«Ενωση κι ας τρώμε πέτρες…»

Τόσους αγώνες, τόσο αίμα και τόση αγωνία ένοιωσαν οι προπάτορές μας για την Ενωση της Κρήτης με την Ελλάδα.
Και πέρασε από χίλια κύματα αυτός ο μύχιος εθνικός πόθος μέχρι που εκπληρώθηκε και στέκεται τώρα αγέρωχη η Κρήτη (φωτοδότης του ελληνισμού) στα μέσα του Πελάγου έτοιμη να διαφυλάξει και την εθνική ανάγκη και την εσωτερική προοπτική για πρόοδο και ανάταξη της χώρας.
Και εκείνος ο Θεός της Κρήτης
-που έλεγε ο Καζαντζάκης- επιφυλάσσει πάλι τα δώρα του σε όλο τον ελληνισμό με τις έρευνες για τους υδρογονάνθρακες στα νότια του Νησιού μας.
Και ας λένε κάποιοι τα γραφικά χορατά για ν’ αποσχιστεί τάχα μου η Κρήτη, εμείς τον κυρίαρχο πόθο για ένωση τον βλέπουμε. στα μάτια των μικρών παιδιών.
Και την ελπίδα για να προκόψει ο τόπος βλέπουμε στο βλέμμα των μικρών παιδιών.
Και η Κρήτη, σύμπασα η Επικράτεια, η αδιαίρετη θα δώσει για αλλη μια φορά τον αγώνα της όπως έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί τώρα δεν είναι η ώρα της ψιλής κουβέντας… Και οι Κρητικοί -με τον πόθο της Ενωσης- το ξέρουν πάρα πολύ καλά αυτό.
Η συνοχή του έθνους δεν αμφισβητείται.
«Ενωση κι ας τρώμε πέτρες», λέγανε οι παλιοί…