O πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, σε εκδήλωση του Ιδρύματος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (18-9-18), μεταξύ πολλών άλλων, έθεσε και το θέμα του θαρραλέου… επαναπροσδιορισμού του πολιτικού συστήματος! Συγκεκριμένα είπε:
«…Από την πλευρά του, το πολιτικό σύστημα δεν έχει άλλο δρόμο από το θαρραλέο επαναπροσδιορισμό του. Οφείλει να εντοπίσει τους λόγους για τους οποίους αυτοπεριορίστηκε σε παλαιές πρακτικές και δείλιασε μπροστά στην ανανέωση. Να αναρωτηθεί, επιτέλους, γιατί απέναντι στην κρίση, μόνον οι Έλληνες -σε αντίθεση με τους Πορτογάλους ή τους Ιρλανδούς- υπέκυψαν τόσο εύκολα στις σειρήνες της δημαγωγίας. Και πώς ένας λαός δοκιμασμένος από καταστροφές και διχασμούς, παραπλανήθηκε, έστω και πρόσκαιρα, από ένα κομματικό μόρφωμα, που ενσάρκωσε τις χειρότερες πλευρές του χθες. Και πρέπει να τα κάνουμε όλα αυτά, όχι ασφαλώς για να καταλήξουμε σε μια άκριτη απόρριψη της πολιτικής. Αλλά για να υπηρετήσουμε από κοινού την αναβάθμιση της δημόσιας ζωής…»
Ωραίες οι διαπιστώσεις και τα μεγάλα λόγια για το μέλλον. Δεν λέγονται από κάποιον που δεν έχει σχέση με την πολιτική ή την ελληνική κυβερνητική τέχνη! Γόνος μιας μεγάλης οικογένειας πολιτικών θα πρέπει να γνωρίζει καλά πως στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», άλλα είναι τα λόγια της εποχής που είσαι στην στην αντιπολίτευση και άλλο οι πράξεις που καλείσαι ως κυβέρνηση να πραγματώσεις. Επιπλέον, το πολιτικό μας σύστημα έχει διαμορφώσει μετά τη μεταπολίτευση έτσι το εκλογικό σώμα ώστε αυτό να τρέφεται από “υποσχέσεις” και φρούδες ελπίδες. Μάλιστα, όποιος πλειοδοτεί σε ανέφικτες προεκλογικές υποσχέσεις, αυτός -δυστυχώς- κερδίζει και την ψήφο! Ο «σειρήνες της δημαγωγίας» δεν εξέλιπαν ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο, ακόμη και με τα χειρότερα μνημόνια. Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, άραγε, δεν είναι αυτός που μην αντέχοντας στο πειρασμό να πλειοδοτήσει σε υποσχέσεις στη Θεσσαλονίκη «δημαγώγησε», όπως και ο κ. Τσίπρας;
Θα μου πείτε πως “λαϊκισμός” και πολιτική είναι ταυτόσημα. Πως λαός χωρίς κομματικές υποσχέσεις, δεν υπάρχει. Γι’ αυτό, ας λείπουν οι μεγαλαυχησίες κι ας κοιτάξουμε, ως πολιτικοί, να συμπεριφερόμαστε έτσι στον λαό, ώστε πρώτα να αλλάξει αυτός. Αν αλλάξει ο τρόπος του σκέπτεσθαι του ψηφοφόρου, τότε υπάρχει κάποια ελπίδα «αναβάθμισης» του δημόσιου λόγου/πράξης και, άρα, και του «επαναπροσδιορισμού» της πολιτικής!
