Αινιγματική σιωπή

Για τον πόνο σου μιλάω/ Που αφήνει αδιάφορο τον καθένα/ Ακόμα και εκείνον, που για σένα/ Είναι μαζί η αλήθεια και το ψέμα./ Για τον πόνο σου μιλάω/ Που δεν αφήνει αδιάφορο εμένα/ Που για σένα υπήρξα/ Ένα σύννεφο του αέρα./ Τι και αν προσπάθησες να κρύψεις/ Την αβάσταχτη λαχτάρα σου/ Πίσω από τα μαύρα πέπλα;/ Ηταν η λάμψη των ματιών σου αρκετή/ Για ν’ ακουμπήσει η αλήθεια σου/ Την αφυδατωμένη μου Ψυχή./ Μα έγιναν οι αποστάσεις μακρινές/ Και τα χρόνια γέννησαν άλλα τόσα χρόνια/ Τα βλέφαρα δεν έσμιξαν ποτέ/ Ο δρόμος ήταν μια άχαρη ανηφόρα./ Υπήρξαμε πάροικοι για μια ζωή/ Κάτοικοι ποτέ, σ’ αυτό το χώμα./ Καμία θάλασσα/ Καμία πατρίδα/ Δεν έμεινε για να ξεκουραστείς./ Ακόμα και στις σκέψεις σου/ Σαν μετανάστης ζεις./  Ξένος/ Στο ίδιο σου το σώμα./ Τίποτα δεν σου ανήκει./ Μονάχα ένας Σταυρός/ Φτιαγμένος από μολύβι/ Που τους ώμους σου λυγίζει./ Και ο πόνος γίνεται/ Μοχλός χειριστικός./ Σαν καπετάνιος νέος/ Που δεν γνωρίζει/ Της φουρτούνας τα τερτίπια/ Που με μανία σ’ οδηγεί/ Σε μια μαύρη τρύπα./ Για τον πόνο σου μιλάω/ Που δεν τολμάς να κοινωνήσεις./ Μιλάω γι’ αυτόν/ Που κρατά τα μάτια σου σκοτεινά/ Τα χείλη σου σφικτά/ Και την πλάτη σου βαριά./ Για τον πόνο σου μιλάω/ Σ’ ένα αστέρι του βοριά/ Το εκλιπαρώ να έρθει να σε βρει/ Με μια βιολολύρα συντροφιά/ Να σου τραγουδήσει ψιθυριστά/ Όλα εκείνα τ’ ανείπωτα μυστικά/ Σ’ αγαπάω/ Ν’ ελπίζεις/ Ν’ αντέχεις.