Ενεργειακή… πασαρέλα

Υπάρχουν διαχρονικά πολλές αποδείξεις και έχουν καταγραφεί στα κιτάπια της τοπικής ιστορίας, πως πολλάκις έχουν ανοίξει θέματα σοβαρά, έχει υπάρξει αντίδραση, αλλά τελικά τα πράγματα διολίσθησαν προς την επίτευξή τους με συνοπτικές διαδικασίες.
Αναφέρω τη λέξη διολίσθησαν, διότι αυτή είναι η κατάλληλη όταν βρισκόμαστε μπροστά σε αποφάσεις που εκτελούνται με την ίδια ταχύτητα που, η σφαίρα βγαίνει από το όπλο και πληγώνει κοινωνίες ή πολίτες αυτών, που εξ αιτίας των αποφάσεων έχουν στηθεί στον τοίχο.
Όχι οι ίδιοι… το δέχομαι. Η καθημερινότητα τους όμως, το αύριο τους, η όποια ελπίδα τους, που έχει τραυματισθεί ανεπανόρθωτα.
Ο σχεδιασμός και οι αποφάσεις για το καλώδιο Υψηλής Τάσης που θα ελιχθεί ως ορειβάτης σε πλαγιές, κορφές και ριζά βουνών του τόπου μας, πολύ φοβάμαι ότι δε θα βρει μπροστά του μήτε την καθολική αντίδραση, με στόχο την προστασία του περιβάλλοντος και της φυσιογνωμίας της ενδοχώρας, μήτε όμως την καθολική απαίτηση για έναν σχεδιασμό χωροταξίας με συναινέσεις και κοινωνική αποδοχή.
Χώρες του εξωτερικού διδάσκουν για το πως τα καλώδια Υψηλής Τάσης μπορούν να ενισχύσουν το βηματισμό προς ένα πιο ενεργειακά ασφαλές αύριο, την ίδια ώρα που φύση και περιβάλλον αγκαλιάζουν τους τεχνικούς, σχεδιαστές έργου και μηχανικούς, για την απόφαση τους «κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς να πληγώσουμε τις ζωές τους».
Η υπερβολή στη συγγραφή της άποψης αυτής, υπολείπεται της υπερβολής όσων σχεδιάζουν τη γραμμή τοποθέτησης των πυλώνων που θα λειτουργήσει ως, μία πασαρέλα πολλών χιλιομέτρων, πάνω στην οποία η ιστορία θα διαπιστώσει ότι λικνίζονται, η αμέλεια, ο εμπαιγμός, η αδιακρισία, η ανευθυνότητα, με Guest Star τη βλακεία και τον mister Den Variese.
Αδιαπραγμάτευτο ότι η διασύνδεση μας με την Ηπειρωτική Ελλάδα είναι το ζητούμενο. Την ίδια ώρα όμως, δε επιτρέπεται καμία κουβέντα εναντίωσης στη φράση «…βρε αδερφέ, παράλληλες απώλειες υπάρχουν μόνο στα τρομοκρατικά χτυπήματα. Εμείς ως κοινωνία που συμμαχούμε για την ανάπτυξη και το αύριο των παιδιών μας, δεν θέλουμε τίποτα να μας τρομοκρατεί, τίποτα να μας απειλεί».
Στην Κρήτη, η ιστορία το λέει όχι εγώ, δε μας νοιάζει το κόστος αν είναι να οικοδομήσουμε οτιδήποτε θα μας κάνει να νιώθουμε περήφανοι. Τόσο σε προσωπικό όσο και κοινωνικό επίπεδο. Αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος που πριν τη γραμμή υποστύλωσης και στήριξης του καλωδίου, θα πρέπει να υπάρξει μία ανθρώπινη γραμμή στήριξης του σήμερα και του αύριο, στήριξης ενός περιβάλλοντος, μιας φύσης, που μας αντέχει τόσα πολλά χρόνια, τόσες πολλές γενιές, παρά τις παραξενιές και αστοχίες μας.