Εικόνες, ακούσματα, μυρωδιές και συναισθήματα όλα ανάκατα, ρευστά μέσα κι έξω μας, καθώς ο καταλύτης χρόνος ακατάπαυστα εργάζεται για να συντήξει και ν’ αναπλάσει στη συνέχεια, ύλη και πνεύμα…
Η μοίρα του κάθε ορατού -ή μη- στο σύμπαν το αχανές και ατελεύτητο…
«Εντροπία» ονομάζεται η συνεχής αυτή μετάλλαξη των πάντων!
Κι εκεί κάπου στη μέση όλης αυτής της δύνης κι ο σκεπτόμενος άνθρωπος. Ο κάθε άνθρωπος, μα πιο πολύ ο ευαίσθητος εκείνος, που με απλωμένες κεραίες ολόγυρα αναζητά την αλήθεια του… Και συνήθως καταγράφει! Σε πεζό ή σε ποιητικό λόγο. Για να εκφραστεί και να μοιραστεί… Μπορεί και για να βάλει σε τάξη μέσα του όλ’ αυτά που αναδεύονται και ζητούν λύτρωση. Κύριο μέλημά του ωστόσο, να γίνει κοινωνός συναισθημάτων και συμπερασμάτων.
«Η Εντροπία των ρολογιών», είναι τίτλος ποιητικής συλλογής.
Τρεις πολύχρωμοι, ρευστοί κύκλοι που αλληλοεπιδρούν και συνενώνονται, κοσμούν το εξώφυλλό της…
Εδώ κοντά κι ο Νταλί!
Στέκει σε χρόνο παρελθόντα με τη παλέτα στο ένα και τον χρωστήρα στο άλλο χέρι και θαυμάζει τα δικά του ρολόγια που λιώνουν σταδιακά. Παραδίπλα ο συνονόματος παππούς-ποιητής καμαρώνει το εγγόνο: Τον Γρηγόρη Γεωργουδάκη -ιατρό και λογοτέχνη- που όρθιος κάπου ανάμεσα στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, με τέχνη συνθέτει με το μολυβδοκόνδυλό του πάνω στο άδειο χαρτί, τα δικά του δημιουργήματα…
Άλλη μια ποιητική Συλλογή αξιώσεων!
Μια υψηλού επιπέδου κατάθεση ψυχής…
Πολλαπλών ερμηνειών επίσης!
Ανάλογα με τον αναγνώστη, τα βιώματα, τις επιθυμίες, τις προσδοκίες και τις ανησυχίες του.
Χαρακτηριστική η γραφή του δημιουργού, την εμπνευσμένη δουλειά του οποίου γνωρίζουμε από προηγούμενα πονήματά του. Καταπιάστηκε κι εδώ με πλήθος θεμάτων, τα οποία ανέλυσαν λεπτομερώς, γνωστοί λογοτέχνες της πόλης μας.
Γι’ αυτό, και λόγω της κοντινής μας στον ποιητή ηλικίας και με παρόμοια βιώματα και μνήμες, θα μείνω στο νοσταλγικό κομμάτι της Συλλογής, το αφιερωμένο σ’ αυτά που βιώσαμε κι αγαπήσαμε στο ξεκίνημα της ζωής μας, που έπεσαν στη δίνη του χρόνου, άφησαν ωστόσο μέσα μας άπειρα ψήγματα θύμησης!
Πολύτιμες, σκόρπιες ψηφίδες που αναδύονται μια-μια στην επιφάνεια, συμπτύσσονται, ανασυνθέτουν το τότε, συγκινούν, αλλά και μας βάζουν σε σκέψεις, καθώς διαπιστώνουμε πως μεγαλώσαμε, πως η «εντροπία» η δική μας -η μέχρι πρόσφατα αργή και σταθερή- τώρα προχωρεί με γοργότερους ρυθμούς…
Διαβάζουμε στη σελίδα 25 το ποίημά του «ΑΧΡΟΝΟΣ», όπου με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, θα μας θυμίσει ότι ο άχρονος-χρόνος μας, λιγοστεύει: «Αίφνης τα πράγματα/-ορθοστάτες, πολυθρόνες, τραπέζια-/ αποκτούν μια αναίδεια, μια υπεροψία/ -ιδίως αυτά των προγόνων-/ βλέπουν τόσο εφήμερη την παρουσία μας/ μας αγνοούν./ Τώρα κοιτάζουν πάνω απ’ τους ώμους μας/ την επερχόμενη γενιά».
Πόσο δίκιο έχει αλήθεια, ο ποιητής και πόσο ταυτιζόμαστε μαζί του, καθώς καθημερινά τα λιονταρίσια ποδαράκια των σκαλιστών καρεκλών της τραπεζαρίας της γιαγιάς -καλογυαλισμένα και χωρίς ίχνος παλαιότητας- μοιάζουν να μας…κοροϊδεύουν! Κι ο αειθαλής, σκαλιστός καθρέπτης της του χολ, που αντανακλά καθημερινά το είδωλό μας, εδώ και καιρό μας κοιτά αφ’ υψηλού με…«μια αναίδεια και υπεροψία»!
