…Εχοντας το σακκούλι
τ’ αναστεναγμού
Κι όλο πηγαίνω
Πηγαίνω
Στις πηγές
Νίκος Καρούζος
Πρωί πρωί μια παρέα αφυπηρετούντων, προτεσταντικώς ανήθικη, πήραμε τον δρόμο για τα υψίπεδα των Λευκών Ορέων.
Eκεί που υπάρχει διαύγεια και καθαρότητα. Μετά μιάμιση ώρα περίπου φτάσαμε στον εύανδρο Καλλικράτη. Το ορεινό χωριό των Σφακιών όπου ο θρύλος και ο μύθος συνομιλούν με την ιστορία. Εμμυθα όντα, είπαμε να ζήσουμε για λίγο μακριά από τον θορυβώδη και θορυβοποιό πολιτισμό.
Στην αξιοπρέπεια της σιωπής, της σιωπής που δεν κάνει λάθη, μακριά από την καθημερινή αδολεσχία. Μακριά από την συμβατικότητα, την συνήθεια, την επαναληπτικότητα, για αναζήτηση καταφυγίου στην ουτοπία. Αντιδράσεις αλλόκοτες, εσώτερες, μάγμα ευφορίας και μιας απροσδιόριστης μελαγχολίας για το φευγαλέο, για το τρυφερό μυστήριο, για την ενσταλακτική ομορφιά. Αντιδράσεις περίεργες για τα απόρρητα του Κόσμου, για το αμύγδαλο του κόσμου, που είναι βαθειά χωμένο, κατά τον ποιητή.
Απαντήσεις στα αναπάντητα δεν υπάρχουν, μόνο απόπειρες στα απόκρημνα, ρωμαλέα , ανίκητα, απάτητα βουνά. Eνα δειλό άγγιγμα στα άγνωστα και στα μη γνώσιμα. Μια φιλικότητα στην απορία για τα ανεπίγνωτα, τα μύχια, τα βαθειά. Μία δραπέτευση από την καθημερινότητα, τη ματαιοσχολία, το μη νόημα, το ατελέσφορο, το τετριμμένο και το ανούσιο. Μια πλήρωση στο κενό της ζωής, μια συνειδητότητα για το μέτρο το ανθρώπινο, το μέγεθος το περατό, το φθαρτό, την ματαιότητα. Μια οντολογική υποταγή στο νοητικό μας πεπερασμένο. Μια εμβάθυνση, ένα άγγιγμα των ορίων.
Παίρνεις τις μυρωδιές της φύσης και ας είναι ακόμα Xειμώνας, τις αισθάνεσαι, σε διαποτίζουν. Μια απορία, μια ερώτηση με το στόμα να μένει ανοιχτό, είναι και η απάντηση στο μέγα ερώτημα του είναι. Αντικρίζοντας τα βουνά συνειδητοποιείς την έννοια του μηδενός στο γεγονός της ύπαρξης. Ο μύθος που απαρτιώνει, που ενοποιεί, που νοηματοδοτεί, που μιλάει για πράγματα που δεν υπάρχουν αλλά που εν τούτοις εκτείνει το υπαρκτό. Κατοικεί στο ανεξήγητο, στο άπιαστο, στο όριο και στο σύνορο. Μακριά από τη συνάφεια του κόσμου, την τριβή, τη λογομαχία, την ιδιοτέλεια, την αποθήκευση, την λαιμαργία. Ομως, κοντά και μέσα στο παίγνιο της προσωπικής ευθύνης.
Η σόμπα με τα καυσόξυλα έκαιγε, ο καλλικρατιανός αιματόχρους οίνος έρρεε, και η παρέα ομοθυμαδόν συμφώνησε. Ολα είναι ανοιχτά, επικοινωνιακά, ρευστά και ανοιχτόκαρδα. Φαγητά, σκέψεις, συναισθήματα, επιθυμίες.
Πόσα λίγα πράγματα χρειαζόμαστε για να φτάνουμε στην ουσία των πραγμάτων. Ψηλά λοιπόν στον Ακονέ, να αγναντεύεις και το Λιβυκό και το Κρητικό πέλαγος…. Στα διάσελα της απόλυτης ορατότητας.
