Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Ο πόλεμος της Ευρώπης, που διεξάγεται σήμερα στην Ουκρανία, σαφώς ορθώνει διαχωριστικό τείχος. Διαχωριστικό τείχος, που υπηρετεί όσους επεδίωκαν και επιδιώκουν, έναν ενεργειακό αναθεωρητισμό, με στόχο, τον αναπροσανατολισμό των ροών της ενέργειας, σε κατευθύνσεις άλλες, από τις σημερινές.
Στη μια πλευρά αυτού, του ενεργειακού διαχωριστικού τείχους, βρίσκονται, κατά βάση, όσοι διαθέτουν τις σημερινές ενεργειακές πηγές, με τους καταναλωτές τους και στην άλλη, όσοι στερούνται πηγών ενέργειας· δηλαδή, σχεδόν αποκλειστικά η ΕΥΡΩΠΗ, της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ.
Προσεγγίζοντας την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία με την προηγούμενη ματιά, αποκτούν οι σχετικές με τον συγκεκριμένο πόλεμο επιλογές μας, άλλη διάσταση.
Η ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ
Η άλλη διάσταση του πολέμου αυτού σχετίζεται με την προοπτική του. Με την επόμενη μέρα, δηλαδή, της λεγόμενης απεξάρτησης της ΕΕ, από το φυσικό αέριο, της Ρωσίας.
Η απεξάρτηση της ΕΕ από το Ρωσικό αέριο, βέβαια και επιθυμητή και δυνατή είναι. Με έναν τρόπο, όμως και σε χρόνο, που δεν θα εμφανίζει την Ευρώπη, ως τον αυτόχειρα που πυροβολεί τα πόδια του, για να ματώσει τον φράχτη του γείτονά του.
Στο προηγούμενο πλαίσιο, το «βοηθώ την Ουκρανία», με τον τρόπο που επιχειρείται, δεν οδηγεί πουθενά, παρά στην παράταση των πολεμικών επιχειρήσεων, με έναν τρόπο, που ματώνει επίσης, όλο και περισσότερο την Ουκρανία και το λαό της.
Υπάρχει αλήθεια κάποιος στον κόσμο, που πιστεύει ότι είναι δυνατόν να κερδίσει από μόνη της αυτόν τον πόλεμο η Ουκρανία, όση και όποιας μορφής υλική βοήθεια κι αν δεχθεί, από τη Δύση; Και τι σημαίνει να κερδίσει τον πόλεμο; Να βρεθεί η Ρωσία στα προ της 24ης Φεβρουαρίου σύνορά της; Να βρεθεί, χωρίς την Κριμαία; Να βρεθεί, χωρίς τον Πούτιν; Ή μήπως να βρεθεί χωρίς την Μόσχα;
Υπάρχει, επίσης, κάποιος στη Δύση, που να πιστεύει ότι δεν θα οδηγηθούμε σ’ αυτό, που ο πρόεδρος των ΗΠΑ ονομάζει «Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος», αν έστω ηττηθεί η Ρωσία από την Ουκρανία και βρεθεί σε μια από τις θέσεις, που περιγράψαμε προηγούμενα;
Η διαχρονική πραγματικότητα στην περιοχή, μας λέει ότι η Ρωσία είναι μια μεγάλη σε έκταση, πληθυσμό και πλουτοπαραγωγικές πηγές χώρα, που δεν έχει σύνορα μόνον με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχει λοιπόν, τη δυνατότητα να συναλλάσσεται πολύπλευρα με όλες τις άλλες περιοχές του πλανήτη, κατά τρόπο, που δεν ελέγχεται, παρά μόνον από την ίδια.
Συνεπώς είναι χώρα πολλαπλών δυνατοτήτων, ακόμη και στην περίπτωση που απομονωθεί απόλυτα, από τα δυτικά της.
