Ενώπιον κενών εδράνων

Δεν περιποιεί τιμήν για κανέναν απ’ τη μεγάλη πλειοψηφία των τριακοσίων “πατέρων” της βουλής, όταν ο λαός καθισμένος στην πολυθρόνα του, τον παρακολουθεί να ομιλεί από το βήμα της αίθουσας του κοινοβουλίου ενώπιον κενών εδράνων. Το πολύ να υπάρχουν ένας ή δύο εκπρόσωποι από κάποιο κόμμα, ν’ ακούσουν τον “ρήτορα” που, “δεκαρολογώντας”, υψώνει τη φωνή του, υπερασπιζόμενος τις κομματικές του πεποιθήσεις επί του συζητουμένου θέματος.
“Ονειρο θερινής νυκτός” πλέον οι αγορεύσεις αρχηγών, κομμάτων, ή βουλευτών, που μπορούν να χειρίζονται με άνεση και ικανότητα τον πολιτικό λόγο εκφραστικά!
Σπανίως βλέπουμε κάποιον, που έχει το χάρισμα, να ομιλεί από μνήμης, να απαντά με ευφράδεια και επι συγκεκριμένων θεμάτων και όχι με ανούσια πολυλογία, φλυαρώντας επί διαφορετικών θεμάτων. Να αναπτύσσει τις θέσεις του κόμματος και τις δικές του και να μην καταφεύγει σε φτηνές κοινοτυπίες και πολυλογίες με επιδεικτικό τρόπο, που κουράζουν και προκαλούν αποτροπιασμό. Δεν εκθέτει τις απόψεις του επί του αντικειμένου της συζητήσεως με επιχειρήματα, αλλά εκτρέπεται δημαγωγώντας για εντυπωσιασμό με περιττά σχήματα λόγου παρεμπιπτόντων ζητημάτων εμανιζομένων κατά τη διάρκεια των διαπληκτισμών, που περιέχουν μομφές ή υβριστικές εκφράσεις.
Κατασκευάζουν ψεύτικες καταστάσεις, πάνω σε άλλες παραλλαγές ψεμάτων για εντυπωσιασμό, που σκεπάζουν την πραγματικότητα και για να τις ξεκαθαρίσει κανείς, και να διαπιστώσει ποιοι και πότε “δολοφόνησαν” την αλήθεια, χρειάζεται διδακτορικό. Υπάρχουν ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση. Βολεύει, ίσως, τους “ρήτορες της δεκάρας” να μην βρίσκονται πολλοί κάτω στα έδρανα να τους αντικρούουν. Αν η Βουλή είναι γεμάτη, κανείς δεν τολμά να παραφερθεί, γιατί θα υπελόγιζε τι ζημιά θα μπορούσε να πάθει.
Είναι ανεδαφικό για κάθε πολιτικό να ομιλεί ενώπιον κενών εδράνων. Πώς θα ενισχύσει την πεποίθηση της λαϊκής ετοιμηγορίας, ότι αυτός ο οποίος εξελέγη ως εκπρόσωπος του έθνους, θα στερεώσει το ελληνικό οικοδόμημα; Αυτοί που ομιλούν είναι οι νικητές και αυτοί που απουσιάζουν οι ηττημένοι ή και αντιστρόφως; Δυστυχώς υπερισχύει το φαινόμενο, αφ’ ενός της “λατρείας” προς συγκεκριμένο πολιτικό και αφ’ ετέρου η αυτοεξύμνηση, ο αυτοέπαινος.
Πώς θ’ αντικρίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία, όταν είμαστε θεατές τέτοιων αντιπαραθέσεων με φραστικές μάχες για την εξόντωση των αντιπάλων, που έχουν διαφορετικές ιδέες, απόψεις και γίνονται προτάσεις για μονομερή δράση; Όταν δεν αναγνωρίζεται ο σεβασμός της άλλης άποψης και γίνονται επεμβάσεις μονομερώς, καταδικάζεται η ομοψυχία και υιοθετώνται πρακτικές, που οδηγούν σε διχόνοια και διχασμό.
Έχουν αλλοιωθεί οι συσχετισμοί. Το παλαιό πολιτικό σύστημα δεν ανετράπη. Ενσωματώθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ του 4% και ήρθε να εφαρμόσει φιλελεύθερες πολιτικές, υποστηρίζοντας αρχές, που δεν τις πίστευε. Χειροτέρεψαν, λοιπόν, τα πράγματα και η αδιαφορία των “πατέρων” του έθνους στο μεγαλείο της! Επεκτείνεται παντού! Και κανείς δεν μιλάει, για ό,τι παράξενο συμβαίνει, που καταντάει καθεστώς.