Εντός ή εκτός πραγματικότητας;

Η κατασκευή με πιθανή ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, της παράκαμψης της Κισσάμου μέχρι το λιμάνι της επαρχίας μας, έργο για το οποίο έγινε ανταλλαγή απόψεων σε θετικό κλίμα μεταξύ του αντιπεριφερειάρχη Χανίων κ. Καλογερή και του υφυπουργού Υποδομών κ. Γιώργου Καραγιάννη, δεν αναφέρεται σε ένα “σωβινιστικά” εξυπηρετικό των Ελλήνων μόνο έργο, αλλά σε ένα διεθνές έργο προς εξυπηρέτηση των Ευρωπαίων (κυρίως, αλλά όχι μόνο) πολιτών – τουριστών που κατά χιλιάδες το καλοκαίρι κατακλύζουν τον Μπάλο, τα Φαλάσαρνα και το Λαφονήσι.
Τα ίδια περίπου θα ισχύουν και για το λιμάνι Κισσάμου αν οι μελέτες βελτιωτικών έργων που έχει εξαγγείλει ήδη το ΛΤΝΧ, θα το καταστήσουν λιμάνι – κόμβο μεταξύ του Ιόνιου δρόμου και του Β.Ο.Α.Κ., στο Δυτικοευρωπαϊκό δίκτυο δρόμων στο νότο της Ευρώπης και όχι «αποθήκη» για ό,τι (για ευνόητους λόγους) απορρίπτεται από το λιμάνι της Σούδας. Είναι προφανές ότι τα έργα στο λιμάνι Κισσάμου πρέπει να του επιφυλάσσουν εναλλακτικό ρόλο για τις θαλάσσιες επικοινωνίες της Κρήτης με την υπόλοιπη χώρα και μαζί με ανάλογα λιμάνια στην Πελοπόννησο συμμετοχή στην αναπτυξιακή ενοποίηση της νοτιοδυτικής Ελλάδας.
Βέβαια αν η «ανάπτυξη» της περιοχής μας περιοριστεί μόνο στον τουρισμό όπως συμβαίνει στις πρόχειρες «καφενειακές» συζητήσεις και εναποτεθεί στη δημιουργία μιας ή δυο τουριστικών μεγαλοεπιχειρήσεων (απαραίτητων μεν αλλά όχι επαρκών για την πραγματική και κοινόχρηστη ανάπτυξη του τόπου) τότε είναι βέβαιο ότι η «πολιτική του διαμοιρασμού» θα καταρρεύσει συμπαρασύροντας μικρές οικογενειακές και μεσαίες τουριστικές επιχειρήσεις σε χρεοκοπία και θα στερήσει από άλλους τομείς και κυρίως από τον πρωτογενή τομέα, πόρους και εργατικά χέρια
Άρα, παράλληλα με τα έργα για τον Β.Ο.Α.Κ., την Παράκαμψη και το Λιμάνι Κισσάμου και επειδή τα χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα Ευρωπαϊκά προγράμματα δεν είναι απεριόριστα, χρειάζονται συμπληρωματικές δράσεις μεγιστοποίησης του οικονομικού κάθε φορά αποτελέσματος με όσο γίνεται μικρότερο κόστος.
Δυο σπουδαία και απαραίτητα έργα για την ανάπτυξη της περιοχής (εννοώ και την τουριστική ανάπτυξη και αυτή του πρωτογενούς τομέα στο βόρειο τμήμα του νομού), είναι, εκτός των άλλων, η Μαρίνα θαλαμηγών στο λιμάνι Κισσάμου και τα φράγματα του Ταυρωνίτη προορισμένα να αρδεύσουν όλο το βορειοδυτικό τμήμα του νομού.
Επειδή λοιπόν υπολογίζω ότι τα έργα του τμήματος Κίσσαμος – Χανιά του Β.Ο.Α.Κ., η Παράκαμψη της πόλης και τα (σοβαρά) έργα στο Λιμάνι μας θα εκτελεστούν κατά πάσα πιθανότητα με ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα) νομίζω ότι αξίζει να απασχολήσει τους αρμόδιους η ιδέα διαπραγμάτευσης του κράτους με τον Ιδιωτικό τομέα για «παραχώρηση από το πρώτο στον δεύτερο της άδειας λειτουργίας της Μαρίνας Κισσάμου, έναντι της κατασκευής στην δημόσια λωρίδα γης του Β.Ο.Α.Κ. του αγωγού μεταφοράς του νερού από τα φράγματα του Ταυρωνίτη στη Δυτική Κίσσαμο».
Με τον τρόπο αυτό παρακάμπτονται κίνδυνοι και προκύπτουν οφέλη οικονομικά, περιβαλλοντολογικά και διαχειριστικά που ενισχύουν την αειφορία της ανάπτυξης αφού εκτός από την οικονομία δημόσιων πόρων για την κατασκευή, αποφεύγεται η ιδιωτικοποίηση του νερού άρδευσης, διαφυλάσσεται για ύδρευση το νερό των γεωτρήσεων και εξασφαλίζεται η αποδοτική λειτουργία της Μαρίνας, την οποία ούτε οι Δήμοι ούτε το Λιμενικό Ταμείο δεν μπορούν να λειτουργήσουν και αργά ή γρήγορα θα την παραχωρήσουν σε ιδιώτες.
Βέβαια ένας μηχανικός ή ένας οικονομολόγος ενδέχεται να απορρίψουν τα παραπάνω ως εκτός κατασκευαστικής ή οικονομικής πραγματικότητας. Και λοιπόν;;; Τα όνειρα αρχικά, πάντα είναι εκτός πραγματικότητας. Αρχικά μόνο!