Πώς γίνεται στη χώρα µας να µειώνεται ο πληθωρισµός, οι δε τιµές υπηρεσιών και ειδών διατροφής να αυξάνονται, χρειάζεται να ’χει κάποιος γνώσεις πανεπιστηµιακού επιπέδου για να το καταλάβει. Απαιτείται να χρησιµοποιήσει αλγοριθµικές διαδικασίες και να λύσει µαθηµατικές εξισώσεις µε πολλούς αγνώστους.
Για τα χρωµατιστά πράσινα, κίτρινα, πορτοκαλί και µπλε τιµολόγια της ηλεκτρικής ενέργειας που θα µπουν στη ζωή µας από 1η Ιανουαρίου 2024, οι καταναλωτές γκρινιάζουν γιατί καλούνται να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη, να λύσουν “µηχανισµούς διακύµανσης” τιµών και χρεώσεων του ρεύµατος, όπως π.χ. η ασύµβατη εξίσωση:
KWA> √α+β/4 > √γ+δ/2 – 8 χ/ψ + χαβ -ψβγ= α+β+γ+δ!!!
Τούτο ο καταναλωτής πρέπει να το κάνει κάθε πρώτη του µήνα και αν στο τέλος του δει ότι δεν τον συµφέρει, να αλλάζει πάροχο! ∆ηλαδή αντί να ληφθούν µέτρα, µετακυλίονται οι ευθύνες στο κοινό, πετώντας την µπάλα στην εξέδρα.
Από 1ης Ιανουαρίου 2024 καθορίζεται ειδικό τιµολόγιο για καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας, στο οποίο θα ενταχθούν όλοι αυτοµάτως, εκτός εάν ο πελάτης των παρόχων προλάβει να ενταχθεί σε άλλο τιµολόγιο έγχρωµο. Μ’ αυτό τον τρόπο υποστηρίζουν οι αρµόδιοι ότι θα υπάρξει ανταγωνισµός που θα ρίξει τις τιµές, αλλά τούτο δεν είναι άλλο παρά µια παράλογη και ασυνάρτητη πράξη, ψυχολογική πίεση, καθ’ όσον οι ιδιώτες πάροχοι αποτελούν καρτέλ, και αντί να µειώνουν αυξάνουν τις τιµές.
Το καθαρά φορολογικό, άδικο, εισπρακτικό και αµφιβόλου αποδοτικότητας Ν/Σ ήταν αναπόφευκτο να περάσει µε τις ψήφους της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Και ενώ οι µεγάλοι θα συνεχίσουν να µη φορολογούνται αντικειµενικά, οι µικροί καταναλωτές να µη βιαστούν να ενταχθούν σε κάποιον από τα έγχρωµα τιµολόγια. Ας περιµένουν να µάθουν σε ποιο απ’ αυτά οι τιµές θα µεταβληθούν, να παρακολουθούν το χρηµατιστήριο ενέργειας, (αν είναι δυνατόν για τον µπάρµπα Νιόνιο απ’ την Άνω Αγουλινίτσα) πού θα σκάσει η κυµαινόµενη χρέωση του πρώτου µήνα, ποια θα διαµορφωθεί στο τέλος του και να ενηµερωθούν, γιατί θα τους συµφέρει η σταθερή τιµολόγηση και µε τι τρόπο θα ενταχθούν στον “έξυπνο µετρητή”!
Όπως φαίνεται κανένα µέτρο για τη φορολόγηση του µεγάλου κεφαλαίου δεν ελήφθη, κάτι που αν συνέβαινε, θα συνιστούσε αναδιανοµή του εθνικού πλούτου στα ευρύτερα στρώµατα της κοινωνίας στην οποία οι αποδοχές των εργαζοµένων είναι οι χαµηλότερες και η ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης ενός νοικοκυριού είναι ανεβασµένη σε διψήφια ποσοστά.
