«Ενθυμού και μη λησμόνει»

 Την 1η Μαΐου του σωτηρίου έτους 2020 και αφού έπλεξα το ολάνθιστο στεφάνι του πιο περίτεχνα στολισμένου μήνα του έτους, κάθισα να αποτυπώσω κάποιες σκέψεις μου που στάθηκαν βοηθοί μου στους δύσκολους καιρούς που όλοι περνάμε. Διάγω αισίως 60 ημέρες ταμπουρωμένη στο σπίτι. Καλά… μη φανταστείτε… δεν είμαι και στο “Κούγκι” με το καριοφίλι στο χέρι!!! Στο σπίτι μου, στο σπιτάκι μου βρίσκομαι, όπως όλοι πιστεύω “τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι”. Στο γλυκό σπιτικό που ταχύτητες της εποχής μάς έκαναν να το βλέπουμε όλο και λιγότερο. Να η ευκαιρία λοιπόν. Ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη… Ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του υπέροχου Ελληνα επιστήμονα Σωτήρη Τσιόδρα και αφού ευχαριστήσουμε τον Θεό που σε τέτοιες ώρες μας έδωσε τους κατάλληλους ανθρώπους να ηγηθούν της μάχης κατά της πανδημίας, ας αντισταθούμε όλοι μαζί. Αλλωστε ο Ελληνας απέδειξε πως διαθέτει τέτοια ευφυΐα η οποία του επιτρέπει να εμπιστεύεται ή όχι. Να πείθεται ή όχι. Και εμπιστεύθηκε και πείσθηκε και αντιστάθηκε. Και επειδή αντιστεκόμενη και η γράφουσα, διάβασα πολύ, ποίηση του αγαπημένου ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου, παραθέτω ένα ποίημά του με τίτλο: “Αντιστέκομαι”: «Αντιστέκομαι όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκαλα τ’ αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας· που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς ειρήνη και φως». «Ειρήνη και φως» ας κάνουμε και αυτή την, άλλης μορφής, ηρωική πράξη. Αλλωστε υπάρχουν τόσες μορφές αντίστασης. Από τις πιο επιβεβλημένες και απαραίτητες, ως τις πιο αρνητικές και επιβλαβείς. Τούτη η αντίσταση από τους καναπέδες… μη μου πείτε ότι θυμίζει τον αγώνα των παιδιών μας στον “Έβρο” ή πολύ περισσότερο την αντίσταση του αείμνηστου, ηρωικού Ελληνα, του 19χρονου τότε Μανώλη Γλέζου που κατεβάζοντας την Σβάστικα των Γερμανών από την Ακρόπολη ανήλθε εκείνος στο ψηλό βάθρο της Ιστορίας μας. Η μνήμη του αιώνια πλάι στους αμέτρητους ήρωες που θυσιάστηκαν γι’ αυτή την όμορφη πατρίδα. Μ’ όλα αυτά δεν θέλω να μειώσω τον αγώνα και την αντίστασή μας στον σημερινό εχθρό της ζωή μας και κυρίως εκείνων που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή ν’ αντιπαλέψουν τον αθώρητο, τον άγνωστο, τον επικίνδυνο εχθρό και να σηκώσουν τη χώρα στις πλάτες τους. Η ευγνωμοσύνη και ο θαυμασμός μας είναι γι’ αυτούς όλους ουρανομήκης. Μας χάρισαν μια πρωτιά που την χρειαζόμασταν οι Ελληνες. Μια πρωτιά τέλος πάντων βρε παιδιά! Τη θελήσαμε! Την πετύχαμε! Τώρα πρέπει ν’ αντιπαλέψουμε τις συνέπειες των οποίων ουκ έστιν αριθμός. Εμείς όμως στην οικονομία θα πρέπει να εστιάσουμε γιατί… αχ αυτή η οικονομία που μας ταλανίζει πάνω από δέκα συναπτά έτη. Νισάφι πια. Ισα για να βάλομε λίγο βάλσαμο στις οικονομικές μας πληγές. Το ελπίζουμε και το περιμένουμε. Χάθηκε ο κόσμος αν θα ‘χουμε και μια πρωτιά στα οικονομικά μας; Ρομαντικούλα με βρίσκετε; Μα… η ελπίδα δεν έβλαψε ποτέ! Ολοι μαζί μπορούμε!! Ελληνες είμαστε μην το ξεχνάμε ποτέ.