Η Ελλάδα του 2019 είναι λιγότερο παθιασμένη, περίπλοκη, με ένα ασίγαστο ιστορικό πάθος για τις πολιτικές δυνάμεις που εφάπτονται του προοδευτικού κέντρου και συνορεύουν με τον Δυτικό Ρεμπουμπλικανισμό. Νομίζω ότι αυτή είναι η χώρα μας σήμερα. Κι αν τα περισσότερα από τα προηγούμενα θα μπορούσα να τα καταλάβω, εκείνο το “περίπλοκη” για λίγο ακόμη με τρομάζει. Κακά τα ψέμματα, την πορεία μιας χώρας, την καθορίζει μέχρι την τελευταία στιγμή η πορεία της κυβέρνησής της και ο αέρας κοινοβουλευτικής τάξης που κουβαλά. Έτσι πια στοιχίζονται οι σύγχρονες κοινωνίες. Κι αν ακόμη το “πόθεν” ήταν “δήθεν”, αφού παρέμεινε για τρία χρόνια στα συρτάρια, κι αν ακόμη η Novartis δεν είναι ένα σκάνδαλο φαρμάκου αλλά μια υπόθεση της Δημοκρατίας μας, τίποτα ίσως να μην είναι περίπλοκο, όταν υπάρχει πολιτική βούληση και θεσμική τάξη. Στο τέλος εκείνο που κρατάς ως συμπέρασμα είναι ότι πάντα η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας μας προστατεύει.
