Επαναλαμβανόμενες ψευδαισθήσεις…

Ενα σαλάχι με τα πτερύγιά του να κουνιούνται πάνω – κάτω, προχωρεί αργά στο νερό κι ύστερα χάνεται απ’ τα μάτια μας.
Μετά ηρεμία…
Μόνο μια σειρά από λαμπερές φυσαλίδες, σα μικρές κρυστάλλινες μπάλες, βγαίνουν απ’ τον βράχο, υψώνονται κάθετα πάνω του και δίνουν ζωή στα ήσυχα νερά.
Απ’ τις δυο πλευρές εμφανίζονται τώρα δυο εξωτικά ψαράκια με πολύχρωμες πιτσιλιές και ρίγες. Πλέουν κι αυτά με χάρη. Διασταυρώνονται κάπου στη μέση και φεύγουν, το ένα κάτω από ένα φανταστικό σύμπλεγμα με θαλάσσιες ανεμώνες και τ’ άλλο, πίσω απ’ τον κοραλλιογενή βράχο, δεξιά μας. Ένας ντελικάτος ιππόκαμπος προβάλλει  απ’ το ίδιο σημείο! Κάνει μια-δυο χαριτωμένες κινήσεις κι ύστερα εξαφανίζεται κι αυτός μέσα στα ροζέ κοράλλια…
Το μάτι γεμίζει φανταστικές εικόνες.
Η ψυχή ευφραίνεται κι οι ορίζοντες πλαταίνουν…
Προχωράμε τώρα, αργά-αργά, πίσω απ’ τον βράχο. Ξαφνικά, μπρος μας προβάλει η θεσπέσια μορφή μιας… γοργόνας με χυτά μαλλιά, που αναδιπλώνονται σκορπώντας λάμψεις, σαν αεικίνητα, κρυστάλλινα πλοκάμια.
Κάτι μας δείχνει κι ύστερα, μέσα σε μια φαντασμαγορία, εξαφανίζεται σε απύθμενους βυθούς.
Την ακολουθούμε…
Στο βάθος προβάλλει  όγκος αδιευκρίνιστος, χαμένος μέσα στη θολούρα των νερών, μα όσο πλησιάζουμε ανακαλύπτουμε ότι βρισκόμαστε μπρος σ’… ένα ναυάγιο! Χωρίς δισταγμό περνάμε απ’ το σπασμένο φιλιστρίνι του και μπαίνουμε μέσα. Χανόμαστε στον αχανή σκελετό του, σ’ έναν κόσμο μαγικό, πολύχρωμο κι… εξωπραγματικό! Εξωτικά φυτά, φυτρωμένα σε κάθε εσοχή, μας ακουμπούν ελαφρά, απομακρύνονται μαζί με το ρεύμα και γυρίζουν πάλι πάνω μας…
Άφοβα, παρέα με ένα κοπάδι μικρά ψαράκια, συνεχίζουμε το σιωπηλό μας, ταξίδι, μέχρι το σημείο που αντικρίζουμε το πρώτο… σεντούκι πάνω στην καρίνα!
Εδώ στεκόμαστε για λίγο.
Ευτυχώς είναι ανοιχτό!
Και λαμποκοπούν μέσα οι δίσκοι, κι οι κούπες οι χρυσές κι οι αργυρές, τα  περιδέραια κι οι πολύτιμες πέτρες…
Θεέ μου! Τι είναι αυτό; Ανακαλύψαμε ολόκληρο θησαυρό! Κι είναι όλος δικός μας…
Και σ’ ένα πιο μικρό, ξεχειλισμένο μπαουλάκι  παραδίπλα, άπειρα νομίσματα σπαρμένα παντού…
Κάνουμε ν’ απλώσουμε το χέρι, μα ξαφνικά σαν να… γυρίσαμε πίσω!
Μαγεμένοι ακόμα, παρακολουθούμε το σαλάχι, που είχαμε δει πριν, τα  ψαράκια, τον ιππόκαμπο, τις ατέλειωτες, ονειρικές φυσαλίδες… Η ίδια σαγηνευτική γοργόνα μας καλεί ξανά. Ύστερα η θολούρα κι ο όγκος του ναυαγίου μπροστά, μας πλησιάζει πάλι!
Μπαίνουμε μέσα…
Να ’τα, τα κρεμαστά φυτά που έρχονται κατά πάνω μας!
Γύρισε κι η ακολουθία μας, τα παιχνιδιάρικα ψαράκια.
Και τα μπαούλα, με το πολύτιμο περιεχόμενο         -ίδια κι απαράλλαχτα, όπως και πριν- έρχονται κι αυτά γοργά προς το μέρος μας…
Σαν υπνωτισμένοι βλέπουμε τα καρέ, να προβάλουν φωτεινά, μπρος στα μάτια μας, το ένα πίσω απ’ το άλλο!
Ο ενθουσιασμός μας μεγαλώνει κι η εικόνα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, μέχρι που το…ηλεκτρικό, ξαφνικά, κόβεται, ο… βυθός μας χάνεται κι η οθόνη του υπολογιστή  μαυρίζει…
Τι κρίμα!
Κι ήταν τόσο ωραία, η ψευδαίσθηση…