ΜΕ ΣΥΝΕΣΗ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΜΟ
Ισχυρίζονται πολλοί ότι η επιχείρηση «βίαιη ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης, από την Ρωσία» ήταν στην πραγματικότητα η αιτία, που οδήγησε, τους Ρώσους στην εισβολή.
Φαντάζει λογικό, αν σκεφτεί κανείς τη συμφωνία Ρωσίας-Γερμανίας για τον Nord Stream 2 και την ακύρωσή της, μετά την κατασκευή του αγωγού.
Ταυτόχρονα, η αλήθεια μας λέει ότι, η απεξάρτηση από το Ρωσικό αέριο, δεν ήταν στους βραχυπρόθεσμους και μεσοπρόθεσμους προγραμματισμούς της ΕΕ. Εκείνο, που περιείχαν οι σχεδιασμοί της ήταν, μια ομαλή απεξάρτησή της από το φυσικό αέριο, παράλληλη και ανάλογη με την ανάπτυξη, των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ).
Τι θα έφερνε άραγε, η απεξάρτηση της ΕΕ από το Ρωσικό αέριο, αν ερχότανε ομαλά και με βάση τους σχετικούς σχεδιασμούς της; Πολύ απλά θα έφερνε στο προσκήνιο, μια ανταγωνιστική ΕΕ, με ανεξάντλητη ενέργεια, για αέναη ανάπτυξη· ανάπτυξη, φιλική προς το περιβάλλον και τους ανθρώπους.
Η σημερινή επιχείρηση βίαιης απεξάρτησης της Ευρώπης από το Ρωσικό αέριο, υποβαθμίζει κατά πολύ τη θέση της, στην κούρσα της ανάπτυξης. Την υποβαθμίζει, σε αντίθεση με όσους-εταίρους της στη στήριξη του αγώνα της Ουκρανίας και κατά τα άλλα ανταγωνιστές της-δεν ακουμπά, η συγκεκριμένη απεξάρτηση.
ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ
Υπάρχει, όμως και μια άλλη διάσταση της «επιχείρησης βίαιης απεξάρτησης» της ΕΕ από το Ρωσικό φυσικό αέριο. Η διάσταση αυτή σχετίζεται με τις διεργασίες που αναπτύσσονται, μεταξύ των πολιτών της Ένωσης, στην πολύπλευρα ευαίσθητη-μετά COVID 19-εποχή, που διανύουμε. Το είδαμε τελευταία στην Ουγγαρία, ενώ είναι πιθανόν, να το ξαναδούμε και στη Γαλλία.
Στο βαθμό που δεν προσέξουμε έγκαιρα τις εν λόγω διεργασίες και τις ενισχύσουμε με λαθεμένες επιλογές μας, οδηγούμαστε με βεβαιότητα σε κάτι πολύ χειρότερο, απ’ όσα αναφέραμε προηγούμενα. Οδηγούμαστε σε σοβαρές στρεβλώσεις των στοιχείων της ταυτότητάς μας· εκείνων που σχετίζονται με τις δημοκρατικές μας ευαισθησίες και άλλες πολιτισμικές μας αξίες.
Σαφώς υπάρχουν και οι φρικαλεότητες του πολέμου. Φρικαλεότητες, που δεν θα γνωρίζαμε, αν δεν είχε προηγηθεί, η Ρωσική εισβολή. Οι φρικαλεότητες, όμως, αυτές, αντιμετωπίζονται μόνον, με τον τερματισμό του πολέμου και με την καταδίκη τους· την καταδίκη τους, κυρίαρχα από τις μελλούμενες γενιές.
Τελικά:
Μήπως είναι ώρα, να δούμε τα πάντα από την αρχή, για ένα νέο ξεκίνημα, με τους δικούς μας όρους; Με τους όρους, δηλαδή, που θα μας κρατήσουν ζωντανούς και δυνατούς, στο να συνεχίσουμε να γράφουμε τη δική μας ΙΣΤΟΡΙΑ· ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ;
