Ενθυμήματα μιας πένθιμης ημέρας

6.30: Ανοίγω το παράθυρο και τα αρώματα της άνοιξης επιβλητικά διεισδύουν στο δωμάτιο. Ζεστός καφές και ζεστά χαμόγελα στη διάρκεια του πρωινού. Ασυνήθιστο στην τυποποιημένη καθημερινότητα μας.
8.10: Πριν την αναχώρηση από το σπίτι σε αγκαλιάζω, σε φιλώ και σου εύχομαι να έχεις μια όμορφη μέρα.
8.40: Αμέριμνη στη διαδρομή με το μετρό για τη δουλειά ξεφυλλίζω τις σημειώσεις μου. Δίπλα μου, ένας μικρός μαθητής με περηφάνια απαγγέλει την προπαίδεια στην μητέρα του. Ταξιδεύω με την ανάμνησή μου σε εκείνα τα ανέμελα χρόνια  που στη διαδρομή για το σχολείο, κρατώντας το χέρι της γιαγιάς μου, έκανα την επίσημη πρόβα generale πριν μπω στο μάθημα. Oμορφες εικόνες που προσπαθούν να σπάσουν την μονοτονία μέσα στο μαύρο τούνελ του μετρό.
8.50: Πλησιάζω στη στάση που κατεβαίνω. Πολύ γρήγορα ψίθυροι και ανησυχία, διάχυτη παντού. Μαθαίνω για όσα συνέβησαν λίγο πριν στο αεροδρόμιο, εκεί που συνήθως με λαχτάρα περιμένω να κατέβω στην πατρίδα και να δω τους δικούς μου… Επιταχύνω το βήμα για να βγω από το τούνελ. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Η διαδρομή ατελείωτη και μοναχική. Προσπαθώ να σου τηλεφωνήσω για να σου πω όσα δεν πρόλαβα φεύγοντας από το σπίτι.
8.55: Στα σκαλιά του μετρό ο φίλος μας με καλημερίζει με το γνώριμο χαμόγελο. Μοιράζεται με το σκύλο του το κρουασάν που του έχουν προσφέρει. Εκτεθειμένοι στον ίδιο κίνδυνο αυτήν την φορά, σκέφτηκα… Μάταια προσπαθώ να επικοινωνήσω με σένα. Το δίκτυο δεν υποστηρίζει πλέον κλήσεις.
9.16: Ιδιαίτερα ανήσυχη και η ατμόσφαιρα μέσα στο Κοινοβούλιο, η οποία με κάνει να αισθάνομαι ακόμα πιο μόνη και πιο φοβισμένη. Επιτέλους, η γραμμή έπιασε! Σε ακούω προσεκτικά. Είμαι καλά, απαντάω, αλλά μέσα στο βαγόνι υπάρχουν παιδιά που ξέρουν την προπαίδεια και ο φίλος μας με το αρκοντέον…
Υποσημείωση: Η πραγματική βία, το αίμα, τα ουρλιαχτά παραμερίστηκαν από την υπερ πραγματικότητα που δημιουργεί η “ηλεκτρονική” αφήγηση. Στον αντίποδά της βρίσκεται η προσωπική μου αφήγηση.
Βρυξέλλες 22/3/2016