Εντυπώσεις από μια συγκλονιστική έκθεση

Εκτέλεσαν μαζικά αθώους ανθρώπους, μερικούς μάλιστα τους έριξαν ακόμα ζωντανούς στον ομαδικό τάφο, ξεκλήρισαν οικογένειες ολόκληρες, βασάνισαν αγωνιστές με τον χειρότερο τρόπο πριν πατήσουν τη σκανδάλη…
Δολοφονήσαν εν ψυχρώ γέροντες, γυναίκες και παιδιά που δούλευαν στα χωράφια! Κατακαύσανε μέσα στο σπίτια τους ανάπηρους ανθρώπους, ερήμωσαν χωριά τα οποία λεηλάτησαν πρώτα, στέλνοντας στον μακρινό τους τόπο ραδιόφωνα κι άλλα πολλά λάφυρα πολέμου!
Αφαιρούσαν απ’ τα θύματά τους οτιδήποτε πολύτιμο κουβαλούσαν επάνω τους, προέβαιναν σε αρπαγές ζώων, τροφής, βασικού οικιακού εξοπλισμού, αφήνοντας τον άμαχο πληθυσμό ορφανό, γυμνό και χωρίς μια σκέπη πάνω απ’ το κεφάλι του να πεθαίνει απ’ την πείνα…
Καταλήστεψαν μουσεία, κατακλέψανε αρχαιότητες με παράνομες ανασκαφές…
Βεβήλωσαν εκκλησίες, ιερούς τόπους κι ιερές γραφές…
Κατέστρεψαν ολοκληρωτικά ελαιώνες, κυπαρισσώνες κι αμπέλια για να προμηθεύσουν καυσόξυλα τον γενναίο τους στρατό!
Εναν στρατό, εννοείται άμεμπτο και πειθαρχημένο, του οποίου τα μέλη, απλοί στρατιώτες ή και βαθμοφόροι ακόμα, πολεμούσαν κάποιες φορές -όπως έγινε τελευταία γνωστό- υπό την επήρεια ποικίλων σκευασμάτων, τα οποία δυνάμωναν το σώμα, αποκοίμιζαν την συνείδηση, τους έκαναν να νοιώθουν ανώτεροι βιολογικά, υπεράνθρωποι, και ικανοί για όλα…
Ακούω τους ομιλητές και  νοιώθω την καρδιά μου να χτυπά δυνατά και ακανόνιστα!
Εδώ στην κατάμεστη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου όπου βρισκόμαστε, σε εκδήλωση που διοργάνωσε η «Περιφέρεια Κρήτης-Περιφερειακή Ενότητα Χανιών», η «Διεθνής Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη – Τοπική Επιτροπή Χανίων» σε συνεργασία με το «Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων», στην συγκλονιστική παρουσίαση της έκθεσης της «Κεντρικής Επιτροπής Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη», την οποία συνέταξαν  στη δύσκολη περιοδεία τους το 1945 σε 76 χωριά του νησιού μας ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γιάννης Κακρίδης και ο Γιάννης Καλιτσουνάκης!
Πρόκειται για κατάθεση μαρτυριών από παθόντες, κατοίκους χωριών και άλλων που έζησαν τη θηριωδία του κατακτητή, η οποία τεκμηριώνεται και με το ανάλογο φωτογραφικό υλικό του Κωνσταντίνου Κουτουλάκη. Καταθέσεις ψυχής που συλλέχτηκαν και καταγράφηκαν επιτόπου. Μαζί και οι φωτογραφίες  πεσμένων κτηρίων, αμέτρητων ξύλινων τάφων, κατατρεγμένων ανθρώπων βουτηγμένων στο πένθος…
Αχνα δεν ακούγεται στον χώρο!
Ακίνητοι όλοι στις  θέσεις μας ακούμε τους αξιόλογους ομιλητές, τον κ. Γιάννη Φίλη, τη κα Αθηνά Βουγιούκα, τον κ. Σήφη Μιχελογιάννη και τον κ. Ματθαίο Φραντζεσκάκη να μας πληροφορούν, ν’ αναλύουν συμπεριφορές, να εξιστορούν, να περιγράφουν θλιβερά και απαράδεκτα γεγονότα του τότε.
Τονίζοντας πάντα πως δεν θέλουμε το κακό κανενός, στον ενωμένο κόσμο των καιρών μας προέχει η καλή συμβίωση και η εμπιστοσύνη μεταξύ των λαών, όμως η Ιστορία καλό είναι να μην ξεχνιέται για να μην επαναλαμβάνεται…
Ένα φωτοαντίγραφο της μοναδικής αυτής μαρτυρίας, που παραλίγο να χαθεί, είχα τη τύχη να πιάσω στα χέρια μου στο τέλος της  εκδήλωσης.
Το ξεφύλλισα λίγη ώρα με τρεμάμενα χέρια και συγκίνηση μεγάλη…
Αληθινά είναι όλ’ αυτά που γράφει! Μας τα διηγήθηκαν επανειλημμένως με δακρυσμένα μάτια οι γονείς και οι παππούδες που τα έζησαν από πρώτο χέρι, και ποτέ δεν τα ξέχασαν!
Θύματα κι αυτοί του πολέμου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο…
Μας σημάδεψε κι εμάς η μετανάστευση της οικογένειας στην Αμερική που ακολούθησε τη καταστροφή, η μια ζωή στραβή μύτη του θείου που τον χτύπησαν στο πρόσωπο με κοντάκι όπλου καθώς δούλευε στις αγγαρείες, ο σωρός πέτρες του σπιτιού της γιαγιάς που άφησαν τα στούκας στη θέση του, η άσκαστη βόμβα που ανακάλυψε ο πατέρας στα θεμέλιά του όταν δεκαετίες αργότερα ξεκίνησε να το ξαναχτίζει!
Δυο γενιές μετά ακριβά πληρώσαμε όλοι μας τα χρέη του κατακτητή! Χρειάστηκαν χρόνια, θυσίες και δύναμη μεγάλη για να ορθοποδήσουμε…
Είναι να απορεί κανείς πως μετά από τόση αναλγησία προς το νησί και την Ελλάδα ολόκληρη -που της πήραν ακόμα και τον χρυσό της υπό μορφή δανείου και την άφησαν κατεστραμμένη και πάμφτωχη- εξακολουθούν να συμπεριφέρονται το ίδιο σκληρά σαν τότε!
Για τις παλιές οφειλές τους που είναι σ’ εκκρεμότητα ούτε κουβέντα!
Κι είναι ν’ αναρωτιέται κανείς, πότε επιτέλους θα δικαιωθούμε;
Πότε λοιπόν;
Ή μήπως ποτέ, αφού ακόμα το προσπαθούν με ποικίλλους τρόπους να μην ανακάμψει η όμορφη χώρα μας, να μην ανθίζει και να δημιουργεί η δύναμη της Ελληνικής ψυχής μας!