Επάγγελμα: Oικιακά

“Οικιακά, σκληρή δουλειά! “, λένε, “Χωρίς αργία!”
Δε συμφωνώ. Είναι χαρά, γλέντι, δημιουργία.
Κάθε πρωί είν’ απόλαυση, όταν κρεβάτια στρώνεις
να πιάνεται η μέση σου, να σκύβεις, να ιδρώνεις.
Μεγάλη ευχαρίστηση νιώθεις να σφουγγαρίζεις
και να χαϊδεύεις έπιπλα, όταν τα ξεσκονίζεις!
Να σιδερώνεις σώβρακα, βρακιά παιδιών, σεντόνια,
χαρούμενη να τραγουδάς σα να λαλούν αηδόνια.
Να σέρνεις το καρότσι σου από τις διαβάσεις,
μ’ ένα πλατύ χαμόγελο να τρέχεις να προφτάσεις.
Να παίρνεις απ’ τη Λαϊκή τα ζαρζαβατικά σου,
κολοκυθάκια, μπρόκολο κι ό, τι ζητά η καρδιά σου.
Να λέγεις του χασάπη σου για τη σπαλομπριζόλα
“Ψητή θα γίνει τρυφερή; Ή θά ‘ναι σαν τη σόλα;”
Να επιστρέφεις σπίτι σου με μια χαρά μεγάλη,
να ‘χουν πρηστεί οι γάμπες σου, μα και οι αστραγάλοι.
Είναι πολύ ευχάριστο να κόβεις κρεμμυδάκια,
να γίνονται σα τούμπανο τα δυο σου τα ματάκια.
Τ’ αγαπημένο φαγητό τ’ άντρα να μαγειρεύεις
όρθια στην κουζίνα σου, δυο ώρες να παλεύεις.
Να έρχεται ο σύζυγος, να δοκιμάζει πρώτα,
να λέει “Λύσσα το ‘κανες, του άλλαξες τα φώτα!”.
Να φτάνουν τα βλαστάρια σου, να βιάζονται να φάνε
γιατ’ έχουνε μαθήματα και αγγλικά να πάνε.
Για σύζυγο και για παιδιά την τράπεζα να στρώνεις
την κάθε επιθυμία τους εσύ να εκπληρώνεις.
Ύστερα μια απλή δουλειά να κάνεις μεσ΄στο σπίτι:
να πλενεις μ’ ενθουσιασμό πιάτα στο νεροχύτη.
Καθημερνά είναι χαρές αυτές εις τη ζωή σου,
που τις γλεντάει το κορμί, αλλά και η ψυχή σου.
Κι όταν το βράδυ αφεθείς στου ύπνου την αγκάλη
χορεύεις, με τη σκούπα σου, τ’ ονείρου πεντοζάλη!