Αλλά δεν είναι μόνο τ’ άψυχα αντικείμενα που αποκτούν ψυχή! Έχουμε και τις «ΣΚΙΕΣ» της σελίδας 41. Εδώ στο παλιό το σπίτι, το πατρικό, οι πρόγονοι έχουν ανεξίτηλα και με παντοίους τρόπους αφήσει το ίχνος τους: Αναρωτιέται ο ποιητής: «Έφυγαν άραγε οι πρόγονοι;/ Τ’ αποτυπώματά τους στην βιβλιοθήκη, στα τραπέζια/ στις χειρολαβές, σε πόρτες και παράθυρα, στους καθρέπτες./ Η μορφή τους υπαινιγμός στις κινήσεις, στα λόγια των παιδιών./ Χνώτα κι ομιλίες πάνω στους τοίχους, πίσω απ’ την κουρτίνα/ άλλοτε αναδύεται μια σιγανή μουσική άρωμα λουλουδιών/ άλλοτε λόγια του νερού κι άλλοτε ψίθυροι του δάσους./ Σε κάθε γωνιά μια σκιά στέκει.»
Θα συμφωνήσουμε κι εδώ, καθώς ο χρόνια χαμένος αδελφός -μια δυνατή παρουσία συνεχώς δίπλα μας- επί μονίμου βάσεως αναδεύει, ανακαλεί απ’ το τότε και φέρνει μπρος μας, μουσική και τραγούδια των καιρών εκείνων, ανοιξιάτικες μυρωδιές, νεανικές τρέλες κι ανέμελες εκδρομές στη φύση…
Είναι κι εκείνες οι γιαγιάδες οι φευγάτες χρόνια, μα αξέχαστες, που αδιαλείπτως μας πολιορκούν. Αυτές που έζησαν μια ζωή στις μικρές, αυτάρκεις κοινωνίες των χωριών τους και καμία σχέση δεν έχουν με τη μοναχική εβδομηντάρα των καιρών μας, που μπορεί να νεανίζει, να φορά παντελόνια, σπορτέξ και μπουφάν για να βγει να ψωνίσει, μα ύστερα θα γυρίσει και θα κλειστεί, παρέα με την μοναξιά, τα πονάκια και τις ψυχρές οθόνες, στους τέσσερεις τοίχους της ερημιάς της! Διαβάζουμε στην σελίδα 59 το σχετικό ποίημα «ΑΝΤΙΚΡΥ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ»: «Αριστερά της πόρτας το πέτρινο πεζούλι/ κάθονται με το μαύρο τους τσεμπέρι/ με λόγια πλέκουν πανωφόρια για τα παιδιά./ Τώρα στα διαμερίσματα χωρίς λόγια/ ούτε πεζούλια να καθίσεις./ Ο χρόνος εξαϋλώνεται συνήθως/ μπροστά σε μικρές και μεγάλες οθόνες/ με το μπλε να θυμίζει τη θάλασσα/ τα πράσινα να θυμίζουν τα δάση.»
Αυτή είναι τελικά η καλή ποίηση!
Με δυο, απλά λόγια να μπορείς να λες τα πάντα!
Να παίρνεις τον αναγνώστη και να τον ταξιδεύεις στο χρόνο, μα και πέρα απ’ αυτόν!
Μια σειρά ακόμα συνειρμούς και προβληματισμούς θα προκαλέσει το επόμενο κομμάτι της σελίδας 80, με τίτλο «ΓΗΡΑΣ», που επιλέξαμε σαν επίλογο της μικρής μας ανάλυσης: «Είπες πως χάθηκαν τα χελιδόνια/ μήτε ακούς τα βήματα της άνοιξης./ Βαριά σέρνονται τώρα τα λόγια σου/ανάμεσα παρόντων και περασμένων./ Εσύ των βουνών και των δένδρων/ τώρα απ’ το παράθυρο μπορείς μόνο/ μικρές πτήσεις εφήμερης συντομίας.»
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω, πως στο βιβλίο θα βρει κανείς πλήθος ενδιαφέροντα θέματα -όλα σε ευθύ, κατανοητό λόγο- και όχι πάντα απαισιόδοξα. Εξάλλου καλό είναι να προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας, μιας κάποιας ηλικίας μια θαλπωρή και μια συμπόρευση που θα τον βοηθήσει να αποδεχτεί την…«εντροπία» των πάντων γύρω του, να το φιλοσοφήσει και να δει το μέλλον μ’ αισιοδοξία.
Η ποιητική συλλογή του Γρηγόρη Γεωργουδάκη μου κράτησε συντροφιά μέρες πολλές. Διάβασα και ξαναδιάβασα τα κομμάτια της, κι όλο και κατιτί καινούργιο ανακάλυπτα πίσω απ’ τις λέξεις τους. Τυχερή νοιώθω που κοσμεί την βιβλιοθήκη μου -μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία του- και συχνά-πυκνά θα την ανασύρω για να την μελετήσω ξανά!
Τον ευχαριστώ που μου την έστειλε, κι από καρδιάς του εύχομαι και στην άλλη με το καλό!
