης που είχε χάσει το επιταγμένο λεωφορείο του στην Αλβανία, μεταβλήθηκε σε δυνατό κομμουνιστή. Αμέσως μετά την απελευθέρωση επρόκειτο να βαπτίσει το παιδί ενός άλλου γείτονα.
Ο παπά Ζαχάρης ρωτά, ως είθισται, τον συνονόματο νονό:
– Πώς θα το πούμε το κοπέλι, Ζαχάρη;
– Στάλιν! απαντά εκείνος.
– Ώφου, θέλεις να με καθαιρέσει ο Δεσπότης; Δεν μπορώ.
– Εγώ είμαι ο νονός, εγώ θα πω πώς θα το βγάλομε το κοπέλι. Στάλιν θα το βγάλεις.
– Να το βγάλομε Σήφη, το ίδιο κάνει.
Ο πατέρας του παιδιού τον παρακαλεί:
– Σύντεκνε, Γιάννη να το πούμε, σε παρακαλώ, ν’ αναστήσομε τον πατέρα μου που πώθανε πριν από ένα μήνα. Ετσά δεν είχαμε συμφωνήσει;
– Ή το βγάζεις Στάλιν ή φεύγω.
– Δεν μπορώ σου είπα.
Τότε ο Ζαχάρης μαζεύει τα βαφτιστικά και φεύγει, ο δε παπά Ζαχάρης, λέει σε ένα παιδί: “Γλάκα μωρέ στην παπαδιά να της πεις πως έφυγε ο νονός και νάρθει να βαφτίσει το παιδί”.
Δρ. Δημήτριος Γ. Καστρινάκης»
Βέβαια ο αείμνηστος πατέρας μου -ήμουν παρών- δεν χρησιμοποίησε τοπική διάλεκτο, ούτε είπε πως θα τον… καθαιρέσει ο Δεσπότης! αλλά είπε στον νονό -γνωστό μας γείτονα- με ωραίο τρόπο και πειθώ να το βγάλει Σήφη ή άλλο όνομα. Αυτός επέμενε και έφυγε, οπότε φώναξε τη συχωρεμένη μάνα μου και βάφτισε το “κοπέλι” δίδοντάς του το όνομα Μανώλης, ο οποίος ζει στο Ηράκλειο και είναι ένας ευτυχισμένος παππούς…
Κατά τ’ άλλα, ο Ζαχάρης ήταν ένας ευγενικός οικογενειάρχης και καλός γείτονας, τώρα δε τελευταία έμαθα, ότι κάθε μέρα έστελνε από ένα ψωμί σε δυο φτωχές οικογένειες, από το φούρνο της γειτονιάς. Καταλαβαίνετε τι σήμαινε ένα καρβέλι ψωμί κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής… Πριν δε μεταβεί στην πλατεία Ελ. Βενιζέλου απ’ όπου είχαν αφετηρία τα λεωφορεία Χανιά – Χαλέπα, περνούσε πάντα από την Ευαγγελίστρια και άναβε ένα κεράκι.
