Εντυπώσεις από την έκθεση φωτογραφιών της Μάγδας Βογιατζή

«Μία ευαίσθητη ματιά», «…ένα δυνατό και πολύ δουλεμένο θέαμα…», «Πρωτοποριακή…», «Μόνο μία γυναίκα σαν κι εσένα θα μπορούσε να αποτυπώσει έτσι τη γυναίκα… εικόνες της ψυχής σου…»!
Τα σχόλια στο άλμπουμ αφιερώσεων στην είσοδο της αίθουσας τα λεν’ όλα για τις φωτογραφίες ολόγυρα, που μιλούν κι αγγίζουν ψυχές…
“Ημέρα της Γυναίκας” κι ένα πλήθος συνωστίζεται μπρος τους.
Πού να σταθείς και τι να πρωτοκοιτάξεις;
«Κάθε φωτογραφία και μία ιστορία από μόνη της…» γράφει πάνω – πάνω μία επισκέπτρια, κι έτσι είναι, μόνο που εδώ έχουμε την ιστορία της γυναίκας -της κάθε γυναίκας- σ’ όλες τις φάσεις και διακυμάνσεις της μακράς διαδρομής της.
Αριστα δεμένα με τον χώρο που τα περιβάλλει, αιχμαλωτισμένα στον φακό της -με το φως και τη σκιά να πρωταγωνιστούν και να έχουν τον κύριο λόγο- τα καλλιτεχνικά γυμνά της Μάγδας Βογιατζή ενδοσκοπούν, ερευνούν, καταγράφουν, αναδεικνύουν τη γυναίκα…
Τη βλέπουμε σ’ εμβρυακή στάση πάνω στο δένδρο, περιτριγυρισμένη απ’ τα πυκνά φυλλώματά του έτοιμη ν’ αποχωριστεί τη μήτρα που τη κράτησε! Πάνω στο χώμα, σχεδόν χαμένη μες τα ξερά φύλλα, ν’ αντιλαμβάνεται από τι είναι φτιαγμένη και που ανήκει. Κορίτσι ακόμα όρθια στα καθρεφτίσματα υδάτινης επιφάνειας ν’ ατενίζει μακριά, ερευνώντας το άγνωστο…
Αλλοτε πάλι -σύμβολο γονιμότητας και δημιουργίας πλέον- ακουμπά στον κορμό αιωνόβιου δένδρου, μετρά τις χάρες και τις δυνάμεις της παρατηρώντας την αντανάκλασή της στο νερό, χαίρεται τις θερμές ακτίνες που γενναιόδωρα τη λούζουν από ψηλά…
Καθώς ωριμάζει θα παρασυρθεί απ’ το αφρισμένο κύμα στην άκρη του γιαλού,  θ’ αφεθεί να βουλιάξει βαθιά στη καυτή άμμο, γυμνή στην πάλη της ζωής θα σκαρφαλώσει στον αιχμηρό βράχο, θα πάθει, θα μάθει…
Ανεκπλήρωτες προσδοκίες κι επιθυμίες θα την οδηγήσουν στη προστατευτική αγκαλιά του ονείρου, όπου με τα χέρια να πάλλονται θ’ ανοίξει τα φτερά της για να ανυψωθεί σ’ άυλους τόπους, θα καταλήξει  κάποιες φορές στη θολούρα ενός ψεύτικου -καλυμμένου πίσω από προσωπεία- κόσμου ή ακόμα χειρότερα χωμένη βαθιά στον εφιάλτη, μπλεγμένη σε πυκνό ιστό αράχνης  μάταια θα προσπαθεί ν’ απαγκιστρωθεί…
Σε μία διαρκή πάλη με τον περίγυρο, αλλά και με την ύπαρξή της -θύμα και θύτης του εαυτού της και της σκληρότητας του κόσμου- θα καθρεφτιστεί σε πολλαπλά κάτοπτρα, δεμένη χειροπόδαρα μέσα στα συντρίμμια των καταναγκασμών θα μοχθήσει για την ελευθερία της. Με τον καιρό θα καταφύγει ξανά στην  θαλπωρή της εμβρυακής στάσης, πιο ψύχραιμη στην απομόνωση του σκοτεινού δωματίου θα κάνει απολογισμό, θα ψάξει την αλήθεια της, θα παλέψει, θ’ αναζητήσει λύσεις…
Απαλλαγμένη πλέον από βραχνάδες, θα βρει ανάπαυλα σ’ ήρεμα νερά με χάρτινα καραβάκια ολόγυρα να φωτίζουν τον δρόμο της, μέσα απ’ το σκοτεινό τούνελ αποφασιστικά θα βαδίσει προς τη τελείωση, ανάλαφρη φιγούρα κόντρα στο φως θα ξεκινήσει μία καινούργια ζωή…
Μία αποκάλυψη, μία απογύμνωση συναισθημάτων, μία εμπνευσμένη, ολοκληρωμένη δουλειά που κρατά τις ισορροπίες και τιμά τη γυναίκα, είναι τελικά, η πρώτη ατομική έκθεση φωτογραφίας της Μάγδας Βογιατζή…
Συγχαρητήρια Μάγδα και στην άλλη με το καλό!